Stormachtig

Stormachtig

De storm hield me vannacht al flink wakker. Enerzijds gewoon vanwege het geweld waarmee hij tegen mijn raam beukte, anderzijds omdat ik me toch wat zorgen maakte om het reizen van vandaag. Tijdens zo'n storm wordt het altijd een stuk lastiger om je te orienteren omdat je veel minder hoort en je moet er ook rekening mee houden dat straatmeubilair etc. zich niet bevindt waar jij het verwacht of vermoedt....
Daarom stond ik dus ook maar wat eerder op om bijtijds op reis te kunnen gaan.

Terwijl ik mijn tas nog aan het inpakken was met wat extra spulletjes voor de zekerheid; regenpak, voerbak en brokken voor Preston, etc. was er ineens een flink kabaal voor mijn huis. Aan het geluid te horen moest het mijn clico zijn....  Ik ging naar buiten en voelde op de plek waar de clico zou moeten staan en... mijn vermoeden werd waarheid. Het was nog donker dus ik moest op de tast op zoek naar het gevaarte. Je zou denken dat je zoiets snel vindt maar dat was dus niet het geval. Verderop dacht ik een auto te horen en ik besloot die dan maar staande te houden om hopelijk van de bestuurder te horen waar mijn clico zich bevond. Helaas.... de auto reed de andere kant op dus die vlieger ging niet op. Dan maar terug naar mijn huis in de hoop dat ik later de clico zou terugvinden.....
Klabang! Daar was dus de clico. Al die tijd al lag hij precies voor mijn voordeur, daar waar ik netjes omheen gegaan was op de tast. LOL....

Preston en ik namen een bus eerder. Die kwam gelukkig mooi op tijd. En zo konden we ook een trein eerder nemen. Grappig genoeg leek het weer toen we eenmaal in de trein zaten best mee te vallen. Sterker nog, in Sittard scheen het zonnetje! Maar helaas was dat maar van korte duur want bij Geleen Lutterade regende het al weer en eenmaal aangekomen op station Maastricht Randwijck kwam het er al weer met bakken uit.... Gelukkig waren er wat mede-reizigers die me daar konden helpen en vond ik al snel mijn luxe taxi. Ja luxe.... echt wel.... Er waren heerlijke, comfortabele stoelen achterin in een zitje van 4 geplaatst. Preston keek me ook een keer vragend aan alsof hij wilde zeggen dat hij dit toch wel een heel bijzondere bus vond.

Na de training nam ik vandaag toch ook maar een taxi retour en liet me naar station Maastricht brengen. Normaal gesproken probeer ik het openbaar vervoer in de buurt te vinden maar vandaag zat ik in zo'n uithoek in Margraten en was het weer ook zo enorm bar dat ik dat niet zag zitten. De trein kwam en vertrok mooi op tijd, alleen onderweg liepen we wel een klein beetje vertraging op omdat er politie langs het spoor liep om het spoor vrij te houden van landbouwmateriaal etc. dat door de storm een geheel eigen leven was gaan leiden. Uiteindelijk had ik in totaal maar een half uur echt vertraging dus dat viel reuze mee. Vooral als je bekijkt hoeveel vertragings- en stremmingsberichten ik van de NS op mijn mobiel voorbij had horen komen.

En nu? Zit ik lekker thuis, genietend van een kopje koffie, muziekje en.... fluit de storm nog steeds, als een malle buiten om het huis. De clico heb ik al weer 2 keer terug moeten zoeken....

'A reason, a season or lifetime...'

'A reason, a season or lifetime...'

Bezocht ik vorige week nog met een vriendin de brei- en haakdagen in Rijswijk, gisteren was ik met mijn ouders in Venray op een creatieve beurs. Leuk is het om te zien hoe velen zich creatief vermaken. Dit keer niet zoveel werk met garen maar wel met andere materialen, hout, vilt, kralen, cupcakes.... noem maar op!. Ik heb dus weer een hoop inspiratie op kunnen doen.

Het was overigens ook een plek vol bijzondere ontmoetingen.
Een dierbare Lourdesvriendin stond er met enkele anderen om spullen te verkopen voor haar Lourdesproject. Dat werd dus eerst heel intensief knuffelen! En daarna natuurlijk eens uitgebreid snuffelen tussen alle leuke spulletjes.

En dan was er een heel bijzondere ontmoeting met iemand die ik al jaren ken van internet o.a. van Creanders, een facebook en yahoo groep waarin mensen met beperkingen praten over hun creatieve uitspattingen. Leuk is dat om elkaar nu eens in levende lijve te ontmoeten!

Naast deze geplande ontmoetingen kwam ik ook in contact met een paar andere mensen. En op dat moment moest ik denken aan een quote die me heel dierbaar is:

"You meet people for a reason, a season or lifetime."

Wat geeft het een goed gevoel als je gewoon door je eigen ervaringen te delen, anderen op weg kan helpen...

Gedicht - Een rondje langs het water

Een rondje langs het water

Heerlijk is dat toch

een rondje langs het water

de geluiden om je heen

het gekwetter en gesnater

De passanten met de honden

"Goedendag, daar zijn we weer!"

Wat een weelde wat een vrijheid

het verademt,  keer op keer

Mijn hond die er snuffelt

"Baas, dit moet ik even weten."

"De hond van verderop,

heeft vast iets raars gegeten..."

"En die drukke, 'van achter 't hoekie'

die had ook nog wat te zeggen..."

"Daarom heeft ze hier,

een hoopje moeten leggen."

Na het lezen van dit 'krantje'

gaan we snel weer verder door

de hond die gaat voorop

en ik, volg in zijn spoor

Dan sta ik toch weer even stil

om de bloesems te bekijken

die al zo vroeg dit jaar

weer aan de bomen prijken

Met al die mooie bloemen

daar zo aan die struiken

kan ik het niet laten

en moet ik even ruiken

En precies zoals de hond

heb ik nóg iets lekkers geroken

iemand heeft verderop

de open haard eens aangestoken

En de vogels van hierboven

hebben ondertussen heel wat te verhalen

Is er misschien iemand

die dat getjilp, eens kan vertalen?

Verderop ruist de snelweg

rijden auto's af en aan

waarheen zijn zij op weg

kiezen zij, de juiste baan?

