Etalagepop...

Etalagepop...

 

Op een maandagochtend was ik met mijn moeder in Utrecht. We hadden allebei vrij en zin om te winkelen.
Maar we waren natuurlijk veel te vroeg en 'Hoog Catherijne' moest nog ontwaken. Dus we besloten wat rond te gaan struinen en kijken in de binnenstad van Utrecht.
Nou hartstikke mooi daar, de grachten, de panden en de verschillende etalages.
Op een zeker moment stonden we stil voor een nogal kale etalage.
 Ik met mijn neus op de raam gedrukt om te bekijken wat er hier weer allemaal aangeboden werd.
Maar ik zag niet veel. Enkel een hoge kruk met een schaars geklede etalagepop. Voor de rest zag het er maar aftands uit.
Dus ik zei tegen mijn moeder: "Nou zo verkoop je ook niet veel!". Waarop mijn moeder me aan de arm meetrok en zei: "Ik denk dat, dat wel meevalt".

 

De 'etalagepop' bleek mij nogal vuil aangekeken te hebben. Maar er werd zeker wat verkocht daar……..

Gedicht - Elfje - Bal

Bal

Bal

Gooien baas!

Nog een keer

Het is zo leuk

Spelen

Gedicht - Tegenslag

Tegenslag

En ineens is daar die hobbel.
Die je écht niet had verwacht.
Je gaat vol in de remmen.
Je dacht dat je alles had bedacht.....

Even snel alles op een rijtje.
Welke opties heb je dan?
Welke mogelijkheden zijn er?
En wie weet daar iets meer van?

Je klopt aan verschillende deuren.
Vraagt her en der om raad.
Hoopt dat het zo in orde komt.
En dat het straks alsnog goed gaat....

Je mag best even slikken
maar gaat toch weer verder door.
En Uiteindelijk zal vast blijken.
'Overal is een uitweg voor.'

 

~ Maritha Roijakkers

Gedicht - Koningsdrop

Koningsdrop

 

Preston en ik trokken ons jas en tuig aan
Tijd om voor koningsdag aan 't droppen te gaan
Er waren oranje kadootjes gemaakt
Met liefde had mijn mam ze gehaakt
Een zakje, gedichtje en zo waren ze klaar
En nu dus op pad en droppen dus maar
Twee heb ik er in bushaltes verstopt
En later nog twee in een fietstas gepropt
En nu dus maar hopen dat iemand ze vindt
en een beetje kan lachen om deze blinde vrind....

 

 

~ Maritha Roijakkers

Blinde dropster 'koningsdrop'

Blinde dropster 'koningsdrop'

 

Voor deze drop had mijn moeder enkele leuke, oranje hartjes sleutelhangers gehaakt
Rond een uur of 10 vonden Preston en ik het toch echt tijd worden een lekker rondje om te gaan. Buitengekomen liet Preston meteen merken dat hij het liefst gelijk naar rechts zou vertrekken omdat hij op het veld daar zijn vrienden vermoedde. Maar hij had pech want ik had iets anders bedacht...
We gingen dus linksaf. Nog snel een sanitaire stop voor Preston en toen in tuig naar de bushalte aan de overkant. Preston keek me een keer aan en blijkbaar vroeg hij zich af wat ik daar nu wilde op 'onze' vrije dag. Netjes wees hij het bankje aan en voor iemand het had kunnen zien was de eerste drop een feit.
We liepen door. Weer vond Preston het maar raar, maar na een paar meter vond hij het ook wel weer leuk om iets anders te doen en begon dus al kwispelend mij richting de volgende bushalte te brengen. Ook daar, gelukkig, nog niemand in de halte en dus was ook de tweede drop een feit.
Terwijl ik daar zo liep kwam ik verscheidene mensen tegen met ritselende boodschappentassen. Ik was eigenlijk in de veronderstelling dat de winkels gesloten zouden zijn maar blijkbaar waren er toch enkele open. Dat betekende dat er ook enkele fietsen stonden waarvan ik er op de tast zelfs een vond met fietstassen. Joepie!  Ook drop drie was nu een feit.
Nu de winkels dus open waren bedacht ik me dat ik dan gelijk een boodschap zou kunnen doen. Dat betekende wel dat we eerst naar huis moesten want natuurlijk had ik geen cent op zak....
Thuis snel mijn geld gepakt en een oude verpakking van hetgeen ik wilde gaan kopen. Buitengekomen bedacht Preston dat we dan nu wel naar rechts konden.... Maar helaas voor hem, had ik wederom andere plannen.
We deden onze boodschap en bij buitenkomst van het winkelcentrum vond ik in de fietsenrekken nog een fiets met fietstas. Snel stopte ik het vierde pakketje daarin. Dit keer passeerde ik snel daarna een andere vroege winkelgast en ik vroeg me dus af of die iets gezien had... LOL.... alsof mijn neus bloedde ben ik snel doorgelopen, naar huis.
Preston liet duidelijk merken dat hij ondertussen toch echt andere plannen had dan daarheen te gaan. Hij liep in een slakkengangetje en gaf bij elke mogelijke afslag richting het uitlaatgebied aan dat we ook hier wel eens in konden slaan.
En toen de boodschappen eenmaal binnen lagen?  Toen was het zover en zette Preston buitengekomen de spurt naar rechts in. We gingen echt als een speer! En hij had mazzel ook. Op het veld waren al zijn favoriete kameraden. Preston genoot en ik..... mijmerde nog na over een geslaagde 'koningsdrop'.

Gedicht - Een kriebelig feestje

Een kriebelig feestje

"We bouwen hier samen een kriebelig feestje."

Zei het gestippelde lieveheersbeestje.

"Ik ben zeer zeker van de partij.",

bromde iets verderop al de vrolijke bij.

"En is er ook oude of jonge jenever?"

"Dat drink ik graag", mimede de kever

"Ik kom voor een OUZO.", piepte de spin

"En haal ook een likeurtje voor mijn vriendin."

"Hier ben ik ook.", dat zei de rups.

" voor mij zeker zeven of meer 7-ups."

En daar kwamen ook nog de worm en de pier

ze riepen al luid, "Wij willen bier."

"Ik drink enkel wijn.”, zoemde de mug

"Het moet rode zijn,  witte geef ik terug."

Het addertje vroeg om een glas koude melk

"Van die reclame.... 't is goed voor elk!"

Een galwesp kwam ook nog stil aangeslopen.

"Wil je voor mij rum en cola gaan kopen?"

De mier bleef besluiteloos, dronk sherry en gin

en had het daardoor toch echt naar haar zin

"Ik weet niet of een van jullie het al wist.",

kraste de sprinkhaan,  "maar ik drink trapist."

De vlinder kwam langs met een glas mee in de handen

het lukte haar niet om nog netjes te landen.

Daar ging ook stap-voor-stap de duizendpoot heen.

