Gedicht - Smakelijk eten

Smakelijk eten

 

Google had daarnet
een heel prrrrrrangende vraag.
"Vertel me nou eens snel."
"Wat eten we vandaag?"

 

Shadow lag het op zijn paal
zo eens wat te bekijken.
Hihihi.... of ik er voor kom....
dat zal nog moeten blijken."

 

Preston stond erbij
en keek eens naar die katten.
Dat gemauw , gedoe om eten
hij kon het niet bevatten.

 

Toen trok ik de koelkast open
en vond een blik met smakelijk eten
"Daar hebben wij wel zin in!"
Lieten ze mij, gedrieën weten.

"Smakelijk eten!"

 

~ Maritha Roijakkers

Gedicht - Kabouter Spillebeen

Kabouter Spillebeen

 

Volgens mij zag ik hem lopen,

kabouter Spillebeen.

Nu eens niet aan het wippen

maar hij ging al joggend heen.

 

Ik vond het koddig ogen

zo'n kabouter in de vlucht.

Hij zoefde echt voorbij

in een vloekje en een zucht.....

 

Toch hoor ik daar weer 'krak'.

Wat is er nou gebeurd?

Die onhandige kabouter

is over een wortel heen gepleurd.....

 

~ Maritha Roijakkers

Gedicht - Door, en door

Door, en door

 

Je gaat door, en door, en door, en door...
probeert alles altijd positief te bekijken
en dan ineens staat de wereld stil
en heb je het gevoel eraan te zullen bezwijken.

 

Maar toch, ga je door, en door, en door, en door...
dat zul je ook wel moeten
want dat is de enige manier
om die ongewisse toekomst te ontmoeten.

 

En door....

 

 

~ Maritha Roijakkers

Gedicht - Herfsttapijt

Herfsttapijt

 

De wereld tooit zich in een herfsttapijt

van geel, oranje, rood en bruin.

Even krachtig in zijn kleurenpracht

als een zomerse bloementuin.

 

 

~ Maritha Roijakkers

Gedicht - Kom lieve, kom

Kom lieve, kom

 

Kom lieve, kom
laat mij je maar omarmen.
Kom lieve, kom
laat je door mij verwarmen.

 

Ik wil er voor jou zijn
als je een plek zoekt om te schuilen.
Ik wil er voor je zijn,
moest je lachen, grienen, huilen.

 

Kom lieve, kom

 

~ Maritha Roijakkers

Gedicht - Lourdes in mijn hart

Lourdes in mijn hart

 

Zit het even niet zo mee

in het dagelijks leven,

dan is er één herinnering

die me kracht blijft geven.

 

Lourdes is voor mij gebleken,

de hemel hier op aarde.

wat ik daar al mocht beleven,

gaf me zoveel 'eigenwaarde'.

 

Saamhorigheid, met arm en rijk,

met zieken en gezonden.

Iedereen is daar gelijk.

Ik heb er mezelf gevonden.

 

Niemand zegt er wát te voelen,

er is daar geen verplichting.

Je mag daar gewoon jezelf zijn,

Lourdes schenkt verdieping en verlichting.

 

En als ik dan weer thuis ben

en wordt overmand door leed en smart.

dan kan ik toch de wereld aan,

met Lourdes in mijn hart.

 

~ Maritha Roijakkers

Blinde dropster op weg naar 'thuis'.....

Blinde dropster op weg naar 'thuis'.....

 

Een dagje naar mijn ouders en wat doe je dan onderweg? Precies!

 

Gelukkig had ik rekening gehouden met de wintertijd en stond ik niet een uur te vroeg bij de halte. Ik had er wel aan gedacht dat de bussen in het weekend wel eens wat vroeger voorbijrijden en er dus voor gezorgd dat we nog net wat eerder aanwezig waren. Dat gaf ons de gelegenheid om de eerste ''drop' gelijk ongezien neer te leggen.
Bij het instappen van de bus hoorde ik achter me een gesprek tussen twee medereizigers. "Je laat iets liggen." "Nee hoor dat lag er al. Waarschijnlijk iets gebreid want het is van de 'anonieme sjaal'."
Of een van beiden het pakketje uiteindelijk meenam weet ik niet maar toch had ik al lol.

 

In de trein naar Eindhoven schoof ik een pakketje onder mijn tas zodat ik het bij het verlaten van de trein daarmee op z'n plek kon schuiven. Toen ik bezig was de hond in te tuigen en mijn tas oppakte stond net de reizigster achter me op. Ze keek over de leuning van de stoel en zei me dat ik mijn wol vergat. “Nee hoor", zei ik. "Had u dan geen wol bij u?", vroeg ze. "Nee hoor.", zei ik weer. Toen maakte ik me snel uit de voeten voor ik in lachen uit zou barsten. Achter me hoorde ik haar nog net zeggen: "Oh, het is van de anonieme sjaal. Wat leuk."