Ook hoog boven me

zijn nog meer mensen op een reis,

Wat is hun bestemming

Wie weet... is het Londen of Parijs.

Maar wij gaan nu naar huis

een lekker bakkie maken

en mijmeren daar nog even verder

over wat ons weer wist te raken

 

 

~ Maritha Roijakkers

Gedicht - Creativiteit

Creativiteit

Ik kan niet zonder

ik krijg dan spijt

Ik heb het nodig

Creativiteit

Soms met woorden

Soms met wol

Het houdt me bezig

Het geeft me lol

Een steekje hier

Een gedichtje daar

En daarmee is er weer

Een eindje klaar

Zo heb ik dan

weer een patroontje geweven

Aan het kleurrijk tapijt

symbool voor mijn leven

 

 

~ Maritha Roijakkers

Gedicht - Hulp vragen....

Hulp vragen....

Zelfstandigheid, is zo belangrijk

daar wil je altijd weer voor vechten

Maar toch zijn er van die momenten

waarop je barrières toch moet slechten

Waarop je voor je gevoel

met je billen bloot moet gaan

Waarop je moet bekennen

tot hier kan ik het aan

Van hier af is het nodig

bij jou hulp te komen vragen

Wil jij alsjeblieft

mijn zorgen helpen dragen?

Dat is echt een grote stap

want je wilt geen mietje zijn

Nee het is niet makkelijk

hulp vragen, dat doet pijn

Maar is de stap eenmaal genomen

heb je je vraag gesteld

Dan zal uiteindelijk blijken

dat ook dat, als prestatie geldt

Een ander de mogelijkheid bieden

om voor jou klaar te staan

Is eigenlijk ook een kadootje

en dat biedt jij, de ander aan.

Je bent als mens niet minder

als je vragen durft te stellen

Alleen moet je nu nog leren

dat aan jezelf te vertellen

 

 

~ Maritha Roijakkers

Gedicht - Je waterloo vinden

Je waterloo vinden

Vandaag vond je je waterloo

En werd je in de vaart gestuit

Nu kon je niet verder

Hier was het verhaaltje even uit.

Hoe welwillend je ook bent

Soms moet je toch toegeven

Dat ondanks alle goede wil

Er grenzen zijn in het leven

Ondanks de bergen die je verzet

Waarbij je al het mogelijke doet

Ontstaat er soms een moment

Waarop je de harde grens ontmoet

Hoe graag je ook zou willen

Je moet jezelf nooit voorbij gaan

Omdat dat uiteindelijk zou betekenen

dat je, ongewenst stil blijft staan

Wat je dus moet leren

Is er eerlijk over te zijn

Je bezwaren uit te spreken

Ook al voel je je daardoor klein

Maar weet dat het juist groots is

Je zwakte aan anderen te tonen

En dat eerlijkheid op het eind

Het meeste toch zal lonen

~ Maritha Roijakkers

Meisje, meisje.....

Meisje, meisje.....

Ik zal een jaar of 15 geweest zijn toen we met de hele familie op verjaarsvisite gingen. De meeste van de aanwezige gasten kenden we niet maar we hadden het prima naar onze zin. Dkleinere kids renden wat rond, de volwassenen zaten gezellig te kletsen en er stond een hoop lekkers op tafel.
Mijn broers en ik waren mijn vader een beetje aan het pesten met het feit dat hij toch echt wel kalend was. Een van de andere gasten probeerde met een lolletje mijn vader bij te staan en zei tegen mij: "Meisje, meisje, jij kunt ook nog ooit iets aan je ogen krijgen."

Het feestje viel een beetje stil. Wij keken elkaar eens aan en begonnen toen hard te lachen. Want hoe cynisch was het dat we niet lang ervoor duidelijk hadden gekregen dat dat nou juist het geval was. Dat ik inderdaad een oogziekte had, slecht zag en.... nog veel slechter zou gaan zien.

Pa was de eerste die weer kon praten. Hij legde de andere gast uit dat dit nou juist het probleem was. De man voelde zich natuurlijk erg rot hierdoor en verontschuldigde zich daarna meerdere malen. Natuurlijk namen we hem niets kwalijk want hij had het uiteraard niet geweten.
Hij probeerde het daarna goed te maken door me met van alles te helpen en stopte me telkens wat van al het lekkers
toe.

Later heb ik nog vaak aan hem teruggedacht als ik weer eens bij een feestje met mijn vingers in een asbak zat terwijl ik op zoek was naar een handjevol pinda's.....

 

Check, check, dubbelcheck.....

Check, check, dubbelcheck.....

Tjonge, jonge wat ben ik vandaag vaak op zoek geweest naar de in- en uitcheckpalen.
De reis ging van Den Bosch naar Enschede en weer terug. Eigenlijk had ik bedacht om via Utrecht en amersfoort te reizen omdat ik dan helemaal met de NS zou reizen. Maar helaas ging dat niet vanwege het ongeluk nabij Apeldoorn. Dus zat er niets anders op dan via Zutphen en Hengelo te reizen, wat helaas betekende dat ik met de NS, Synthus en weer NS zou reizen.
Op de heenweg ging alles nog redelijk voorspoedig. Ik had in Zutphen 3 minuten en in Hengelo 4 minuten om over te stappen, uit te checken bij de ene en in te checken bij de andere maatschappij. Met een beetje hulp van mede-reizigers lukte het en kwam ik dus mooi op tijd aan in Enschede.
Helaas ging de terugreis iets minder gesmeerd. Ik checkte bij NS in in Enschede en stapte in de trein naar Hengelo. Het was een stukje van amper 10 minuten maar de trein kreeg problemen en daardoor haalde ik de overstap niet. In Hengelo aangekomen checkte ik uit bij NS en in bij Synthus. Net op dat moment maakte iemand me erop attent dat er nog een verlate NS trein stond naar Deventer die ik ook kon nemen. Ik probeerde dus weer uit te checken bij Synthus maar dat ging dus niet bij die palen waar ik het net had gedaan. Ik liep dus snel naar de trein en riep om een conducteur voor hulp. De conducteur rende daarop met mijn kaart naar een andere set palen en checkte uit bij Synthus en in bij NS. Precies op het moment waarop ik wilde instappen werd ik echter weer teruggefloten, ook deze trein ging niet rijden. Dus wederom moest ik op zoek naar andere palen om weer uit te checken bij NS en in te checken bij Synthus. Gelukkig vond Preston daarna snel een bankje want we hadden er al flink het heen en weer van gekregen. De volgende Synthus trein reed gelukkig wel en zo kwamen we in Zutphen aan. Je raadt het al.... we mochten weer uitchecken bij Synthus en inchecken bij.... nS. Nu konden we gelukkig even blijven zitten en onze welverdiende boterham nuttigen. In Den Bosch nog een keer uitchecken bij NS en..... toen hoefden we alleen nog maar met de bus en..... ook daar weer hetzelfde ritueel.