“Voor mij graag een schnaps voor iedere poot een."

"Ik houd erg van een goed glas pernot."

Dat fluisterde de mot of was het de vlo?

De vlieg zei "Ik wil van dit alles het liefst een mix,

al die losse dranken dat vind ik maar niks."

Na nog een rondje vieux van de luis

Kropen ze allen vrolijk en tipsy naar huis

 

 

~ Maritha Roijakkers

Boekenwurm

Boekenwurm

Van nature kun je stellen dat ik een boekenwurm ben...

Ik herinner me dat ik als kind lekker met een boek letterlijk onder de dekens kroop en met een zaklampje daar de bladzijdes uitlichtte. Heerlijk is het om je te verliezen in verhalen en wat me van die tijd is bijgebleven is ook de geweldige geur van sommige boeken.

En dan de speurtochten in de bibliotheek. Eerst heb ik natuurlijk de boeken van de jeugdbieb doorgespit maar zo snel als maar mogelijk was zocht ik mijn weg door de fantastische schatten van de 'grote' bieb.

Ik geloof dat ik al snel alle Agatha Christies voor de eerste keer had gelezen, de boeken over de Saint en de Hardy's vond ik geweldig en zo nog veel meer.

Hoe heerlijk was het om langs die meters boeken te struinen en een hele plank te zien met boeken die klaarblijkelijk bij elkaar hoorden, of elders, dat boek dat op een of andere manier bijna van de plank in mijn handen sprong, dat boek met die bijzondere cover of die enorme dikke die me intrigeerde door zijn formaat....

Sommige van die boeken zijn me door de jaren altijd bijgebleven, ze vormen echt de bouwstenen van mijn zijn, zou je kunnen stellen.

Natuurlijk werd het lezen steeds moeilijker naarmate mijn ogen achteruitgingen. Langzaamaan lukte het niet meer om de gewone boeken te lezen en dus moest ik overstappen op grootletter boeken. Ik vond dat enorm frustrerend want voor mijn gevoel was er daarin maar weinig keus... streekromans. De boeken zelf zagen er ook nauwelijks aantrekkelijk uit met hun vale eentonige covers. Er zijn me van die grootlettertijd dan ook maar weinig boeken bijgebleven.

Wel leuk was een voorval in die tijd. Omdat een leraar van me dacht dat ik niet zat op te letten werd ik uit de klas gestuurd. Ik moest me melden bij de conrector. Deze snapte al snel dat het op een misverstand berustte en we zaten al snel over onze gemeenschappelijke hobby, lezen, te praten. Hij vertelde me dat hij een stapel grootletterboeken had gekregen en vroeg me of ik ze wilde hebben. Na school moest ik dus terug naar de conrector om de stapel boeken op te halen. De leraar die me eruit had gestuurd heb ik wel verteld dat ik terug moest komen maar niet dat het voor de boeken was...

Wat ik in die tijd wel las waren de Candlelight boekjes. In de leesmap die we van mijn grootouders elke week meenamen zat namelijk iedere keer een exemplaar met grotere letters. Dat lukte dus net en zo bleef ik helemaal bij de tijd voor wat betreft de Candlelights tenminste....

Op een gegeven moment besloot ik de stap te wagen naar gesproken boeken. Ik melde me aan bij de aangepaste bieb en bestelde mijn eerste boek op cassette. Twee grote dozen met meerdere cassettes vielen al snel op de deurmat. Gruwel...... ik vond het vreselijk. Maar half beluisterd ging het boek retour. En zo kwam er een periode waarin de enige boeken die ik 'las' mijn studieboeken waren. En eigenlijk kun je dat niet eens stellen. De studieboeken kwamen ook op cassettes thuis en bij het beluisteren viel ik steevast in slaap. Als het daarvan had afgehangen dan had ik nooit mijn studie kunnen afronden. Mijn moeder was de reddende engel en las al mijn studieboeken voor. Een ding is zeker, zonder haar had ik mijn diploma nooit gehaald!

Na een aantal ‘verhaal loze’  jaren waarin ik me als boekenwurm steeds ongelukkiger voelde besloot ik toch nog eens een gesproken boek uit te proberen. Vreemd genoeg bestelde ik hetzelfde boek als eerder. Achteraf gezien natuurlijk best dom want voor hetzelfde geld was het gewoon een heel slecht boek....

De poort naar boekenland kwam weer ruim open te staan.

Tegenwoordig lees ik bijna elke dag wel een boek. Ze hebben me zoveel gebracht. De mooie verhalen, maar ook veel leuke contacten, live of via internet.

Voor mij zijn boeken van levensbelang en gelukkig zijn er nog enorm veel die ik ooit zou willen lezen.

En voor nu? Ik ga zo maar eens verder met mijn boek.... en breiwerk.

(Dat is nou het voordeel van 'luisterlezen'.)

Het kleinste kamertje....

Het kleinste kamertje....

Wat ik nou het moeilijkst vind op al mijn omzwervingen? Dat zijn toiletten.

Hoe klein zo'n 'kleinste kamertje' ook is, er is altijd veel te zoeken.

Eerst moet je zo'n toilet überhaupt vinden. Dan zoek je het licht om je toch nog enigszins bij te laten schijnen. Dan moet je de boel verkennen want de ene keer benader je de pot van de zijkant, de andere keer frontaal. Het ene hokje is klein, een ander weer een balzaal. En waar is dat papier? (Natuurlijk altijd op....) En heb je dit alles op de tast gevonden zonder al die leuke snuisterijen ook nog eens van hun plek te stoten , of je schenen te schampen aan de prullenbakjes etc. .... dan moet je nog de knop, het touw of andere doortreksysteem zien te vinden.

Al met al dus een fikse speurtocht op de vierkante meter.

Ook in de trein is het niet altijd makkelijk. Al verkies ik die (meestal niet al te frisse hokjes voor de station wc’s met hun poortjes of codes die weggestopt zijn in de onmogelijkste uithoeken.)

Vanmorgen was het ook weer spannend. In zo'n luxe intercity met van die 'launge'banken moest ik toch even een sanitaire stop maken. Ik ging dus op de tast op zoek naar een toilet. Op het eerste balkon niets te vinden, aan de andere kant ook geen klink of hendel.... en ook op het volgende balkon niets. "Vreemd" dacht ik.... "hier moet er toch ergens een zijn." Een medereiziger bracht uitkomst. Dit was zo'n nieuwerwets toilet met een knop die een halve meter naast een klinkloze deur is geplaatst. Je moet op de knop duwen en de deur gaat open. Maar daar kwam de volgende uitdaging. Hoe werkt dat daarbinnen... Precies op dat moment kwam de conducteur net langs. "Conducteur, ik heb een vraag." "Hoe werkt dat hier met die wc?"