 

En nu dus maar afwachten of de 'drops' hier nog opduiken....

Gedicht - Pepernotenwinkel

Pepernotenwinkel

 

Een pepernotenwinkel
dat is toch wel bijzonder.
En houd je dan je lijn
dan noem je dat een wonder!

 

Want wat kun je daar lekker snoepen
van al dat heerlijks in die bakken.
Je mag het gewoon proberen,
dat wordt dus grijpen, graaien, pakken....

 

Ze hebben kruidnoten en taaitaai
in alle vormen en zelfs kleuren.
En het ruikt er natuurlijk hemels
met al die aroma's, kruidige geuren..

 

Gelukkig is de winkel er
slechts een klein deel van het jaar.
langer zou niet goed zijn
voor menig Bosschenaar......

 

~ Maritha Roijakkers

Gedicht - Droom

Droom

 

Ze spreidde haar armen
als vleugels heel wijd
en wist zich gedragen
van haar lasten bevrijd.

 

Door de thermiek en op wolken
liet zij zich dragen,
los van de plicht
van de wereldse vragen.

 

Ontdaan van 'het moeten'
verwarmd door de zon
droomde ze verder
en kwam terug, waar ze begon....

 

~ Maritha Roijakkers

Limerick - Alleen voor kleintjes....

Alleen voor kleintjes....

 

"Ik wil graag nog eenmaal een pannenkoek eten!",
liet een dame, van 96, de dienster weten.
"Dat kan zo maar niet
want zoals u ziet,
is die enkel voor kleintjes." Sprak de serveerster verbeten.

 

http://www.waarmaarraar.nl/pages/re/93878/Restaurant_de_Bosbaan_weigert_96jarige_vrouw_pannenkoek_te_serveren.html

 

~ Maritha Roijakkers

Gedicht - 'Back to the future'

'Back to the future'

 

Er gebeuren zoveel nare, rare dingen
in de wereld om ons heen.
Mensen voelen zich verstoten.
Voelen zich eenzaam en alleen.

 

Kijk je naar de nieuwsberichten,
lijkt er enkel ellende te gebeuren.
Bij elk item dat je ziet
valt weer iemand te betreuren.

 

Waar is die verdraagzaamheid
en tolerantie toch gebleven?
Die wij eerder zo vanzelfsprekend achten,
in ons dagelijks bestaan en leven.

 

Maar dat dagelijks leven
lijkt momenteel een grote strijd,
om onszelf steeds te ontworstelen
aan de angsten en onzekerheid.

 

Mijn missie van vandaag
is positiviteit weer na te streven.
Als grondslag voor mijn zijn
en voor óns gezamenlijk leven..

 

Ik ga daarom vanaf vandaag
weer op zoek naar leuke dingen.
Zodat ik elke avond
al het moois weer kan bezingen.

 

~ Maritha Roijakkers

Limerick - Pot(jandorie)

Pot(jandorie)

 

Daar woonde een blinde in Den Bosch.
Die voelde zich vandaag echt de klos.
Een potdeksel zat vast,
en ook al wrikte ze doortast,
Hij kwam met geen mogelijkheid los....

 

De inhoud van de pot leek zo lekker.
Dus ze baalde er van als een stekker,
dat het haar niet mocht lukken,
de deksel er toch af te rukken.
Nu moet ze op zoek naar een conserven hacker......!

 

~ Maritha Roijakkers

Gedicht - Op de toppen van mijn kunnen

Op de toppen van mijn kunnen

 

Op de toppen van mijn kunnen
ren ik door van hier naar daar.
Om dan ineens te moeten voelen,
nu is het even écht zó klaar.

 

Nu moet ik mezelf beschermen.
ik trap nu heel hard op de rem.
Want als ik zo steeds door blijf rennen ,
loop ik mezelf straks nog eens klem.

 

Vanavond sluit ik dus de deuren.
De telefoon gaat van de haak.
Even mag ik kniezen en zelfs zeuren,
terwijl ik een kopje koffie maak.

 

Morgen ga ik dan weer verder.
Ga ik er weer tegenaan.
Zet ik er de schouders onder.
"Kom maar op,. Ik kan het aan!"

 

~ Maritha Roijakkers

Gedicht - Moeders handen

Moeders handen

 

Ze keek naar de handen
liggend in de schoot,
die hadden haar gestreeld,
monsters, voor haar, gedood.

