Geloof, hoop en liefde

Geloof, hoop en liefde Al was 2020 een jaar vol leed en pijn, we leerden ook op afstand, samen zijn. Met iedere blik en klein gebaar stonden we voor elkander klaar. En net als het kerstkind dat werd geboren is het licht van hoop, voor ons gaan gloren. Ik geloof in de kracht van liefde geven, van samen naar een toekomst streven. Ik wens eenieder Geloof hoop en liefde voor het komend jaar en kijk uit naar héél veel knuffels met elkaar! ~ Maritha Roijakkers

Kattepraat

Kattepraat "Zeg vrouwtje, ik voelde me niet zo goed maar jij handelde direct, met spoed. Om te bekomen van de pijn en schrik gaf de dokter me een flinke prik. Nu drink en eet ik gelukkig weer en doet mijn buik ook niet meer zeer. Ik ga boven maar eens een tukje doen Tot straks maar weer... dikke zoen." ~ Maritha Roijakkers

Kerstversiering

Kerstversiering Ken je ze nog mijn lieve vriendjes van de plint? Ik klopte bij ze aan na het vertrek van Piet en Sint. Ik vroeg ze me te helpen met het versieren van mijn huis. Ik wil het hier gezellig maken want.... buiten is niet pluis! Ze vonden het heel leuk en wilden allemaal graag helpen en gingen al snel los als een horde jonge welpen. De dozen werden vlug van de zolder opgehaald en de plaats van de kerstversiering en de boom die werd bepaald. Het ventje met het krentenneusje haalde het snoer met lampjes uit de knoop, terwijl zijn "lieve" dochter hem van achter met de spuitsneeuwbus besloop. Moeder fee was ijverig bezig, ze kamde al het engelenhaar. Ze vond het weggestopt in een doosje in de klit van vorig jaar. terwijl het hele kleine ventje op een heel heel hoge trap ging staan. gaven zijn vrouw en kinderen alle kerstversiering aan. Er werden rode ballen opgehangen en ornamentjes van doorzichtig glas en we kozen niet voor matte spullen maar voor bling bling en heel veel strass. Maria, Jozef, kindje Jezus, plaatsten we in de stal met stro en hooi en het tafereeltje met schapen, herders, en drie koningen vond ik echt weer super mooi Het kleine joch zat in een hoekje, te spelen met wat houten kerstfiguurtjes en ik vond in een blikken trommel nog van die roze zuurstok zuurtjes Nadat de lange snoer met kralen in de boom werd gedrappeerd werden we allemaal door het feetje op een glaasje gluhwein gefaiteerd. Het ventje gaf zijn lief daarbij een gemeende dikke zoen Maar we moesten wel weer verder er was nog steeds heel veel te doen. We versierden het hele huis met knuffels, kussens en damasten kleden en vertelden anekdotes over hoogtijdagen van het verleden. Er kwamen sterren op de ramen en een kerstkrans ging aan de deur. Met daaronder een klein bordje... "Tijd voor feest, dus geen gezeur.". Helaas was het voor vandaag bijna ten einde met de pret, nadat ik zelf de piek nog op de kerstboom had gezet. Moe maar voldaan keken we naar het gezellig resultaat van al ons nijvere werk. Wel jammer dat we hier dit jaar niet zouden zitten na de nachtmis in de kerk. We konden kerst niet samen vieren en voelden ons daarover wel erg sip dus we spraken af om dan te bellen of te zoomen... super hip. en we sturen elkaar kadootjes, sommige groot, andere klein en zo zullen we ondanks alles in ons hart toch samen zijn! ~ Maritha Roijakkers