Hij legde me uit dat er halverwege de zijkant van het compartiment 2 knoppen waren te vinden. Een om de deur te sluiten en de ander om die te vergrendelen. OK.... dan moest het maar. Maar voor de zekerheid vroeg ik nog wel of de conducteur toch even in de buurt wilde blijven.... voor het geval dat.

Ik sloot de deur en duwde zelfs op de vergrendelknop. 'Klik' hoorde ik. En buiten hoorde ik de conducteur brommen, "Hoort u wel?" "Nu is hij dicht."

Gelukkig ging de deur even later ook weer netjes open en kon ik op zoek naar een volgende knop.... want tja niet iedereen hoeft te weten…  dat ik hier ben geweest.

Blinde dropster gaat een eindje om met de hond

Blinde dropster gaat een eindje om met de hond

De laatste tijd kwam het er niet van om te droppen. Niet dat ik niet wilde.... maar de ene keer nam ik me voor te droppen maar vergat een pakketje in mijn tas te stoppen en de andere keer stopte ik het wel in mijn tas maar was zo gefocust op pad dat het bij terugkomst nog in mijn tas zat.
Toevallig had ik vanmiddag mijn moeder aan de lijn (als je van toeval kunt spreken... LOL) en toen hadden we het erover dat het toch echt wel weer tijd werd voor een drop. Ik sprak met haar af dat ik na afloop van ons gesprek gelijk een paar pakketjes in mijn zak zou stoppen om mee te nemen op mijn ronde met de hond. Nog terwijl we zo in gesprek waren zag mijn moeder op de groep de vraag voorbijkomen waar die blinde dropster nou gebleven was. En zo bleek dus.... toeval bestaat niet!
Preston stond ondertussen naast me te kijken. "Hoorde ik daar dat we een lekker stukje om gaan?"
Ik pakte dus snel een paar pakketjes die natuurlijk al klaarlagen en zo gingen we op pad.
Omdat ik nog steeds flink last heb van mijn voet na een langdurige blessure wilde ik niet te ver. We zijn daarom eerst naar het uitrenveldje gegaan. Daar was nog geen hond (of baas) te bekennen en de jongelui die er stonden te chillen stonden met de rug naar het veld. Een mooie gelegenheid dus om even mijn voet rust te geven en..... een pakketje neer te leggen.
Na enkele minuutjes rust liepen we ons gebruikelijke rondje. Helaas daar geen bankjes of andere drop mogelijkheden. Daarom besloot ik maar eens wat nieuws te proberen. Er is daar in de buurt namelijk een dierenparkje waar ik eigenlijk nooit zelfstandig omheen loop. Nu dus wel.... Preston hield me ondanks dat hij los was gelukkig wel in de gaten en kwam zo nu en dan even bij me alsof hij wilde zeggen: "Goed werk baas!"
Ik vond 2 bankjes op mijn speurtocht en..... moest natuurlijk mijn voet ook daar rust geven.... LOL....
Na het droppen van de pakketjes kwam ik weer bij het uitrenveld. Daar waren ondertussen enkele vrienden van Preston aan het spelen en wij sloten ons er natuurlijk gezellig bij aan.  Na een kwartiertje stond een van de baasjes op. Hij liep om het bankje heen en liet mij het zakje zien dat hij gevonden had. "Hier weet jij zeker wel iets van af?!" “Nee hoor!", zei ik want ik wilde voor de andere mensen niet gelijk door de mand vallen natuurlijk.
De andere mensen bekeken ondertussen het pakketje ook. Natuurlijk vonden ze het een leuk gebaar. En ik natuurlijk ook.... gniffel. Ik had moeite om mijn lach in te houden. En vooral toen een van de dames ook nog eens beweerde dat ze ditzelfde pakketje hier gisteren ook al had zien liggen....

Nog even een berichtje voor de baas van Prestons vriendin.... Ik was het natuurlijk wel. En.... het pakketje is jullie van harte gegund!

Gedicht - Letters en woorden

Letters en woorden

Letters en woorden

stromen in me als regen

is het een vloek

of is het een zegen?

Ben je eenmaal bezig

met het maken van die zinnen

Kun je niet meer stoppen

moet je steeds opnieuw beginnen

 

 

~ Maritha Roijakkers

Joepie, naar de tandarts!

Joepie, naar de tandarts!

Preston vindt het duidelijk leuk om te gaan werken en vooral om af te wijken van normale routes.
Hier vanaf huis gaan we vaak 3 kanten op, een om 's avonds te gaan plassen, naar de fysiotherapie te gaan of 's morgens naar het werk., een ander naar zijn favoriete uitlaatgebied en de derde naar de winkels. Alledrie dus bekende routes die hij met meer of minder enthousiasme loopt...
Vanmorgen moesten we een andere richting op, naar de tandarts.
Ik riep Preston om hem in te tuigen en hij kwam gelijk aanhobbelen. "We gaan naar de tandarts jongen."
Hij had er duidelijk meteen zin in en zette gelijk zijn staart in kwispelmodus. "Nou, iets minder enthousiast mag ook., zei ik, "of wil je misschien met me ruilen?"
Preston wilde wel maar jammer genoeg zag de tandarts dat toen ik het voorstelde niet zo zitten.

Terwijl wij naar de tandarts waren werd mijn achtertuin onderhanden genomen. Thuisgekomen stelde ik een pauze met een kop koffie voor. Preston mocht ook even buiten gaan kijken bij zijn nieuwe vriend. Even later lag hij met zijn kop op diens voeten blij te wezen. Preston is duidelijk net zo blij met onze nieuwe hulp als ik! Mijn tuinen voor en achter zijn nu hartstikke netjes. Alle rommel, onkruid en obstakels zijn weg. Genieten dus!

Vanmiddag brachten we een bezoek aan een goede vriendin. Voor Preston is dat onderweg wel even slikken, want waar we normaliter rechts gaan om lekker uit te gaan rennen moet hij dan rechtdoor. "Weet je dat zeker baasje?" Hij laat duidelijk merken toch liever rechts te gaan. Maar als we dan een paar stappen verder hebben gezet en hij de frustratie van zich heeft afgeschud beseft hij ineens dat we dan de juiste richting op gaan voor zijn vrienden achter het hoekie. Nou dan hoef je hem dus niets meer te vertellen want de weg kent hij natuurlijk feilloos. "Daar zijn we hoor!"

Na de kop koffie achter het hoekie gingen we dan eindelijk uit. Omdat mijn voet nog erg pijnlijk is wilde ik niet te lang lopen. Bij het hondenuitlaatveldje wat we normaliter passeren was een hond aan het rennen. Preston mocht met deze herder meespelen en had het geweldig naar zijn zin. Later kwamen er nog een herder en een labrador bij en toen was het feest compleet. Na een klein uurtje vertrokken de andere honden om gelijk afgelost te worden door nog een boomer, een labrador en een hond waarvan ik het merk niet ken.... LOL.... Preston vond het geweldig en ik ook. Ik zat heerlijk op het bankje in de zon, gezellig in gesprek met al de andere hondeneigenaren. Preston blij, ik blij met de rust voor mijn voet. En voor ik het wist was de middag om.