 

Ze keek naar de handen,
die hadden haar gedragen,
gedreven door de liefde,
zonder iets te vragen.

 

Ze keek naar de handen,
die hadden veel gegeven.
Ze waren er altijd,
zonder vragen, in haar leven.

 

Ze keek naar de handen
Van haar oude moeder,
zag daar ook haar eigen handen
en wist zich nu de hoeder.

 

~ Maritha Roijakkers

Elfje - Mist

Mist

Mist

Verstilde wereld
Flarden van zijn
Emoties gevangen in oneindigheid
Nevelen

 

 

~ Maritha Roijakkers

Gedicht - Half vol of half leeg?

Half vol of half leeg?

 

Is het glas half vol of leeg

die vraag is een gegeven.

En het antwoord dat je daarop geeft

bepaalt de waarde van je leven.

 

"Ik heb nog weinig om naar uit te kijken."

Verzuchtte een knorrig man.

"Eén keer knipperen met mijn ogen

en dat was het dan, Gods plan."

 

Een dame toch al flink op leeftijd

snelde hem voorbij.

"Ik leef het leven écht ten volste

elke minuut maakt mij weer blij!"

 

Het is maar hoe je het bekijkt

het glas is half leeg of toch half vol....

Je kunt dus in een hoek gaan kniezen,

of je maakt nog heel veel lol!

 

~ Maritha Roijakkers

Gedicht - De schildpad

De schildpad

 

Pootje voor pootje
schuifelt hij voort
van heel hard rennen
heeft hij nooit gehoord.

 

Hij kijkt eens naar links
naar rechts kijkt hij ook
en schuifelt weer verder
creëert héus geen rook.

 

Hij torst steeds zijn schild
op zijn gekromde rug mee
maar dat vindt hij niet erg
hij is gewoon tevree.

 

Eens deed hij mee
aan een race met de haas
en al was hij langzaam
hij was hem de baas

 

Je hoeft heus niet sterk
of heel snel te zijn
met een beetje vernuft
krijg je iedereen klein....

 

~ Maritha

Gedicht - Waar ligt voor mij de grens?

Waar ligt voor mij de grens?

 

Zelfstandigheid.....
is mijn grootste wens.
Maar juist zelfstandig leven
kent een hele harde grens....

 

Want wat is uiteindelijk de prijs
te betalen voor zelfstandigheid?
De mogelijkheid om te verbloemen,
of door schuld, voor altijd spijt?

 

Kan ik het nog wel maken
om met de fiets te gaan?
Of zou ik hem toch beter,
voortaan, thuis laten staan?

 

De buren denken tegenwoordig
dat ik steeds arroganter ben.
Maar ik wil de massa niet vertellen
dat ik hen, niet meer herken.

 

En om met die witte stok te lopen
dat doe ik liever niet.
Maar ja is dat reëel
als men mijn slechtziendheid dan niet ziet?

 

Mijn button voelt kleinerend
als ik hem op mijn kleding draag.
Maar hoe verklaar ik dan
dat ik steeds de weg weer vraag....

 

Zo'n gele grote bril
dat is pas echt voor schut.
Al moet ik wel bekennen
dat ding heeft zeker nut.

 

Maar het past niet bij mijn imago
zo'n grote gele bril.
Opvallen met dat rotding
is wat ik helemaal niet wil.

 

Maar wat als er door mij
iets ernstigs zou gebeuren?
Dat zou ik toch mijn leven lang
in oneindigheid betreuren....?

 

En dus blijft daar die vraag....

 

Waar ligt voor mij de grens
van zelfstandig leven?
En wanneer laat ik de wereld zien
dat men mij hulp moet geven...

 

~ Maritha Roijakkers

Gedicht - Aandacht boog

Aandacht boog

 

Ik las net over lezers
Ze hebben een aandacht boog van een garnaal.
Zou dat voor schrijvers anders zijn?
Of hebben we dat met tijd en wijle allemaal?

 

~ Maritha Roijakkers

Gedicht - Onbeantwoord....

Onbeantwoord....

 

Vandaag was het dan de dag
dat er antwoorden konden komen.
Antwoorden op onzekerheden.
Antwoorden op verloren dromen.

 

Maar er blijven zoveel vragen
zoveel dromen onvervuld.
Maar er blijven zoveel vragen
in onzekerheid gehuld.

 

Vader, moeder, zoveel kinderen,
opa, oma, vriendin of vriend.
Zoveel harten die er bloeden.
Dit grote leed zo onverdiend.