En zo hadden we ons weer een dag prima bezig gehouden en in totaal 20 keer in- of uitgecheckt. LOL
Lang leve de vooruitgang. De OV-kaart zou het reizen eenvoudiger maken maar geef mij dan maar de oude 'moeilijke' situatie waar ik bij het instappen van de bus mijn kaart liet zienm, een praatje maakte met de chauffeur en onderweg heel soms nog een conducteur zag die ook even naar mijn kaart informeerde....

Blinde dropster: Brei haak en 'drop' festijn

Blinde dropster: Brei haak en 'drop' festijn

 

Vanmorgen rond 8 uur was het zover; mijn vriendin kwam me ophalen om naar de brei- en haakdagen in Rijswijk te gaan. Haar manlief had aangeboden ons in ieder geval naar het station te brengen en later daar weer op te halen.
Op het station aangekomen zou de trein normaliter van spoor 7 vertrekken, maar daar aangekomen ontdekten we dat dit vandaag niet het geval was. Dus snel weer naar boven en een spurt getrokken naar spoor 3.
We hadden 2 opties voor de overstap op de trein richting Rotterdam en kozen voor Tilburg. We stapten uit en staken het perron over om daar later de trein te nemen. Daar stond echter al een trein klaar die niet de juiste kant op ging, en toen mijn vriendin de info bekeek bleek de geplande trein zelfs helemaal niet te rijden. Snel renden we terug naar de trein waaruit we zojuist waren gekomen en konden gelukkig nog net instappen voor de deuren sloten. In Breda konden we als alternatief op de geplande trein de intercity direct nemen. Ook deze conducteur had al gefloten maar gelukkig zag ze ons en wachtte nog even. En zo kwamen we zelfs nog vroeger dan gepland in Rotterdam waar we nog een trein moesten nemen naar Rijswijk.
Tijdens deze rit hebben we onderweg 2 drops kunnen doen. Eentje in de trein naar Roosendaal en de andere op een bankje van station Rotterdam.
In Rijswijk aangekomen hoefden we de vrouwelijke passanten maar te volgen om bij het evenement te komen. De locatie deed al gelijk een stuk gezelliger aan dan die van vorig jaar in Amersfoort.
We waren nog maar net binnen toen ik door iemand werd aangesproken. "Ben jij Maritha?" " Dan is dat natuurlijk Preston." Het was Wilma, een van de mensen van de anonieme sjaal. Hardstikke leuk om haar te ontmoeten!
We genoten van de vele leuke kraams met garens en accessoires maar rond een uur of 12 werd het natuurlijk tijd voor de inwendige mens en zochten we een tafeltje. Terwijl we daar zaten dropten we stiekum een pakketje op een van de stoelen bij ons tafeltje. We hadden de grootste lol, vooral toen we wegliepen en iemand nog achter ons aan kwam om te vragen of het achtergebleven pakketje misschien van ons was.
Nadat we alles gezien hadden zijn we nog even gaan zitten. Ook toen hebben we weer een 'drop' gedaan.Mijn vriendin werd er ondertussen heel handig in en schoof het op de stoel aan de overkant. Na een paar minuten kwamen er twee dames bij ons aanschuiven en.... natuurlijk vonden zij het pakketje. Wederom kregen we de vraag of het van ons was en wilden ze het naar ons toeschuiven omdat we er eerder zaten. Toch wisten we het zo te spelen dat een van hen het pakketje bij zich stak. Ze vertelde dat ze deze positieve vibe wel kon gebruiken omdat de dag niet helemaal vlekkeloos was verlopen. We hebben nog een poos gezellig met hen zitten praten en toen hebben we ons boeltje gepakt. En dit keer zijn we via Den Haag en Utrecht weer naar huis gereisd waarbij we natuurlijk onderweg nog een 'kleinigheidje' hebben achtergelaten in de trein tussen Rijswijk en Den Haag.
Al met al...... een geslaagde en supergezellige dag die zeker voor herhaling vatbaar is!

Medicijnen...

Medicijnen...

Net als veel mensen heb ik dagelijks een paar tabletjes nodig. Niets spectaculairs maar toch wel essentieel om te functioneren En daarnaast heb ik ook nog wat andere medicijnen onder handbereik voor het geval dat er bijv. een migraine aanval of een allergie de kop op steekt, etc.
Helaas veranderen verpakkingen van medicijnen regelmatig en het komt ook nogal eens voor dat je iets anders' vergelijkbaars krijgt. Op zich natuurlijk begrijpelijk vanuit het standpunt van de betaalbaarheid van de zorg maar helaas brengt het wel de nodige problemen met zich mee. Waar ik vroeger gewoon feilloos het  doosje en de strip van de migraine tabletten kende is dat nu zeker niet meer het geval. De ene keer is het doosje ongeveer vierkant, de andere keer langwerpig. De ene keer zitten de tabletjes overdwars in de strip, de andere keer naast elkaar. De ene keer zijn de tabletjes halve maanvormig, de andere keer rond. De ene keer is de naam zus en de andere keer zo.... De ene keer zijn de doosjes gebrailleerd, de andere keer niet of is de sticker juist over de braille aanduiding heen geplakt. En wat voor de migraine tabletten geldt, geldt ook voor de allergie tabletten en ga zo maar door.

Nu dacht ik geholpen te zijn met een medirol. De apotheek verpakt dan je medicatie per dag of dagdeel. Gisteren ben ik er voor bij de apotheek geweest en heb de eerste weekdosering meegenomen. Hardstikke handig.... alleen kwam ik er nu al achter dat ik het toch nog weer anders moet gaan aanpakken. Want naast de voorgeschreven medicatie gebruik ik ook nog wat vitamines bijv. die ik normaal gesproken ook mee uitzette.