Het was een superdag! Voor mij... en voor Preston zeker ook!

Pantoem - Ik ben zo blij

Ik ben zo blij

 

Pantoem

1-2-3-4 / 2-5-4-6 / 5-7-6-8 / 7-9-8-1

 

Echt... ik ben zo blij

Met al die lieve mensen

Door hen voel ik me vrij

Ik kan niets mooiers wensen

 

Met al die lieve mensen

Krijg ik zo'n fijn gevoel

Ik kan niets mooiers wensen

Snap jij wat ik bedoel?

 

Krijg ik zo'n fijn gevoel

Dan zou ik kunnen zingen

Snap jij wat ik bedoel?

Kan me nauwelijks bedwingen

 

Dan zou ik kunnen zingen

Echt het jubelt hier in mij

Kan me nauwelijks bedwingen

Echt... ik ben zo blij

 

 

~ Maritha Roijakkers

'Middle of the road'

'Middle of the road'

Preston is wat je noemt een 'middle of the road' type.
Hij loopt het liefst midden tussen lijntjes en zeker niet over putdeksels.
Toen we net met elkaar liepen had ik dat niet allemaal door en vroeg ik me soms af, "Waarom?".
Zo kan hij nogal zigzaggen als er putdeksels zijn en dat was in Lourdes vorig jaar erg komisch omdat er een stuk of zeven kriskras voor de ingang van het hotel lagen.... En zo is er een weg hier achter de wijk die ik het liefst linksom loop omdat we dan netjes aan de kant kunnen blijven want Preston focust zich dan op de lijntjes van het fietspad. Gaan we andersom dan loopt hij midden op de weg omdat hij het midden zoekt tussen de lijntjes van de fietsstroken aan weerszijden. Helaas is er geen stoep en dus moet het maar zo....
Gelukkig is het een weg die we zowel linksom als rechtsom kunnen nemen naar huis.

Vandaag waren we bij café Voltaire geweest voor een creatieve ontmoeting en gingen van daaruit naar de bushalte aan de Zuid Willemsvaart.
Het voormalig ziekenhuis daar wordt grotendeels afgebroken en het terrein is volledig omheind met een houten schutting. Jammer genoeg is er aan de zijde van de ingang parkeergarage geen stoep meer en moet je dus langs de schutting. Maar die schutting loopt niet recht. Preston moet dus een logische en vooral veilige weg voor me zoeken en dat valt niet mee. Want hij wordt ook nog eens op het verkeerde been (of moet ik zeggen poot) gezet door alle belijningen op straat. De oude belijningen zijn er nog en daarover heen zijn er tijdelijke gele aangebracht... En maak dan je hond maar eens duidelijk wat hij precies moet doen.
En zo loop je dan dus midden op straat te bedenken dat je midden op straat loopt en dat je hopelijk snel daar weer weg bent...
Precies op dat moment werd ik staande gehouden door een dame op een fiets. "Mevrouw, u loopt midden op de weg." LOL..... dat had ik dus ook in de gaten alhoewel ik er nu niet liep maar zelfs stilstond.
Ik heb haar, misschien wat kortaf, verteld dat ik het wist en dat ik hoopte snel weer op makkelijker terrein te komen. Haar hulp was uiteraard goedbedoeld maar bracht me even van de wal in de sloot.
Preston liet zich overigens niet van de wijs brengen. Hij ging weer keurig verder en bracht me veilig voorbij alle obstakels bij de bushalte!

Gedicht - Een sprookjes droom

Een sprookjes droom

Hoe heerlijk toch

dat ik kan dromen

van de prins op het paard

die langs zal komen.

Van een kikker

op het plompenblad

die ineens zei:

"Wat denk je wat?".

Van Doornroosje

en ezeltje strek je.

Van de drie biggetjes

en het tafeltje dek je.

Van Assepoester

met de prins op het bal.

En ook nog van heksen

al vind ik die mal.

Van een geest in de lamp

of in een fles.

Van zeven dwergen

of waren er zes?

Van 40 rovers.

Oei wat zijn dat er veel.

Zou dat wel goed gaan?

Krijgt ieder zijn deel?

Van Alice

want die had het best fijn

op een theevisite

en met haar konijn.

Van de erwt

bij de prinses in haar bed.

En van holle bolle Gijs

al vind ik die vet.....

Van Klein Duimpje die stiekem

mijn hart heeft gestolen.

En van Duimelijntje

al... zit die nog verscholen.

Van de nachtegaal die

je in de verte hoort zingen.

Of is het de ander

wiens veer straks zal springen.

Van een snelle haas

en een gelaarsde kater.

En..... ook nog een schildpad

maar hij was wat later.

Van allemaal geiten

bokken en stieren.

Tjonge mijn droom zit vol

met rare beesten en dieren.

Van Peter Pan,

Wendy en kapitein Haak.

Want die zorgden ook nog

voor wat vermaak.

Van Rapunzel

die haar lokken losliet.

En van de jonge prins

maar die heeft dat besniet.

Van Roodkapje

die naar oma ging lopen.

En van de wolf

die in het bed was gekropen.

Van de vos

met zijn vele streken.

En van Pinokkio

wiens neus wat lang is gebleken.

Van kabouters,

reuzen en trollen.

en van Jaap

die naar beneden kwam rollen.

Van een wolf als schaap

en een keizer ongekleed.

van Repelsteeltje

wiens naam ik vergeet.

En zo gaat mijn droom

nog een poos verder op rijm.

maar ik vertel hier niet alles

de rest blijft geheim.

 

 

~ Maritha Roijakkers

Gedicht - Golven

Golven

Het leven gaat in golven,

telkens heen en weer.

Zo ga je naar boven

en zo ga je weer neer.

Je probeert de juiste golf te nemen

op zoek naar positiviteit.

Maar de juiste golf te houden,

écht, dat is een, enorme strijd

Toch is alleen al dat vechten

helemaal de moeite waard.

Want dat heeft je tot nu toe

al voor de ondergang gespaard.

Wie gelijk bij het begin

de strijd al op zou geven.

Die heeft aan het einde van de rit

niets gehad aan heel zijn leven.

Om pieken te waarderen

zal je door dalen moeten gaan.

Maar dan kun je later zeggen:

Ik, heb het doorstaan!"

 

 

~ Maritha Roijakkers

Gedicht - Vrij laten

Vrij laten

Wij vormden samen een fijn stel,

waar yin was daar was yang.

Als een puzzel pasten we ineen

en voor ons leven lang.

Maar plotseling was het kapot,

we groeiden uit elkaar.