Opsporing verzocht

Opsporing verzocht Rudolf zat niet naast zijn broer en vriend. Dat had dat beest toch niet verdiend? Dus zocht ik achter de tafel en onder de stoel en natuurlijk ging dat alles op het gevoel. Maar die rode neus bleef toch zoek, Hij zat niet op de poef en lag niet in een hoek. Flapoor zei van niets te weten of anders... was hij het vergeten. En poes die hield zich van de domme "Misschien is dat rendier in het gordijn geklommen?" "Wedden dat jij hem zelf niet vindt want vrouwtje... jij bent toch blind!" Dat liet ik me geen twee keer zeggen Die twee hadden me wat uit te leggen.... Maar na nog wat rondjes door de kiet vond ik die knappe knuffel nog steeds niet. Tot er een lampje in mijn hoofd ging schijnen had ik hem niet achter mijn spinnenwiel zien verdwijnen? Ja hoor dar was dat arme dier, Geplet achter mijn eigen vermaak en vertier. En zo kwam alles toch nog goed En is die lieverd voor nog een eenzame nacht behoed. Preston en Shadow keken me nog eens lachend aan "Zie je dat wij niets verkeerd hadden gedaan!" ~ Maritha

Zondagochtend frequentieZondagochtend frequentie Het is zondagochtend en stil lijkt de wereld maar als ik juist luister Is er zoveel geluid om me heen. Mijn stappen weerklinken, getrippel van flapoor. Zacht rinkelt zijn penning. ik hoor een wegschietende steen. In de verte zijn auto's, er boemelt een trein, een fietser raast langs en er klinken kerkklokken sereen. Een zwaan scheert over het water, een mus tjilpt in het groen. Ik hoor kraaien en kauwen en een haan, herken ik meteen. Er zijn blaffende honden, hun roepende bazen. Ik hoor flarden van stemmen en de tred van een renner alleen. Ik stel mezelf open voor de zondagochtend frequentie. In deze ogenschijnlijke stilte hoor ik het moois om me heen. ~ Maritha Roijakkers

Zondagochtend frequentie Het is zondagochtend en stil lijkt de wereld maar als ik juist luister Is er zoveel geluid om me heen. Mijn stappen weerklinken, getrippel van flapoor. Zacht rinkelt zijn penning. ik hoor een wegschietende steen. In de verte zijn auto's, er boemelt een trein, een fietser raast langs en er klinken kerkklokken sereen. Een zwaan scheert over het water, een mus tjilpt in het groen. Ik hoor kraaien en kauwen en een haan, herken ik meteen. Er zijn blaffende honden, hun roepende bazen. Ik hoor flarden van stemmen en de tred van een renner alleen. Ik stel mezelf open voor de zondagochtend frequentie. In deze ogenschijnlijke stilte hoor ik het moois om me heen. ~ Maritha Roijakk

Nieuw normaal...

Nieuw normaal... In maart stond plots...de wereld stil. Werd een nieuw normaal zomaar een feit. En niemand kon vermoeden toen dat het zou wennen mettertijd. Alles voelde zo bevreemd er reed geen enkele auto door de straat. En slechts op flink gepaste afstand werd nog met elkaar gepraat. We wasten onze handen stuk, niezen deed je in de ellebogen en nog het állermoeilijkst toen... je kon elkaars tranen... niet meer drogen. Heel langzaam kwam het leven weer op gang. Het leek soms, bijna, weer als toen. Toen we er nooit over dachten wat nu wel of.... niet te doen. Maar het gevaar was zeker niet geweken. Corona bleef er al die tijd. Terwijl wij probeerden de draad weer op te nemen, won dat virus toch de strijd. Weer werd onze vrijheid ingeperkt. Thuis werken werd helaas devies. En we wilden nu allemaal toch echt weten... Hoe lang gaat dit nog duren? Liefst precies! Maar wat het allervreemdste is... Het nieuwe normaal voelt soms gewoon. De wereld is zo klein geworden. Thuis is nu, waar ik werk en woon.... Waar we in het verleden naar nieuwe einders streefden verlangen we nu juist naar vrijheden, zoals toen terug. We dromen van elkaar weer écht ontmoeten. Hopelijk komt het vaccin dus vlug! ~ Maritha Roijakkers

Corona.... toch....?!