Al met al is het nu dus zoeken naar een goede manier om op een verantwoorde, veilige en hopelijk ook praktische manier met medicatie om te gaan.

Dit zijn nou van die momenten waarop ik een paar goed werkende oogjes heel handig zou vinden.

Blinde dropster: Rundum hause....

Blinde dropster: Rundum hause....

Vandaag heb ik mijn eigen buurt maar weer eens onveilig gemaakt. Vanmorgen werd ik om half 10 verwacht bij de apotheek. Ze zouden me meer informatie gaan geven over de 'medirol', een service waarbij zij voortaan mijn medicatie voor me uitzetten. Op zich kan ik het nog wel zelf maar omdat de verpakkingen nogal eens wijzigen en de braille aanduiding vaak ondergeplakt wordt leek het me goed om hier eens over geinformeerd te worden. Veiligheid, natuurlijk voor alles.
Nou daar zat ik dan mooi op tijd te wachten en.... te wachten..... Helaas was de ruimte voor het gesprek bezet en werd het dus flink later voor we het gesprek konden voeren.
Om het nuttige met het aangename te verenigen had ik een paar pakketjes meegenomen om indien mogelijk te droppen. Het was flink druk maar op een bepaald, hopelijk ongezien, moment lukte het me een zakje naast me op het tafeltje te laten glijden, terwijl ik net deed of ik druk in gesprek was met Preston. Ik wist niet helemaal zeker of er iemand tegenover me zat en probeerde dat uit te vogelen.
Op een bepaald moment stond de vrouw, die dus inderdaad tegenover me had gezeten, op en liep naar de waterkoeler die er stond om een bekertje water te nemen. Ik hoorde het geluid van het apparaat en draaide haar kant op om te vragen of ik er ook een van haar kon krijgen. Ik had namelijk al proberen te ontdekken waar en vooral of het apparaat er nog was. Vroeger stond het in een andere hoek en daar had ik hem dus gezocht...
De vrouw zelf had ook al bedacht dat ik misschien een bekertje wilde en stak deze al naar me uit en terwijl ze dat deed zag ze dat het pakketje dat naast me had gelegen ondertussen op de grond was geschoven. "Is dat van u?", vroeg ze. "Nee", zei ik, zonder blozen. LOL.... ik moest me inhouden om niet te lachen. Ze nam het pakketje op en las het bekende verhaaltje helemaal voor. "Oh, je moet het eventueel melden op de facebook groep die de anonieme sjaal heett", vertelde ze me. Ik besloot het toneelstukje nog wat verder op te voeren en vertelde haar dat ik daar bij 'koffietijd' eens over gehoord had.
We besloten het pakketje te laten liggen en raakten in een leuk geanimeerd gesprek. Een ding is zeker.... het pakketje heeft weer een glimlach op een gezicht getoverd.... dit keer op dat van mij.

Ik heb daar nog een poos gezeten nadat de vrouw weg was. Het pakketje lag er nog steeds. Ondertussen was er iemand komen zitten met een kind dat zich duidelijk niet lekker voelde. Ik hoop dat zij het uiteindelijk opgepakt hebben.... maar of het zo is..... wie weet ga ik dat nog eens lezen.

Ik had nog een ander pakketje bij me gestoken maar dat ging dus ongedropt weer mee naar huis. Dat heb ik zojuist neergelegd op het bankje bij het uitrenveldje hierachter. Daar was gelukkig niets spannends aan... LOL.... geen mens, geen hond te zien... tot ongenoegen van Preston want die had best nog even willen spelen.

Bloggen...

Bloggen...

Ongemerkt eigenlijk, ben ik nu al een paar weken actief aan het bloggen.
Wat als een geintje is gestart begint toch best serieus aan te voelen.
Vroeg ik me in eerste instantie nog onzeker af of ik wel stof tot schrijven zou hebben, blijkt het tot nu toe op een of andere manier vanzelf te komen. Alsof de teksten er aldoor al zaten maar de weg naar buiten nog niet hadden gevonden.
Niet het schrijven blijkt dus het moeilijkst iets anders maakt me stiekem meer onzeker.

Om met de pc te kunnen werken ben ik altijd afhankelijk van hulpmiddelen. Maar doordat alles tegenwoordig in een bijna onmogelijk tempo verandert kunnen die aanpassingen dat niet altijd bijbenen. En zo heb je naast de omschakeling die iedereen bij veranderingen heeft ook altijd nog te maken met de mate waarin hulpmiddelen met de situatie meegroeien. En natuurlijk doen fabrikanten er veel moeite voor om alles bij te benen.... maar toch zijn er situaties en momenten waarop er (nog) geen werkbare oplossingen zijn.

Zo schrijf ik dit blog nu via Blogger. De website is redelijk goed toegankelijk. Maar zoals zoveel internetpagina's en programma's is níet alles goed bereikbaar.
daardoor kan mijn aanpassing niet alles vertellen maar gelukkig wel veel. En doordat ik een redelijk ervaren pc-gebruiker ben heb ik ook de nodige trucks om alsnog voor elkaar te krijgen wat ik wil. Zo maak ik een tekst altijd eerst in een kladblok bestandje en kopieer ik hem daarna pas in het tekstveld van Blogger. Want rechtstreeks schrijven in het veld daar werkt helaas dus niet goed. Mijn aanpassing gaat dan sommige dingen niet vertellen en andere blijft hij juist herhalen en herhalen en herhalen….

Toch hoor je mij niet klagen, want ik realiseer me maar al te goed, dat er al enorm veel mogelijk is door de aanpassingen en ik ben super blij dat ik dit allemaal kan. Ook al moet ik er wat meer moeite voor doen dan een ander, als het lukt voelt het hartstikke goed en dat heb je dan toch maar mooi bereikt!