Jij ging links en ik ging rechts.

Ineens... was het einde daar.

Wat is het toch geweest

dat ons geluk vernielde,

waardoor we nu zo eenzaam zijn,

terwijl we zo, van elkaar hielden?

Wat duwde ons twee uit elkaar,

wat heeft die wig gedreven.

We deden alles met elkaar,

genoten samen van het leven.

Want ik was jij en jij was mij,

twee handen op een buik.

Samen konden we de wereld aan.

Ons leven dat was puik.

Toen kwamen er die barstjes,

in wat ik voor je voelde,

en snapte ik ineens niet meer,

wat jij zei...en bedoelde.

Angstvallig heb ik geprobeerd

de liefde strak te knijpen.

Maar  het gevoel ontglipte me

alsof ik water vast wou grijpen.

We zijn onze eigen weg gegaan.

De deur is dichtgesmeten.

Waarom het allemaal zo moest gaan

dat heb ik nooit geweten.

In mijn hoofd probeer ik nu

ons verhaal nog vorm te geven.

Want hoe dan ook ben jij voor mij,

een stukje van mijn leven.

Toch ben ik nog steeds erg blij

dat ik je, ondanks alles ken.

Zonder jou was ik niet geweest

de persoon die ik nu ben

Ik wens ons dus...het allerbeste,

jij met jou en ik met mij.

Je was jarenlang mijn wederhelft,

maar nu laat ik ons vrij!

 

 

~ Maritha Roijakkers

Gedicht - Luchtballon

Luchtballon

Varen in een luchtballon

hoog boven alle daken.

Met z'n vieren in het bakkie

zullen wij ons best vermaken.

Kijk die man daar verderop

met veel gespetter en geklater,

is hij bezig in zijn tuin

en geeft zijn planten water.

Daar op het hoekje van de straat

staan mensen bij elkaar.

Volgens mij bespreken zij

al het nieuws van heel het jaar.

Zie die man daar rennen in zijn joggingpak

toch stram van lijf en leden.

Voor hem zou het veel beter zijn

als hij brommer had gereden...

Iemand is druk bezig daar

om zijn auto schoon te krijgen.

Dat die jongen stiekem zijn spons wegneemt

daarover, zal ik toch maar zwijgen.

Die kinderen daar vermaken zich

met knikkers en met hinkelen.

Maar nog liever willen zij

met z'n allen vast gaan winkelen.

Die moeder loopt daar met haar kroost

met tassen vol te slepen.

Die ander heeft een fietskar

zij heeft het écht begrepen.

Die mooie meid daar op dat bed

ligt in de zon te bakken.

Ik zou zonder dat ze het wist

haar ... tje willen pakken.

Wat een feest daar bij nummer 10

die lui hebben veel plezier.

En dat is wel logisch ook

want zie je al dat bier?

En zo varen wij in dit bakkie

de einder tegemoet.

Als we straks weer beneden zijn

gaan we naar nummer 10 met spoed!

 

 

~ Maritha Roijakkers

Lesgeven zonder maatje

Lesgeven zonder maatje

Vandaag miste ik mijn maatje, Preston, aan mijn voeten.
De klant waar ik moest zijn kon vanwege een allergie geen honden verdragen. Normaliter betekent dat dan dat ik de training niet ga geven want Preston en ik zijn natuurlijk onafscheidelijk. Maar dit keer was de afspraak in de omgeving van pap en mam en kon ik dus toch de training verzorgen.
Preston en ik vertrokken op tijd van huis om even een goede sanitaire stop voor hem te kunnen maken. Dat ging voorspoedig vandaag en dus stapten we een kwartier eerder dan gepland in de bus. En daarmee haalden we ook een trein eerder en konden we dus in Eindhoven rustig naar de uitgang lopen..... dachten we. Maar ik lijk op mijn vader als het gaat om afspraken.... en dus was ook hij al op het station aanwezig. Preston had dat al snel in de gaten. We deden een stap het station uit en hij begon al ijverig te kwispelen en vertelde me waar onze taxi stond.
Ik liet hem achter in de auto stappen en schoof zelf voorin en zo reden we naar de klant. Natuurlijk waren we ook daar vroeg en dus parkeerden we in de buurt en luisterden nog even samen naar het laatste nieuws. Klokslag 9 uur stond ik bij de klant op de stoep en ging ik zonder Preston naar binnen.
Raar was dat wel want hij is ondertussen zo'n wezenlijk onderdeel van mezelf geworden. Ik merk het als ik ga zitten want ik houd mijn benen wat uit elkaar om hem ertussen in te laten. Als hij tussendoor gaat verliggen of een keer bromt dan ben ik altijd bedacht of hij daarmee iets wil aangeven. Tussendoor aai ik hem graag eens over zijn oren. En grappig genoeg gebruik ik hem ook tijdens het lesgeven. Soms om even de aandacht op iets anders te richten en daardoor spanning weg te nemen, soms als een soort beloning bijv. bij jonge leerlingen en soms als een soort bliksemafleider. We zijn daarin ook helemaal op elkaar afgestemd en hebben maar een woord of handeling nodig.
Na de ochtend kon ik pap bellen om me weer op te halen. Mam kwam aan de deur en buitengekomen stond die kanjer van me al te kwispelen. Fijn is dat. Hij is mijn maatje, maar andersom toch zeker ook!

Gedicht - Facebook

Facebook

En zo viel vanmiddag

dan even het doek

voor ons nationale bewustzijn

het Facebook

Ik zag iemand op Twitter

ernstig verzuchten

waar moest hij nu toch

zijn bezwaard hart gaan luchten

Een andere gebruiker

had ook nog een vraag

hoe hij kon melden

wat hij zou eten vandaag

"Jemig", zei een poster

"straks moet ik gaan bellen

om al mijn volgers

over mijn gemoed te vertellen."

"Stel dat er straks

nog iets spannends gebeurt

dan weet niemand

dat ik om die scheet heb getreurd."

LOL, een uur geen social media

dat blijkt echt een strop

of moet je zeggen.....

een enorme mop?

Wat ik,

van dit alles nu vind?

Dat kunt u op facebook lezen

mijn beste vrind.....

 

 

~ Maritha Roijakkers

Afhankelijk zijn

Afhankelijk zijn

Afhankelijk zijn is een van de moeilijkste dingen die er zijn.
Jij hebt de ander nodig. Dat wat hij te bieden heeft heeft dus voor jou enorm veel waarde en voor je gevoel kun jij daar niets 'vergelijkbaars' tegenover zetten. Dat hulp geven voor de ander misschien maar een kleinigheidje is, is vaak moeilijk te bevatten. Voor je gevoel moet je iets teruggeven of terugdoen van gelijke waarde maar dat zal je nooit lukken. Want wat jij zelf te bieden hebt heb je te bieden, je hebt het als het ware over.... en dus heeft het voor jou weinig waarde.
Hoe vreemd ook, iets geven is dus vaak makkelijker als iets krijgen. En zeker als het om hulp gaat.