Corona.... toch....?! Ik wil er, zoveel over zeggen. Heb gevoelens, die haast niet, uit zijn te leggen. En toch.... Ik wil niet alles, steeds, bediscussiëren. En eenieders leed niet bagatelliseren. En toch.... En ik wil er niet continu over horen. Want de spontaniteit van het moment voelt zo verloren. En toch.... En toch... Zal ik Net als jou, mijn steentje bij moeten dragen. Heb ik me aan regels te houden, zonder te vragen. En toch.... Is mijn blik gericht op de toekomst, samen streven, naar een tijd waar we weer een hand, knuffel of zoen kunnen geven. Ja toch...! ~ Maritha Roijakkers

Twee-eenheid

Twee-eenheid Op het kastje staat een foto van haar nooit vergeten lief. En ze kent nog alle woorden uit zijn eerste liefdesbrief. Ze denkt aan die eerste tijd. Wat was ze in-en-in verliefd. Ze denkt aan steelse blikken op het schoolplein, aan "Wil je mijn lief zijn, alsjeblieft?". Ze weet nog hoe hij later ietwat verlegen, naar haar vader ging. Hij vroeg of hij haar mocht verrassen, met een belofte en verlovingsring. Hun trouwfeest was wel sober maar wie hen lief was, was nabij. Een bevestiging van hun beider trouw. Samen, werd daar, wij. Ze denkt nog aan hun rollen in het leven, soms tegen wil en dank. Maar ook aan zijn zacht gesnurk, 's avonds, naast haar, op de bank. Ze denkt aan in bed nog even praten over het zijn van alledag. Aan bemoedigende woorden, een sterke schouder en zijn vriendelijke lach. Ze denkt aan uren wandelen, met hun kinderen in het bos. En aan familie stoeipartijtjes. Uiteraard, was hij als papa dan de klos! Wat hebben ze genoten van het samen ouders zijn. En toen de kroost het huis verliet voelden ze samen ook de pijn. En na een lang, soms moeizaam leven, van hard werken, steeds maar weer, vertraagde, ongemerkt, hun levensritme en even snel, dat ging niet meer. Ze heeft afscheid moeten nemen met zijn hand in die van haar. Zelfs in zijn laatste uren waren zij daar nog, een paar. Herinneringen zijn er talrijk. Toch voelt het allemaal zo kort. Omdat in zo'n twee-eenheid, juist het samen, één-zijn wordt. ~ Maritha Roijakkers

Wie doet me wat...

 Wie doet me wat...

Vandaag omarm ik
het gevoel
Van eventjes,
de boel de boel.

Ik ga genieten
van een kopje thee
en misschien een koekje...
of wel twee.

Ik lees een boek,
luister muziek,
sluit mijn oor voor corona
en social media paniek.

Ik aai de hond
en kroel de kat,
en ik denk...
"wie doet me wat!"


~ Maritha Roijakkers

Nog steeds...

Nog steeds...

Nog steeds ben ik dat meisje
dat alleen stond van de rest.
Nog steeds ben ik dat kind
dat heel vaak werd gepest.

Nog steeds ben ik de tiener
daar vooraan in de klas.
Nog steeds ben ik die rare
met de bril, van jampot glas.

Nog steeds ben ik de puber
onzeker in haar vel.
Nog steeds ben ik die student
die dacht: "Red ik het wel?"

Nog steeds die jonge vrouw
zoekend naar haar pad.
Nog steeds die blinde gup,
bezig, met het verleggen van de lat.

Nog steeds ben ik aan 't groeien
elke dag maar weer.
Met vallen en met opstaan,
al doet het soms best zeer.

Maar ik ben ook de vrouw
die altijd kiest te vechten.
Ik ben die super held
die barrières weet te slechten.