Maar wat me nou zo onzeker maakt? Dat is dat er nooit een moment is waarop je helemaal kunt vertrouwen dat het mogelijk blijft. Want wie weet komt er morgen weer een upgrade, update, van wie weet welk programma en..... dan is het maar weer de vraag of je het nog wel kan…
Daardoor is het soms gewoon moeilijk om ergens aan te beginnen omdat je niet zeker bent dat het zal blijven kunnen.
Want inleveren... dat is een van de moeilijkste dingen die er zijn..
Maar aan de andere kant zou ik al die dingen die ik ooit kon, toch voor geen goud hebben willen missen. Het heeft me allemaal verrijkt
en anders..... had ik er nu niet over kunnen bloggen...

Notuleren...

Notuleren...

 

Vandaag was het weer zover, onze maandelijkse binnendag. Een hele dag overleg en.... dit keer was het weer mijn beurt om te notuleren. Niet mijn meest favoriete klus maar tja, het hoort er nou eenmaal bij.
Het blijft altijd lastig de essentie van het gesprek te vangen maar met een beetje bijschaven hier en daar lukt dat meestal nog wel.
Ik schrijf mijn stukken het liefst in een simpel kladblokje en na een uurtje zwoegen of zo rolt er best wat uit.

 

Maar dan komt het..., het omzetten naar een net opgemaakt document in Word.
Tjonge, jonge wat is dat tegenwoordig lastig. Waar het vroeger gewoon een kwestie was van Enter geven voor een nieuwe regel die er dan ook netjes op een gewone regelafstand onder kwam te staan is dat al lang niet meer het geval. Word wil alsmaar mét en vooral vóór je denken. En helaas ben ik het daar niet altijd mee eens. Heb je net voor een bepaalde letterstijl gekozen, vindt Word weer dat het anders moet. Zet je de zaken netjes op een rijtje, vindt Word wederom dat het anders moet. En wat vooral zo frustrerend is, is dat mijn aanpassing maar heen en weer lijkt te springen. Je zou er zeeziek van worden! En ik? Ik probeer het maar te volgen al heb ik op een bepaald moment écht de behoefte de handdoek in de ring te gooien.

 

Maar tja.... zo zit ik toch niet in elkaar. Ik zucht nog maar een keer en... ploeter verder. Maar het resultaat mag er dan ook zijn. Weer een net verslag afgeleverd. Trots op mezelf!
(Én op de hulptroepen die ik daarna inroep om nog even een corrigerende blik te werpen....)

Gevleugelde vrienden

Gevleugelde vrienden

 

Wat was het genieten vanmorgen op ons dagelijks rondje. De vogels, de eenden, de andere honden, iedereen leek uitgelaten. De vogels waren druk aan het kwetteren, de eenden leken met elkaar in gesprek. En de zwanen, die waren volgens mij vooral bezig indruk op elkaar te maken. Een van de zwanen ging vlak over het water heen, klapperde daarbij krachtig met zijn vleugels op het wateroppervlak. Wow, wat een geweld is dat. Even leek het of de eenden hun adem inhielden en gespannen toekeken en daarna gingen ze luid verder met hun gesprekken. Je zou haast willen weten wat ze te melden hadden..... "Moet je die zwaan nou zien." "Wat een uitslover......"

 

Ik kan enorm genieten van al die "gevleugelde vrienden die me vaak de hele dag met hun aanwezigheid omringen.
Toch heb ik niet altijd van ze genoten. Een paar jaar geleden stonden juist zij symbool voor alles wat ik niet meer zag. Ik weet nog dat ik op een bepaald moment in de bus nietsziend naar buiten zat te staren en me realiseerde dat ik nooit meer een vogel echt zou kunnen spotten. Dat ik ze niet meer zou kunnen zien vliegen, hun prachtige uitdossing niet meer zou kunnen aanschouwen, nooit meer zomaar een veer van ze zou kunnen vinden... Al die dingen die ooit zo vanzelfsprekend leken waren er niet meer en zouden ook nooit meer terug komen.

 

Dit besef raakte me en maakte me een tijdlang best somber. Weer iets wat ik had moeten inleveren. Weer iets waar niets voor terug kwam...... dacht ik.....
Tot ik een hele poos later op een heel klein stil, landelijk stationnetje stond. Zo'n stationnetje dat voor je gevoel in 'the middle of nowhere' is. Ik stond er alleen en moest nog een poos wachten op de trein. En terwijl ik daar zo stond te wachten realiseerde ik me ineens hoeveel geluiden er om me heen waren in die 'stilte'.  De vogels zongen werkelijk hun mooiste lideren. Ik zag ze dan wel niet maar toch waren ze er en dat maakten ze hardstikke duidelijk. Het leek wel een symfonie. Sindsdien realiseer ik me dat ze er altijd zijn en me op hun manier begeleiden. Het was een prachtig kado. Zij leerden me dat er nog zoveel meer is dan zien, als je het maar wilt....... zien.

Blinde dropster..... vindt 'anonieme' sjaal

Blinde dropster..... vindt 'anonieme' sjaal

 

LOL..... Onverwacht kwamen vanmiddag mijn ouders op bezoek en besloten we samen ergens wat te gaan eten.
Onderweg bedacht ik me dat ik dan gelijk nog snel de Aldi in kon schieten om vuilniszakken te halen want zoals gebruikelijk was ik met de boodschappen doen toch een kleinigheid vergeten.
Toen we de winkel inliepen wees ik mijn vader op de bakken voorin en vertelde dat ik daar afgelopen woensdagochtend mijn sjaal had neergelegd, vol in het zicht van mijn vriendin en duidelijk zichtbaar voor een vinder.
Mijn moeder was ondertussen ook de winkel binnengekomen en stond wat te bekijken en ondertussen tastte ik de bak een beetje in gedachten af. Precies op het moment dat ik mijn moeder wilde laten zien waar ik de sjaal had neergelegd..... vond ik hem daar terug. LOL.... hij lag er dus nog steeds midden in de bak.
Mam en ik liepen te giebelen door de winkel. Even dacht ik nog om het sjaaltje bij de kassa te showen... "Kijk eens wat wij nou hebben gevonden!"
Jullie snappen het al.... wij hadden de grootste lol. Ik heb het pakketje dus maar weer in mijn zak gestopt en ga het binnenkort opnieuw ergens droppen.

Ik ben ondertussen wel heel erg benieuwd hoeveel mensen dit pakketje in de handen hebben gehad of het hebben gezien.... Kennelijk is het toch heel spannend om iets zo maar uit een winkel mee te nemen.... ook al staat er op dat het mag.