Daarom blijft hulp vragen dus altijd lastig en ik probeer dat dan ook zoveel mogelijk uit te stellen.
Maar toch zijn er momenten waarop je niet anders kan. Waarop je voor jezelf moet toegeven dat je hier een grens bereikt, dat je véél meer moet investeren dan goed voor je is om het maar een klein beetje acceptabel te maken, laat staan het leuk te houden.

Een van de telkens terugkerende problemen was mijn tuin. Ieder jaar weer moest ik een oplossing vinden.
Ik probeerde dan op handen en voeten zelf zoveel mogelijk op de tast het onkruid te verwijderen en met mijn verjaardag vroeg ik altijd hulp met het winterklaar maken.
Maar toch maakte ik me dan tussendoor zorgen. Wat zou men zeggen van mijn voortuin? Want je wil toch dat het er netjes bij ligt en niet dat passanten er telkens denken dat je wel eens wat aan je onkruid had kunnen doen....
En zo zat ik ook regelmatig 's zomers achter en vroeg me dan af of ik daar wel mensen zou kunnen ontvangen... Niet omdat het een daadwerkelijke bende was.... maar vooral omdat ik in mijn hoofd een bende invulde. Want dat is eigenlijk het grootste probleem, het beeld dat je er zelf van maakt. Met goed zicht kun je zien dat er hier en daar misschien een onkruidje staat. Met slecht zicht voel je misschien hier en daar een onkruidje en dan denk je vervolgens dat dat betekent dat er overal onkruid is.

Maar nu komt het helemaal in orde. Via Platform 073 heb ik iemand gevonden die me gaat helpen. Mijn voortuin heeft hij al helemaal netjes en ook achter komt het binnenkort goed. En.... hij heeft beloofd het ook regelmatig in de smiezen te houden.
Jongens, ik ben daar zo blij mee! En als je dan weet dat ik ook nog eens hulp heb gevonden voor mijn boodschappen..... dan begrijp je dat ik echt super gelukkig ben.

En wat ik ondertussen door schade en schande dus leer, is dat ook ik iets te bieden heb. Misschien niet direct aan de persoon die me nu met dit probleem helpt, maar wel op een ander moment aan een ander die hulp nodig heeft. Mijn luisterend oor, sommige van mijn teksten of mijn creatieve uitspattingen kunnen een ander weer vooruit helpen. En zo is dan uiteindelijk de cirkel toch rond.

Meisje weggehaald...

Meisje weggehaald...

 

joepie joepie is gekomen
heeft m'n meisje weggehaald
maar ik zal er niet om treuren
gauw een ander weer gehaald.

 

Hoe ironisch is het toch
dat juist dit vrolijke deuntje
nu zo in mijn hoofd blijft zingen
als je in het nieuws
niets anders hoort
dan al die gruwelijke dingen

 

Van jonge meisjes
die zomaar werden meegenomen
van wie nooit meer werd gehoord
Van mannen die verdwenen
of die zonder pardon
beestachtig zijn vermoord

 

Waarom toch zijn er mensen
die anderen hun wil opduwen
Echt ik kan niet anders
dan van dit alles gruwen....

Gedicht - Droom

Droom

Wat ben ik blij

dat ik mijn leven hier mag leven

en niet zoals zovelen op de wereld

dagelijks van angst moet beven

Dat ik mag genieten

van alle mooie dingen

dat ik gewoon

als ik dat wil kan zingen

Dat ik kan schrijven

over vreugde en verdriet

zonder angst en vrezen

omdat een ander het verbiedt

Dat ik niet wordt gedwongen

tot zijn wat ik niet ben

dat ik echt

de ware ik nog ken

 

Hoe anders is dat

elders op de aarde

daar telt niet jouw eigen ik

de macht bepaalt de waarde

Ik hoop dat ooit

deze wens nog uit zal komen

dat ieder net als ik

mag leven naar zijn dromen

 

 

~ Maritha Roijakkers

Gedicht - Dagpauwoog

Dagpauwoog

Een ieniemienie rupsje

zat daar op een brandnetelblad

lekker in het zonnetje

en dacht "Wie doet me wat?".

Hij wentelde zich nog een keertje

in het warme zonnetje rond

en stak daarbij nog snel

een stukje lekkers in zijn mond.

"Ik laat het mij hier smaken

neem van al het groen hier nog een hapje

want kleine rupsjes moeten groeien

om sterk te worden, dat snap je."

"Een grote rups te worden

ja dat is mijn ware streven."

"Waar iedereen naar opkijkt

die je van angst doet beven."

Tja dat had hij beter niet kunnen zeggen

want daar kwam een vogel aan

en voor dat hij het wist

was het met zijn rust gedaan.

Hij kroop snel een stukje verder

en vermomde zich tot pop

en enkele dagen later

vloog een mooie vlinder, daar uit op.

Toch is zijn wens nog uitgekomen

mensen zien hem zeker gaan

met die hele grote ogen

die achterop zijn vleugels staan.

 

 

~ Maritha Roijakkers

Een heerlijk rustige zondag

Een heerlijk rustige zondag

Vandaag bleek echt een heerlijke zondag. Ik had geen enkele verplichting in mijn agenda staan en het enige echte voornemen dat ik had was genieten van een dag rust.
Na eerst lekker uitgeslapen te hebben stond ik op en werd verrast door een prachtig zonnetje. Hoe anders was dat gisteren.... toen alles wat je zag grijs, grijzer en.... nog grijzer dan grijs bleef. Preston en ik besloten er dus gelijk maar van te genieten en trokken er lekker op uit. Eerst naar het terrein waar hij lekker los kon. Jammer genoeg waren er geen andere honden maar toch lieten we daar ons de pret niet door bederven en deden we gezellig wat appeloefeningen met een appeltje als beloning. Zelfs iets apporteren lukte vandaag en ik was dus super trots op mijn kanjer!
We gingen niet rechtstreeks naar huis maar namen het pad langs het water terug. Dat was als altijd weer genieten. Je hoort er de eendjes en vogels en vaak 's avonds ook hele kikkerkoren. En bijna altijd ontmoet je er wat leuke andere honden en hun eigenaren....
Thuisgekomen installeerde ik me met een goed boek en een heerlijk breiwerk buiten in de tuin. Niets is zo lekker als met een prettig ingesproken luisterboek en een handwerkje in het zonnetje te zitten werken. Alhoewel werken..... de buurman was volgens mij harder aan het werk dan ik. Hij hamerde er lustig op een aantal nieuw te leggen tegels.
Rond 3 uur kwam er een ijscowagen door de straat met van die vrolijke tingeltangel muziek. De kinderen in de buurt werden natuurlijk gelijk actief. “Mama, ijs!” Bijna rende ik ze achterna.... maar besloot toen toch anders. Preston moest nog even lekker uit en dat kon ik gelijk combineren met een ijsje bij de nieuwe zaak hier verderop. De spulletjes dus maar opgeruimd omdat het zonnetje toch dreigde te verdwijnen achter de gevel. En ik moet zeggen dat de beloning voor deze activiteit, een hoorntje met citroen en chocolade ijs érg lekker was. Dat vond ik.... en met mij ook alle andere mensen die er tot buiten in de rij stonden.
En zo is die zondag dus al weer een heel eind om. Tijd weer om wat te gaan eten en misschien nog héél even verder te lezen......