Ik ben die dappere dodo,
ga, tot het klaar is, door.
En ik ben die goede vriendin
met mijn brede schouder en mijn luisterend oor.

Ik ben die creatieveling
met eindeloze inspiratie
Ik ben die schrijfster van verhalen,
heb tomeloze motivatie.

Het is niet altijd fijn.
Ik heb al menig noot gekraakt.
Maar ik ben wel trots
want dit heeft me, tot MIJ gemaakt!

~  Maritha Roijakkers

Het is goed, zoals het is...

 Het is goed, zoals het is...

Ineens stond de hele wereld stil,
en was je aan huis gebonden.
En voordat je het eigenlijk wist,
had je een nieuw normaal gevonden.

Je paste je onmiddelijk aan,
bedacht hoe toch te kunnen werken.
Al was je soms wat angstig toen,
liet je anderen dat niet merken.

En je wende eraan thuis te zijn,
niet steeds alles te moeten.
Al vond je het ook lastig soms
dat je geen anderen kon begroeten.

Maar steeds meer vond je toch de rust,
genoot zelfs van het thuis zijn.
Het voelde al snel prima zo.
Die kleine bubbel, die  werd fijn!

Maar mocht je dat wel voelen?
Voldeed je aan de vorm?
Je hoort toch altijd meer te willen?
is sociaal zijn, niet de norm?

Toen ging het leven op een kier
men mocht wat meer naar buiten.
Maar je werkgever zei: "blijf voorlopig thuis.",
dus naar je vrijheid kon je fluiten.

En tja wat wilde je nu eigenlijk zelf?
Wat zei het stemmetje in je hart?
Soms was het dit en dan weer dat,
je voelde je verward.

Maar het is goed, zoals het is,
dein met de golven mee.
Blijf thuis wanneer dat prima voelt
of ga soms, zoals vandaag,  een dagje naar de zee.

~ Maritha Roijakkers

Gemis...

Gemis...

Ik mis terloops ontmoeten,
die lach, dat plots gesprek.
Die helpende hand van onbekenden,
ergens... op een ongekende plek.

Ik mis de kopjes koffie
bij mijn klanten op de bank.
De bijzondere gesprekken,
herkenning en weerklank.

Ik mis, het steeds grenzen verleggen,
nagelbijtend, in bus of trein.
Gaat het me vandaag weer lukken?
Zal die taxi er al zijn?

Ik mis de lekkere broodjes.
Ik mis ook die zak patat,
als de reis uit was gelopen
en ik geen zin in koken had.

Ik mis zelfs de stress van leven,
de druk van alle dag.
Ik mis vooral al die mensen,
die ik onderweg steeds zag.

Ik ben echt blij met al mijn vrienden,
die hier nu naast me staan.
Die me helpen in het dagelijks leven
maar.... ik wil nu zelf weer gaan!

En wat zou het dan fijn zijn thuis te komen
bij iemand die om me geeft.
Aan wie ik zou vertellen
over wat ik had beleefd.

Kortom... ik mis ontmoeten
mensen, bekend en onbekend.
En alles samen delen
met iemand die mijn diepste wezen kent.

~ Maritha Roijakkers

Voor of.... tegen

Voor of.... tegen

De een die is voor,
de ander juist tegen.
Zo wil men zon,
of toch ook weer regen.

Roept men om handhaving,
boetes in het verschiet.
Maar zelf afstand houden,
dat wil men weer niet.

Eerst was men boos,
intelligent thuis, ging niet ver genoeg.
Nu vindt men versoepeling te langzaam
... of toch weer te vroeg.

De regering zegt zus
men interpreteert het als zo.
In de kroeg samen aan tafel
maar daarna buiten, solo.

De een die is bang,
mijdt het massaal,
de ander wil alles,
gewoon weer normaal.

Hoe verwarrend het ook is
we moeten hier door...
Gebruik jij je gezonde verstand?
Dan ben ik voor!