Blinde dropster: Shop untill you drop..... onder alziend oog

Blinde dropster: Shop untill you drop..... onder alziend oog

 

Het is weer woensdag, de dag waarop veel in en rondom huis moet gebeuren en de dag waarop de boodschappen gehaald worden.
Mijn vriendin zou rond half 10 met me mee gaan. En ineens bedacht ik me vanmorgen dat ik kon proberen iets te droppen in haar aanwezigheid. LOL.... dat is niet het makkelijkst want ik heb het idee dat ze altijd écht alles ziet, tot op de vlekjes op de verpakking van een artikel op de plank waar je net voorbij bent gelopen... Voor mij meestal heel handig want ze leest alles fijn voor en zo heb ik ondertussen een redelijk beeld van de winkels die wij samen bezoeken.
Maar goed... het te droppen zomersjaaltje zat dus in mijn zak en onze eerste stop was de apotheek. Ik overwoog het pakketje daar neer te leggen maar vergat het omdat ik te druk was met in de gaten houden wanneer ik aan de beurt was Je moet er namelijk een nummertje trekken. Gelukkig wist ik dat en kon ik naar het apparaat daarvoor vragen, Een van de overige wachtenden regelde het nummertje en vertelde me dat er nog maar 3 anderen voor me waren. Gelukkig liep er maar een telling tegelijk en kon ik dus zelf bijhouden wanneer ik aan de beurt was.
We reden na de apotheek door naar de Aldi. Vooraan in de winkel hebben ze daar van die ondiepe hoge bakken met de aanbiedingen van de week. De lay out daarvan was onlangs gewijzigd en mijn vriendin liep dus om de bakken heen om te zien wat er allemaal in lag. Terwijl ze recht tegenover me stond griste ik snel het pakketje uit mijn vestzak en schoof het tussen de aanbiedingen die we al bekeken hadden. Precies op dat moment leek zij haar aandacht weer heel specifiek op mij te richten. LOL.... ik kreeg er de kriebels van.
We liepen verder en ik trok snel haar aandacht naar het rek met de doosjes thee. Oeffff..... dacht ik dat is netjes gelukt. Maar nee hoor, ze draaide zich weer om naar de eerdere bakken en bedacht zich dat ze daar toch nog iets wilde meenemen. Ik liep ondertussen een stukje door en verwachtte elk moment betrapt te worden omdat het pakketje zo in het zicht lag. Maar het lot bleef me goed gezind en we gingen verder met de rest van de boodschappen.
Of het pakketje tijdens ons bezoek nog gevonden is vertelt het verhaal niet..... maar wij hebben er later nog hartelijk om gelachen toen ik in de auto mijn actie opbiechtte.
Hoe dan ook.... op het lijstje met mogelijke dropplekken en dropacties kan ik weer het een en ander afturven.... winkeldrop, check!

Ongecompliceerd op pad

Ongecompliceerd op pad

 

Vanmorgen werd ik bijtijds wakker. ik luisterde nog even naar het nieuws op NPO1, Ik kleedde mezelf aan, deed een paar kleine klusjes rondom de was en was toen gereed om naar beneden te gaan.
Preston was ook gelijk zijn eigen vrolijke zelf en stommelde achter me aan de trap af. Hij had duidelijk trek in zijn brokken. Terwijl hij stond te eten snel mijn thermoskan thee gevuld en de boterhammen uit de koelkast gehaald. En zo waren we voor we het wisten al weer op weg, begeleid door een vrolijk kwetterend vogelkoor.

Het ging zo voorspoedig dat we bijna een half uur te vroeg op het station waren. Net te laat om een eerdere trein te halen maar toch..... zoals de buschauffeur zei, mooi op tijd om een kop koffie te gaan drinken.
Ik bedacht me dat hij daar gelijk in had en ben dus maar eens een kop cappucino met een muffin gaan gebruiken bij Starbucks.
Het moet gezegd worden, de cappucino was erg lekker en de bediening vriendelijk genoeg. Toch was er wel iets dat me even deed fronzen... LOL... Een poos geleden las ik namelijk een artikel over het gebruik van Starbucks om op de bekers namen te schrijven en.... dat ze dat vaak expres verkeerd doen. In het artikel werd gesteld dat veel klanten dan snel naar hun mobieltje grijpen om via social media te roepen dat de sufferds bij Starbucks hun naam niet goed kunnen schrijven. En een mooie bijkomstigheid voor Starbucks.... is dat negatieve reclame ook reclame is.
Ik geloof dat ik ondertussen een keer of 3’a4 bij de koffiezaak geweest ben, waarbij ik telkens mijn naam spel en...... waarbij hij bijna elke keer verkeerd word geschreven, zo ook nu.. LOL.... blijkbaar zit er toch een kern van waarheid in het verhaal.

Na mijn heerlijke bakje troost chekten we in en togen naar het laatste perron. Zonder commando bracht Preston me naar een prima bankje met uitzicht.... op ... het spoor. We raakten nog even aan de praat met een mede-reiziger in een knalroze outfit. Tjonge wat een knalkleur moet dat zijn geweest want ik zag hem! Toen de trein binnenreed zijn we natuurlijk snel ingestapt en kon ik aan mijn boterhammetje en thee beginnen. Al moet ik zeggen dat die na het eerdere niet zo lekker waren. LOL.

In Etten-Leur zocht Preston fijn de hellingbaan op. Dat deed me denken aan de eerste week dat ik met hem werkte want toen kwam ik daar ook met hem en verraste hij me met die hellingbaan. Ik had die in alle jaren dat ik reisde nog nooit ontdekt...

Bij de klant bleek het ook nog feest te zijn. We sloten de training dan ook af met een heerlijk gebakje en.... een kopje koffie met een scheutje (niet vertellen hoor) Amaretto. Volgens mij was dat de eerste druppel alcohol die ik in 14 jaar tijdens werktijd ooit heb gehad. LOL

Na een even voorspoedige terugrit zijn Preston en ik toen ook nog lekker uit gegaan. Heerlijk langs het water, naar het uitlaatterrein en verder door richting het honkbalveld. Het weer werkte natuurlijk helemaal mee om de feestvreugde te verhogen.

Preston en ik hebben genoten en..... Starbucks heeft weer mazzel...