Vitrine tafel

Vitrine tafel

Van musea herinner ik me van die vitrine kasten waar je je helemaal aan de inhoud kunt vergapen. Elk item heeft zijn verhaal, wat er soms ook bij staat. Toen ik dat nog kon zien vond ik het heerlijk om weg te dromen met de beelden van de voorwerpen in vroeger tijden.

Sinds enige jaren heb ik zelf een vitrine tafel. Voor mij is dat ondertussen een schatkamer geworden. Hij bestaat uit 4 vakken waarin ik allemaal creatieve dingen heb liggen.
Als eerste vulde ik destijds een vak met allemaal knopen. Een groot deel daarvan had ik van een vriendin gekregen en de rest heb ik zelf verzameld door de jaren heen. Heerlijk vind ik het om zo nu en dan lekker met mijn vingers door de knopen te gaan. Het doet me denken aan het gevoel dat kinderen waarschijnlijk hebben als ze in een ballenbak mogen.... LOL
In een ander vak ligt een verzameling kantklosklosjes (Wat een geweldig woord is dat eigenlijk), een paddenstoel om sokken te stoppen, een heel oude kapotte rondbreinaald een paar zelfgebreide babyslofjes, een vingerpopje in de vorm van een oeteltje en..... een aantal zelfgemaakte pompons. De klosjes doen me denken aan een oudtante die er de prachtigste dingen mee kon maken. Heel stiekem zou ik goede ogen willen hebben om dat ook te kunnen leren. De houten paddenstoel is bedoeld om dikke sokken te kunnen stoppen, maar telkens als ik die zie herinner ik mij een lief, tinkelend geluidje van vroeger wat mijn moeder maakte als ze met een bijzondere naald op de bovenkant van een glas bezig was om nylons te repareren. Wat zou ik dat geluidje graag vangen en ook in mijn vitrine tafel stoppen!
Een ander vak was de afgelopen periode gevuld met allemaal zelfgemaakte paasdecoraties, omloomde eieren, eierdoppen in allerlei vormen, vingerpopjes met paasmotief, nu heb ik hem gevuld met vilten werkstukken, een aantal vilten tasjes en slofjes, boekenleggers en nog zo het een en ander. Daartussen heb ik leuke, kleine wasknijpertjes liggen die ik vandaag bij Action mee heb genomen.
In het laatste vak ligt een dosis geluk, een gehaakt hart van zpagetti garen, een klein gehaakt katoenen hartje, een door mam gemaakte hartjes sleutelhanger, een aantal gevilte hartjes, waarvan een van de haren van Preston, een paar gelukspoppetjes en..... leuke houten garenklosjes.

Al met al ziet mijn tafel er dus hartstikke leuk uit en kan ik er elke keer weer super van genieten. Dan trek ik de lade open en begin te voelen, soms mag er dan weer iets bij... een andere keer haal ik er weer iets uit. Mijn tafel heeft een verhaal, dat nog lang niet helemaal verteld is. Wie weet welk verhaal ik er nog eens in ontdek of in kan stoppen.

Ziezo!

Ziezo!

Om een beetje bij te blijven over alles wat maar enigszins interessant kan zijn voor 'mijn' doelgroep blinde types bezoeken pap, mam en ik jaarlijks de Ziezo beurs. Natuurlijk is ook Preston de laatste jaren van de partij.
Veel van de beurs zien we echter vaak niet. LOL.... we kennen ondertussen zoveel mensen dat we bijna continu in gesprek zijn.
We begonnen uiteraard in de stand van Optelec waar ik even kon bijkletsen met enkele van mijn collega's, want die zie ik natuurlijk niet zo heel vaak omdat ik altijd onderweg ben.
Daarna gingen we even voor een kop koffie zitten en spotte pap een oud-collega van me. Onder het genot van het kopje koffie kon ik even gezellig met hem bijpraten.

Verschillende keren liepen we langs de stand van het KNGF want daar verwachten we Evaline van de geleidehondenschool Ans L'Abee waar Preston getraind is. Ans zagen we als eerste. Preston vond het natuurlijk geweldig en liet zich gelijk van zijn beste kant zien..... met 2 poten tegen haar op!
Later op de dag zagen we ook Evaline en natuurlijk was Preston ook toen weer reuze enthousiast om zijn 'moeder' weer te zien en kon hij showen hoe goed hij er ondertussen uit ziet.

Al lopende op de beurs werd ik ook verscheidene malen aangesproken door vroegere klanten. Leuk is dat om te horen hoe het hen ondertussen vergaan is.
Bij een stand van Koninklijke Visio schoven we even aan om te zien of zij nog nieuwe creatieve ideeën hadden. LOL.... eigenlijk kon ik hen meer vertellen over creatieve mogelijkheden dan andersom. Na een gezellig babbeltje met deze medewerkster schoof ik een stoeltje door naar de kraam erachter waar we door een beursbekende verwelkomd werden met heerlijke bloemengeuren. Ieder jaar is het weer een verrassing wat we bij hem gaan treffen. Het heeft altijd te maken met geuren maar geen enkele keer is hetzelfde. Ik heb er al eens een corsage zitten maken, zitten vilten of zelfs eens een heerlijk zeepje gemaakt. Nu had hij een onderzoek naar de taal van geuren waarbij hij ons bloemen liet ruiken en ons vroeg die te beschrijven. Na afloop kregen we een viooltje van hem mee en dat gaat natuurlijk heerlijk geuren in een van mijn plantenbakken straks!
In de wandelgangen kreeg ik ook nog een knuffel van een van de mensen van Kubes. Jammer genoeg waren we beiden te druk om langer met elkaar in gesprek te gaan, dus dat moet weer een jaartje wachten...

We hadden ook nog een gezellige ontmoeting gepland met onze Lourdesvriendin, haar dochter en schoonmoeder. Het duurde even voor we elkaar vonden maar toen was natuurlijk het hek van de spreekwoordelijke dam. LOL.... we hebben het horecagedeelte wel even een klein beetje onveilig gemaakt.