~ Maritha Roijiakkers

De utopie van morgen

Als ik aan de toekomst denk
dan maak ik me wel zorgen.
Want wat gisteren gewoontjes leek,
is als een utopie, voor morgen.

Maar ik kwam toch al, tot hier aan toe,
heel wat bergen tegen?
Ik trotseerde menig tegenslag,
de kleinste;  hagel wind en regen.

Elke heuvel die ik beklom
leek vooraf vaak almachtig
maar als ik hem, eenmaal beklommen had,,
voelde ik me super sterk en krachtig.

En in dat verleden, keek ik heel alleen
tegen al die bergen aan
het mooie van de toekomst is...
dat we daar nu samen staan.

Ondanks alles wat ik tegenkwam
ben ik al tot hier gekomen,
dus kies ik er vandaag ook voor
gewoon te blijven dromen!


~ Maritha Roijakkers

Anderhalve meter op de tast...

Anderhalve meter op de tast...

Kijken doe je met je ogen, is de maat
behalve als dat, zoals bij mij, niet gaat.
Dan doe je alles standaard op gevoel
en bereikt, met wat extra tijd, alsnog het doel.

Ja, het kost wel moeite, zo je weg te vinden.
Echter, er zit niets anders op, voor ons als blinden.
Maar wat mij, in deze rare dagen, blijkt
is dat mijn hand, niet eens zo heel ver rijkt.

En mijn stok lijkt wel lang, mits uitgeklapt
maar of een passant het dan ook nog snapt
dat ik daarmee naar hem , aan wil geven,
net als eenieder, naar ruimte om me heen, te streven.

Ook mijn hond lijkt maar niet te snappen
dat hij nu niet naar andermans kuiten mag happen.
Hij loodst me het liefst, rakelings, langs obstakels af.
En een aai in het voorbijgaan (vindt hij), nooit, een straf.

Van strepen op de vloer heb ik gehoord
maar ik heb die nog steeds niet opgespoord.
Dus probeer ik 'sociaal' afstand te houden op gehoor
en ik kruip dus echt niet voor.

En dan die kassa's, met plexiglas platen
maken het lastig, met kassières te praten
Contactloos betalen, is best mogelijk voor ons blinden
maar... dan moet je dat pintoestel wel eerst vinden.

De regering is nu bezig een programmatje te maken
om continu over onze gezondheid te kunnen waken.
Wat de app kan betekenen, klinkt heel fijn...
maar dan moet die wel toegankelijk zijn.

Tja....
Anderhalve meter op de tast...
daar ben ik, nog niet, op aangepast.
Dus een vraag, voor nu,  aan iedereen
loop, voorlopig, om mij als blinde heen.

~  Maritha Roijakkers

Ik zou het liefst mijn ogen sluiten

Ik zou het liefst mijn ogen sluiten

Ik zou het liefst mijn ogen sluiten,
niet weten wat Covid-19 is.
Ik blijf hier binnen, weg van buiten.
Laat mij maar in het ongewis.

En maak me dan wakker, over een tijdje,
wanneer gevaar geweken blijkt.
Als dat rare corona virus
nog enkel iets van vroeger lijkt.

Maar ach, het is een utopie,
denken, dat ik het ontlopen kan.
Dus de toekomst in de ogen kijken
is toch het allerbeste plan.

Ik draag dus graag mijn steentje bij,
door te helpen, saam de last te dragen.
Laat mij een luisterend oor, voor anderen zijn,
in goede of ook kwade dagen.

Het komt goed, dat weet ik zeker!
Al zien we dat vandaag nog niet.
Want, na lange, donkere tijden
is het 't licht, dat je het beste ziet.

~ Maritha Roijakkers

En de trein....

En de trein....

En de trein....hij dendert voort,
Corona is de naam.
En al klinkt die naam wel aardig
toch blijkt ze niet erg aangenaam.