Het leven van een rode huiskat

Het leven van een rode huiskat

Iedere dag opnieuw gebeurt het, we worden met z'n tweeen wakker in de keuken. De keukendeur blijft nog gesloten en daar baal ik van. Mijn zwarte huisgenoot trekt zich er niet zo veel van aan en draait zich nog een keer lui om. Zodra 'zij' naar beneden komt vindt hij het nog tijd genoeg om op te veren.
Ik niet..... Ik laat me al vroeg horen. "Mauwauw, Mauwauw" hoort 'zij' mij dan niet? Of laat het haar helemaal koud? Ik wil die keuken uit! "Mauwauw"
Hoor ik daar gestommel? Tjonge zou het dan toch gebeuren. Wordt ze nu onderhand wakker daarboven. Ben ik nu eindelijk aan de beurt? Schiet nou op.....!!!! "Mauwauw."
En ja, het is zo ver. Daar komt 'zij' naar beneden samen met dat witte creatuur.. Ik sta er al helemaal klaar voor. Zodra de deur open is race ik naar buiten het creatuur voorbij. Er is zoveel leuks in huis en ik moet daar bij zijn.
De deur gaat open en.... die zwarte is me toch nog voor. Hoe doet hij dat toch?
Nou daar zijn we dan. De wereld ligt aan onze pootjes. We kunnen alle kanten op. Beneden blijven terug de keuken in, een rondje maken door de woonkamer, een bezoekje brengen aan het toilet...., de trap op naar de douche en het ultieme is natuurlijk de zolder op. Tjonge wat heb ik een geweldig leven! Zeker geen 'hondenleven' zoals dat witte creatuur. Daar gaan we dan.
'Zij' is ondertussen druk bezig in de keuken. Lekkere brokken voor het witte creatuur, een appeltje voor.... weer het witte creatuur, zijn water wordt nog ververst.... "Hallo, mauwauw" en ik dan? Is er voor mij niets extra's? Ik heb de brokjes natuurlijk al lang geproefd, kreeg gisteravond nog lekkere snoepjes, kan natuurlijk altijd bij het bakje water, maar tja ik wil nú ook iets lekkers. Ik spring dus op het aanrecht en probeer zo duidelijk mogelijk te maken dat óók ik er ben.
'Zij' is ondertussen klaar in de keuken en gaat zich verder gereed maken voor een dag werken. Tja wat ze allemaal doet weet ik verder niet. Ze trekt haar schoenen aan, zoekt haar spullen bij elkaar en vertrekt dan samen met het witte creatuur zonder dat wij precies weten wat ze verder buiten uitspoken.
Voor ze gaat moet ik natuurlijk nog wel even afscheid nemen van het witte creatuur. Die zwarte huisgenoot is daar natuurlijk al hardstikke druk mee. Die drentelt maar om dat witte gevaarte en veegt tussendoor ook nog zo nu en dan langs 'haar' benen. Tjonge, jonge, je kunt het natuurlijk overdrijven. Als 'zij' bijna klaar is duik ik nog even langszij en veeg een keer snel langs de kop van het witte creatuur en langs 'haar' benen. "Prrr, prrrrr, denk maar niet dat ik jullie ga missen vandaag."
'Zij' is vertrokken. Yés nu hebben die zwarte huisgenoot en ik het rijk alleen. Eindelijk de kans om eens lekker uitgebreid door het huis te gaan rennen. Ik kan niet wachten. "Here I come!"
Of zal ik toch eerst even hier op de vensterbank gaan liggen genieten van het zonnetje? Ik heb natuurlijk nog tijd genoeg voor 'die twee' terugkomen.
Zwarte huisgenoot heeft het ondertussen hogerop gezocht op de krabpaal. Wat een luilak is dat toch. Hij ligt daar vaak hele dagen. Ik niet hoor.... ik ben actief. "Welterusten, see you later alligator."
Potverdikkie hoor ik daar de sleutel in het slot? Zijn 'die twee' er nu al weer? Ik ga ze echt niet begroeten hoor. Ik lig hier net zo lekker op de vensterbank. Nog tijd genoeg, als we het over eten gaan hebben.
'Zij' is druk bezig achter de pc, of met zo'n werkstukje op de bank en dan wordt het toch hoog tijd voor wat te snaaien. Natuurlijk kan ik daar te allen tijde bij maar toch.... eigenlijk wil ik nú net als het witte creatuur dat ze mijn bakje ter plekke met liefde vult. Of liever nog met van dat lekker malse vlees uit een blikje. Terwijl 'zij de keuken inloopt en ik er vol spanning achteraan ga duwt ze de deur naar boven dicht. Dat is nou balen. Ik had toch nog even daarheen willen gaan om er de bloemetjes buiten te zetten, lekker roetsjen over de trap, het liefst achter die zwarte aan. Maar de kans is dus weer verkeken. Wat gaat zo'n dag toch snel.
Ik maak me nog even goed kenbaar. "Mauwauw." En nog een keer "Mauwauw." Nu wordt het toch echt weer tijd voor een welverdiend avonddutje. Ik spring op de poef, draai me een keer om en zak weg in een welverdiend katzwijm.
Bijna 10 uur. Nu wordt het toch echt tijd voor activiteit. "Mauwauw, mauwauw, ik heb zin om te spelen." "Wie doet er mee, mauwauw."
Tjonge jonge wat een saaie bedoening hier. 'Zij;  maakt aanstalten om af te sluiten. Dadelijk gaat ze nog een rondje met het witte creatuur en dan verdwijnen 'die twee' natuurlijk weer naar boven. Ik maak me maar snel uit de voeten voordat..... Ai ze heeft me weer te pakken. "Néé, mauwauw, niet weer in de keuken."

Blinde dropster: weer op pad

Blinde dropster: weer op pad

 

Vandaag moesten Preston en ik weer een eind van huis. Dit keer naar Noordwijkerhout.
Dus bijtijds vertrokken met de bus. De trein naar Utrecht genomen, overgestapt op de trein naar Leiden en dan nog een klein stukje naar voorhout. Daar werd ik al opgewacht door de taxichauffeur en zo ging onze heenreis vandaag dus heel voorspoedig. Zo voorspoedig dat ik helemaal vergat dat ik wat te droppen bij me had gestoken.