 

Een antwoord zal nooit de wonden helen
die hen toen is aangedaan.
Zoveel dromen zijn verwoest,
ontwricht, het dagelijks bestaan.

 

Een man toont er een foto
waarop je zijn kind ziet.
Het is In de tijd gevangen,
ouder worden zal het niet.

 

Het enige antwoord dat kan helpen
bij het verzachten van de pijn,
zijn mensen zoals jij en ik
die er voor de nabestaanden willen zijn.

 

 

~ Maritha Roijakkers

Gedicht - Kou

Kou

Wat is het koud vandaag
dat valt me wel vies tegen....
Maar gelukkig is het droog,
het was erger nog met regen.

Maar in mei kocht ik een sjaal
die kan ik nu fijn dragen
en dan hoor je mij vandaag
niet meer over 'dat weer' klagen....

De wind neemt mijn gedachten
nu op zijn vleugels mee.
Mijn wangen kleuren roze,
of misschien noem je dit rosé....

En hoe heerlijk is het daarna,
knus en warm weer thuis te komen,
waar ik met een kop cacao
van de zomer weer ga dromen!

 

 

~ Maritha Roijakkers

Waarom Lila Lauter?

Waarom Lila Lauter?

 

Allereerst is Lila Lauter natuurlijk een lollig gedicht. Maar voor wie het wil zien gaat de inhoud natuurlijk veel verder.
Alles wat in het gedicht op ludieke wijze aangestipt wordt is gebaseerd op mijn dagelijks leven. 

 

Om er zoveel mogelijk van verzekerd te zijn dat je niet met grote vlekken in je kleding rondloopt moet je uiteraard regelmatig je kleding wassen.
Het bedienen van wasmachine en droger is echter niet zo vanzelfsprekend als dat voor een ander is. Als je mazzel hebt zoals ik vind je een machine met een draaiknop waarbij je tikjes voelt bij het draaien. Liefst heb je dan een voelbare knop en anders moet je met markeerpasta aan de slag om in ieder geval wat beginposities vast te kunnen leggen. En daarna moet je, met hulp natuurlijk, een soort handleiding voor jezelf maken om hopelijk aan het eind van het verhaal je kleding netjes en gaaf weer tevoorschijn te halen.
Het strijken van kleding probeer ik eigenlijk altijd zoveel mogelijk uit te sluiten door kreukvrije materialen te kiezen maar uiteraard ontkom je er niet altijd aan. Dan is het natuurlijk zaak om heel gefocust te werken zodat je je niet brandt en ook je kledingstuk niet ruïneert.
Ligt je kleding eenmaal in de kast dan is het wel zaak dat je weet wat je hebt en waar je het hebt neergelegd. Alles in mijn kast heeft zo zijn eigen plek, spijkerbroeken hier, truien daar, shirts met korte mouwen weer op een andere plek dan de shirts met lange mouwen etc. En van alles probeer je aan de vorm en materialen zoveel mogelijk te onthouden wat de kleur is om geen flater te slaan bij het combineren.
Kleur is bij mij ondertussen best een lastig verhaal. Op heel heldere dagen waarin ik lekker in mijn vel zit wil het me soms nog even lukken een kleur te zien maar er hoeft maar iets aan de ideale omstandigheden te wijzigen of.... ik zie het niet meer. Met als gevolg dat ik soms heilig overtuigd ben van een kleur en er later achter kom dat van die kleur helemaal geen sprake is. Zo heb ik een hele poos gewerkt aan een groene trui die bij navraag uiteindelijk blauw bleek te zijn.....
Doordat ik die kleuren niet meer zie moet ik dus ook heel goed opletten dat mijn sokken en schoenen matchen. Voor de sokken heb ik heel handige rubbertjes die ze als paar in de was goed bijeen houdt en voor wat betreft de schoenen moet ik er dus altijd voor zorgen dat ik ze precies op de juiste plek en volgorde terugzet. Zo staan mijn bruine schoenen altijd links en de grijze rechts. Eens nam ik met een nog slaperige kop een bruine en een grijze schoen. Omdat ik altijd schoenen van hetzelfde merk draag had ik het niet in de gaten. Gevolg was dat iemand me later op de dag vroeg of het zo hoorde te zijn..... wat ik uiteraard beaamd heb.... LOL.

 

En zo is iets eenvoudigs als je kleden dus elke dag een uitdaging!

Gedicht - Het heeft geen zin

Het heeft geen zin

 

Het heeft geen zin je druk te maken...
Je kunt beter het gepieker maar staken.