Terwijl we daar zo zaten lag Preston rustig even naast me te dutten. Maar opeens werd hij actief. Hij stond op en trok naar de overkant. Ik vroeg me nog af welke superhond er nu voorbij kwam.... want natuurlijk waren die er reuze veel op deze beurs aanwezig. Echter het bleek iets anders. De vrouw waar Preston als puppy in huis is geweest stond namelijk ook op de beurs en zij kwam op dat moment juist naar me toe. Wat was zij blij om ons te zien...... en wat was Preston blij om haar te zien! LOL..... We liepen met haar mee naar de stand waar ze bij stond en ook daar ontmoetten we nog iemand die Preston uit zijn puppytijd kende en een hond waarmee hij veel gespeeld heeft.

Ondertussen waren we behoorlijk moe van al het geslenter en besloten we langzaamaan onze biezen te pakken. Nog even langs bij mijn collega's van Optelec om gedag te zeggen. Echter vanwege het 40-jarige jubileum werd daar net een borrel rondgebracht en daar deden we natuurlijk nog even gezellig aan mee.
En zo was het tijd huiswaarts te gaan.

Voor ons dit jaar niet veel nieuwe ontwikkelingen maar wel een supergezellige dag met veel bijzondere ontmoetingen.
En voor Preston? Een droomdag! Al zijn favoriete mensen die in een soort parade aan hem voorbij trokken. Nu ligt hij hier nog lekker na te genieten met een lekker bot. Moe, maar voldaan!

Klein en lelijk

Klein en lelijk

Een van mijn oudste Brabantse klanten was 97 toen ik haar les gaf.
Het was een klein vrouwtje met een spits gezichtje en stem. en ze deed me denken aan zo'n kleine Italiaanse mama!
Ze werd bijgestaan die dag door een vroegere buurjongen, zelf ondertussen een bonk van een vent. Groot, met een ruige baard. Het uiterlijk had een zeebonk niet misstaan.

Je kon merken dat die twee elkaar goed kenden en respecteerden. Ik had bewondering voor de man omdat hij zo voor zijn oude buurvrouwtje klaarstond.

De communicatie tussen die twee was doorspekt met grappige kwinkslagen en steken onder water. Het zou een getrouwd stel niet hebben misstaan. Ze hadden hardstikke lol met elkaar.

Op een bepaald moment zei die grote man tegen dat kkleine vrouwtje: "'t is da ge zo klein bent en zo lelik, anders zou ik met oe trouwen."
Waarop dat kleine vrouwtje haar hand razendsnel ophief en hem een draai om zijn oren gaf.

Wat een lol hadden die twee!
En wat een lol had ik......

Gedicht - Creatief proces

Creatief proces

Een nieuw idee ontluikt

ontstaat zomaar in mijn dromen.

Wat heb ik allemaal nodig

zodat het echt tot groei kan komen?

Bij alles wat ik doe

blijft het spelen in mijn gedachten.

Voor mij is het werkstuk al zo echt.

Ik kan er bijna niet op wachten.

Wat heb ik allemaal nodig

alle technieken worden getest

Ga ik breien, haken, loomen

welk resultaat is straks het best.

Proeflapjes worden gemaakt

ideeën weer opzij geschoven

een nieuwe richting ingeslagen

tot ik er helemáál in kan geloven.

Bij elk steekje dat ik maak,

elke draad die wordt verwerkt,

word mijn eigen waarde heus,

in veelvoud nog versterkt.

En langzaam vormt zich dat project.

Problemen worden overwonnen.

Ik kan het bijna niet geloven.

heb ik dít echt verzonnen?

En dan is het werkstuk klaar.

Zomaar uit mijn brein ontsproten.

Maar het belangrijkste uiteindelijk is

dat ik van het maken heb genoten.

Ik ben reuze trots nu op mezelf

want ik heb niet opgegeven

ook al ging het soms niet als gepland

creativiteit is als het leven.

 

 

~ Maritha Roijakkers

"Goed zo!"

"Goed zo!"

In 2002 werd de euro ingevoerd. Net als voor iedereen een hele omschakeling natuurlijk. Gelukkig kreeg iedereen vooraf een setje met de munten zodat je alvast ermee bekend kon raken. Mijn toenmalige vriend en ik besloten ermee te gaan oefenen op een terrasje hier in de buurt en zo leerde ik onder het genot van een lekker glaasje bier de munten een voor een kennen. Iedere keer gaf hij me een van de munten en dan moest ik raden welke het was. En bij een goed antwoord mocht ik een slok nemen. LOL....

Gelukkig zijn de munten aan de randen goed herkenbaar. De 2 euro munt heeft een zijde die voelt als fijn schuurpapier, die van 1 euro voelt hetzelfde met gladde onderbrekingen, de munt van 50 cent heeft een grove ribbel zijde, die van 20 cent heeft een paar ruwe groeven, 10 cent vond ik qua formaat op een oud kwartje lijken maar dan met een grove ribbel, de munt van 5 cent is heerlijk glad rondom, bij 2 cent kun je er overlangs je nagel in laten glijden en het muntje van 1 cent..... verdwijnt voor je er erg in hebt tussen je vingers door.

Je begrijpt dat we veel lol hebben gehad die keren met oefenen. In het begin was het nog erg lastig maar al gauw werd ik er beter in.... al gebeurde het ook dat ik na een poos oefenen niet eens meer het verschil wist tussen muntgeld en papiergeld, hik.
Hoe dan ook heeft dit me goed voorbereid op de uiteindelijke invoering van de euro en kon ik bijna vanaf de start prima met het muntgeld overweg.

Toen de munt er een poos was ging ik met een vriendin de stad in. Voor haar was het de eerste keer dat ze met mij ging winkelen en dat ze kon ervaren hoe je als 'gehandicapte' vaak bejegend wordt. In een hobbywinkel kocht ik wat spulletjes. De kassière telde alles op en ik begon mijn 'klein' geld bij elkaar te tellen. Geduldig wachtte ze tot ik klaar was. Ik gaf haar het geld en toen zei ze: "Goed zo!" De toon waarop ze het zei.... was echt tenenkrommend, betuttelend, alsof ik een heel klein kind was.
Voor mij was het een bekend gegeven, zo'n reactie maak ik dagelijks mee. Het lijkt er vaak op dat mensen denken dat je naast een visuele beperking vast ook nog meer 'beperkingen' hebt meegekregen. Mijn vriendin echter had dit nog nooit zo ervaren en schrok er van. Ze verdween snel naar buiten waar ik haar later enorm verontwaardigd terugvond.

Voor mij is dit zo'n bekend gegeven. Even slikken, en gewoon weer doorgaan is dan ook mijn motto.

Mijn vriendin vertelde later over dit voorval aan haar collega's. Zelf stond ze ook regelmatig achter de balie. Een volgende keer dat ik bij hen in de zaak was en moest betalen..... zei haar collega gniffelend: "Goed zo!" Dit keer kon ik er heel hartelijk om lachen!