Werd er eerst nog wel gefeest.
Dacht men "Ach, het loopt wel los."
Al heel snel was heel Brabant,
letterlijk, de klos.

De ene na de ander
voelde zich niet goed.
En ging je dan gewoon werken?
Wanneer deed je goed?

Het antwoord kwam van boven.
"iedereen hier, houd zich koest
en dat geldt vooral...
voor diegene die nu hoest."

"Je moet je handen heel vaak wassen
en niezen in je elleboog.
En trek zeker aan de bel
bij koorts, van meer dan 38 graden hoog."

De artsen stonden klaar.
Ze hadden dit voorzien.
Maar konden ze het aan?
Of reed die trein te hard, misschien?

Waar ondertussen velen,
binnenshuis, probeerden door te gaan.
Bleven er daarbuiten
die steunpilaren, van bestaan.

De chauffeurs,, de  vakkenvullers,
zorgverleners en leerkrachten,
Politie,  apothekers,  ze stonden klaar,
om tesaam, pijn te verzachten.

Treinen reden er steeds minder.
Chauffeurs verdwenen achter koord of soms zelfs glas.
Op de grond verschenen strepen,
zodat je niet vergat, wat anderhalve meter was...

De kinderen kwamen thuis te zitten
grootouders achter een gesloten poort
Ouders moesten les gaan geven
werden op afstand aangespoord.

Al het gewone, werd onzeker
wat normaal was, was niet meer
Mensen verloren zelfs hun naasten
en sociale afstand deed zo zeer.

geen aai of knuffel mocht men geven.
Ook geen hand of schouder bieden.
Nu waren het enkel nog de tranen, woorden en symbolen,
die medegevoel verrieden.

Maatregels volgden elkaar steeds sneller op,
werdenvan hogerhand genomen.
Om toch alsjeblieft... dat nare virus
tot een halt te laten komen.

Dit alles lijkt een nare droom
waaruit eenieder wil ontwaken.
Maar ondanks het licht aan het eind van deze tunnel
kunnen we het momenteel niet beter maken.

Nee, we zijn er echt nog lang niet.
Dit zal nog een hele poos gaan duren.
En dus moeten we elkaar op afstand steunen
door veel liefde rond te sturen.

Door waar het kan te helpen
met wat aandacht voor elkaar.
Zo kunnen we later terug gaan kijken
op dit idioot, bizarre jaar.

~ Maritha Roijakkers

Samen sterk!

Samen sterk!

De wereld is in rep en roer,
Corona valt ons aan.
Overal wankelt zekerheid..,
de basis van bestaan.

Waar men nog dacht, het loopt wel los,
ontloopt niemand nu zijn lot.
Wat gisteren nog gewoontjes leek,
lijkt vandaag toch echt kapot.

Maar toch gloort er ook heel veel hoop,
in óns', sociaal isolement.
Want vanuit de veiligheid van het eigen huis
wordt de naaste toch (h)erkend.

180 graden draait het om ,
wat zeker was, is dat nu niet.
Maar waar het almaar harder werd,
is het nu liefde wat je ziet.

Samen sterk!

~Maritha Roijakkers

In(zicht)

In(zicht)

Het gaat niet over licht en donker,
ook niet over goed contrast.
Het gaat er om of wat ik waarneem,
logisch in het plaatje past.

Ik kan niet zeggen wat ik niet zie
en wat ik wel zie evenmin.
Daarnaar vragen is vaak frustrerend
en heeft dus doorgaans, niet veel zin.

Vraag me wel naar al mijn kunnen,
naar hoe ik grenzen vaak verleg.
Want met behulp van lef en trucjes,
vindt ik meestal toch mijn weg.

Het gaat niet over slechte ogen
maar juist om inzicht in het geheel.
Want met stukjes zicht, veel moed en moeite,
kan ik juist nog... héél erg veel!


~ Maritha Roijakkers