Terug namen we in Noordwijkerhout een bus naar Leiden. Het was niet te druk in de bus en veel mensen stapten een halte voor het eind uit dus ik kon daar nog mooi een kleinigheidje droppen. Ik stap altijd voor de bus uit, omdat dat makkelijker is. De chauffeur kan dan gelijk even meekijken of het uitchecken goed gaat en het scheelt obstakels in de bus.... En nu was de bijkomstigheid dat niemand zo in de gaten had dat ik het pakketje gedropt had.

In de trein vanaf Leiden was het rustig. Ik vond een mooi plekje voor mijn andere drop. Ik probeerde het stiekum maar onopvallend in de gaten te houden. Nou ja... in de gaten houden.... vlak voor Utrecht werd ik ineens wakker. LOL. Het pakketje lag er nog steeds en volgens mij was er in de tijd dat ik er zat niemand gepasseerd. Omdat Utrecht het eindstation was besloot ik het pakketje maar weer mee te nemen.

De truc van het droppen in de bus was natuurlijk goed geslaagd en die heb ik dus nog maar eens toegepast in de bus naar huis.

En nu maar afwachten of er iets gepost wordt over deze 2 drops. Die ik overigens niet zelf heb gemaakt maar die dit keer van de hand van mijn moeder waren!!!!!

Blinde dropster: Wikken en wegen

Blinde dropster: Wikken en wegen

 

Eenmaal per 2 weken loop ik op mijn vroege ronde met Preston altijd even door naar de dierenarts om hem te wegen. Een poos geleden bleek hij te zwaar en op deze manier houden we nu de vinger aan de pols. De meiden van de dierenkliniek springen al gelijk op als we binnenkomen om hem te wegen en.... natuurlijk ook gelijk een knuffel te geven.

 

Met de lente nu toch echt in aantocht maar ook nog flinke kou op zijn tijd vond ik het tijd om mijn volgende drop te doen. Van het garen dat ik van de groep kreeg heb ik o.a. een col gehaakt en deze kon nu mooi nog ergens neergelegd worden.

 

Terwijl we ons rondje maakten liep ik te wikken en te wegen waar ik de col neer zou leggen. Ergens bij de school? Niet dus.... want het was er druk met spelende kinderen. OK, misschien op het bankje in het uitlaatveld. Maar helaas ook daar geen kans, zowel op de heen als terugweg was er iemand op het veld of in de buurt. Bij de dierenkliniek dan misschien? Ik overwoog het toilet maar dat was te klein voor mij en Preston in tuig. Binnen kon natuurlijk ook niet omdat ik daar gelijk in het zicht was. Buiten stond een auto. Omdat ik hier nogal eens zie dat er gedropt wordt onder ruitenwissers overwoog ik dat. Maar tja..... hoe werkt zoiets? Ik wil natuurlijk niet de ruitenwissers vernielen door mijn verlangen anderen blij te maken. Maar het lot bepaalde dat ook dit niet de plek zou zijn want precies op het moment dat ik de ruitenwissers wilde gaan betasten kwam er achter me een auto het parkeerterrein opgedraaid. Ik haalde snel mijn zakdoek te voorschijn en deed of mijn neus bloedde...... LOL

Ondertussen liep ik dus nog steeds met het pakketje rond. Wat nu? Toen bedacht ik me dat er vlak bij het uitlaatterrein een huis is met een bankje ervoor. Zo'n bankje WAAR IK HELEMAAL VERLIEFD OP BEN.... WANT WAT ZOU IK GRAAG OOK ZO'N KLETSBANKJE VOOR DE DEUR HEBBEN.... (droom)

Ik gaf Preston dus het commando om een plaats te zoeken en ja hoor... het bankje kwam snel in het vizier. Vlug het pakketje uit mijn tas getrokken en gedropt en toen weer snel doorgelopen.

En nu dus afwachten of het gevonden wordt en.... men er blij mee is.

Een dagje rustig aan

Een dagje rustig aan

 

Vandaag voelde het alsof ik aan het spijbelen was. Ik hoefde Den Bosch niet uit voor het werk. Mijn klant woonde achter het station in de wijk en de bus die bij mij vertrekt kwam zelfs tot bij hem.

Natuurlijk was het wel even zoeken. Ik meende te weten waar de bus stopte maar dat bleek net om de hoek te zijn. Ik moest dus even omschakelen... Gelukkig stapte ik uit bij een scholencomplex en kon een van de jongeren daar me met zijn telefoon precies vertellen hoe ik moest lopen. Mazzel dus!

De ochtend verliep verder voorspoedig en zo kon ik dus mooi op tijd weer naar huis. Fijn een dagje rustig aan doen na een nogal hectische week en weekend.

We liepen via de passerel van achter het station naar voren. In- of uitchecken hoefde natuurlijk niet want vandaag hadden we geen trein nodig. Maar Preston wilde toch zijn kunstje tonen en showde een voor mij nog onbekende incheckpaal! Natuurlijk kreeg hij daar een lekker stukje appel voor.

Thuisgekomen wilde ik net mijn jas uittrekken toen ik telefoon kreeg. Mijn vroegere collega was in de buurt. Ik hield de jas dus aan en we zijn gezellig samen een kop koffie hier in de buurt gaan drinken.

Daarna konden we ons eindelijk hier thuis opwarmen want ondertussen waren zowel Preston als ik flink nat geworden.
Wat is het dan heerlijk om lekker thuis te zitten, de kachel aan te zetten, wat lekkers te eten en te drinken en.... je Fröbelspullen tevoorschijn te halen.

Vandaag even geen mutsen of sjaals maar heel simpel... pompons. Ik heb verschillende pomponmakers en wilde nu wel eens zien welke voor mij het handigst was. LOL.... hier en daar ging het wel even mis maar uiteindelijk heb ik er toch een paar liggen waar ik trots op ben. Gisteren had ik er ook een gemaakt en dat bleek later maar een halve. In eerste instantie vond ik die dus niet geslaagd maar grappig genoeg zag ik er later juist een boel mogelijkheden mee. Ik denk dat die een plaatsje gaat krijgen op een krans die ik wil maken.

En zo zijn er al weer een heleboel nieuwe, creatieve Ideeën die in mijn hoofd vorm beginnen te

krijgen.