Twee-eenheid

Twee-eenheid Op het kastje staat een foto van haar nooit vergeten lief. En ze kent nog alle woorden uit zijn eerste liefdesbrief. Ze denkt aan die eerste tijd. Wat was ze in-en-in verliefd. Ze denkt aan steelse blikken op het schoolplein, aan "Wil je mijn lief zijn, alsjeblieft?". Ze weet nog hoe hij later ietwat verlegen, naar haar vader ging. Hij vroeg of hij haar mocht verrassen, met een belofte en verlovingsring. Hun trouwfeest was wel sober maar wie hen lief was, was nabij. Een bevestiging van hun beider trouw. Samen, werd daar, wij. Ze denkt nog aan hun rollen in het leven, soms tegen wil en dank. Maar ook aan zijn zacht gesnurk, 's avonds, naast haar, op de bank. Ze denkt aan in bed nog even praten over het zijn van alledag. Aan bemoedigende woorden, een sterke schouder en zijn vriendelijke lach. Ze denkt aan uren wandelen, met hun kinderen in het bos. En aan familie stoeipartijtjes. Uiteraard, was hij als papa dan de klos! Wat hebben ze genoten van het samen ouders zijn. En toen de kroost het huis verliet voelden ze samen ook de pijn. En na een lang, soms moeizaam leven, van hard werken, steeds maar weer, vertraagde, ongemerkt, hun levensritme en even snel, dat ging niet meer. Ze heeft afscheid moeten nemen met zijn hand in die van haar. Zelfs in zijn laatste uren waren zij daar nog, een paar. Herinneringen zijn er talrijk. Toch voelt het allemaal zo kort. Omdat in zo'n twee-eenheid, juist het samen, één-zijn wordt. ~ Maritha Roijakkers