 

 

~ Maritha Roijakkers

Blinde dropster bij de ruilkring

Blinde dropster bij de ruilkring

 

Vandaag vierde men in Den bosch het 20-jarig jubileum van de ruilkring. Ik was als introducee uitgenodigd en ging er samen met een vriendin naar toe. Het principe van de ruilkring is diensten en producten ruilen met gesloten beurs.
Nadat we een rondje gemaakt hadden langs de tafeltjes waar van alles geruild werd zochten we een plekje om even rustig te zitten. We bleken terechtgekomen te zijn bij de 'weggeeftafel'. Prima plek dus om gelijk een paar pakketjes te droppen, besloot ik.
We hebben daar een hele poos gezeten. Zo nu en dan pakte iemand een van de pakketjes op om..... ze vervolgens weer neer te leggen. Een persoon haalde een zakje leeg maar gooide het daarna in delen weer op tafel.... Uiteindelijk bleven alle pakketjes liggen en besloot ik ze maar weer mee te nemen.
Toch was de middag een succes. We hadden gezellig gebabbeld, contacten hernieuwd en nieuwe mensen ontmoet en..... onderweg naar de auto hebben we nog snel twee pakketjes in een fietstas verstopt. En nu maar weer afwachten of ze goed terechtgekomen zijn.

Gedicht - 'Lila Lauter'

'Lila Lauter'

 

Dit gedicht gaat over Lila Lauter,
mijn eigen huis- en tuinkabouter.

 

Door haar ben ik altijd tiptop.
Écht ze doet een super job!

 

Sommige dingen moet ze nog wel leren,
maar haar inzet kan ik heus waarderen.

 

Al lijken mijn kleren soms wat grauw,
met wasprogramma's neemt zij het niet zo nauw.

 

Mijn kleren zijn ook niet altijd droog,
want de droger zit voor haar te hoog.

 

Zitten er kreukels in mijn kleren?
Tja ze moet het strijken nog steeds leren.

 

Elastische kousen vindt ze van de gekken,
want daar moet ze zich een bult aan trekken.

 

Over de kleur van al mijn sokken,
vindt Lila het leuk om soms te jokken.

 

Lila houdt niet zo van boenen.
Óók niet als het gaat om schoenen.

 

Pas heb ik eens wat geld gevonden.
Ze had toen mijn veters voor me vastgebonden.

 

Ze vindt het leuk me soms te pesten
en mijn kleurenkennis wat te testen....

 

Vandaag heeft ze een groene trui voor me meegenomen
zodat ik netjes op mijn werk kan komen.

 

Ja echt, door haar kom ik altijd OK voor de dag,
of toch minstens, met een hele brede lach.

 

Dat is dus het verhaal van Lila Lauter.
Mijn eigen huis- en tuinkabouter

"Wat een leuke blauwe trui draag je vandaag, Maritha !"

 

Dus zoekt u nog een leuk cadeau voor blinden?
Help ze dan hun eigen kaboutertje te vinden!

 

~ Maritha Roijakkers

Gedicht - Ondeugd

Ondeugd

 

Geleidehonden zijn niet heilig.
't Is vandaar dat ik dit zeg.
Beter stop je al het lekkers
achter slot en grendel weg.....

 

~ Maritha Roijakkers

Gedicht - Geef je zorgen maar uit handen

Geef je zorgen maar uit handen

 

Geef je zorgen maar uit handen
fluister ze zachtjes in mijn oor.
Of wil je ze liever tegen me schreeuwen?
Ook daar heb ik de ruimte voor.

 

Soms helpt het van je af te praten
wat je zoal bezig houdt.
Ik wil je graag die schouder bieden
of de vriend zijn die jou vasthoudt.

 

Je mag natuurlijk ook gewoon zwijgen,
dan ben ik het die naast je staat.
Weet dat ik jou als vriend waardeer
en jou in nood écht niet verlaat.

 

~ Maritha Roijakkers

Griepprik

Griepprik

 

Gisteren hadden Preston en ik ons jaarlijkse bezoek van de geleidehondenschool.

Natuurlijk heb je dan altijd wat te bespreken. Hier en daar kunnen wat puntjes op de i gezet worden en sommige vragen kunnen opgehelderd worden.

Hoe dan ook was het OK en kregen we dus fiat om weer een jaar verder met elkaar te werken.

 

Vandaag kon Preston weer eens showen hoe goed hij daarin is. Ik kwam er namelijk gisteren laat achter dat ik vandaag de laatste kans had om de griepprik te halen. Balen.... want ik had ze eigenlijk willen bellen om een andere afspraak te maken.

Omdat ik de nieuwe locatie van het gezondheidscentrum nog erg lastig vindt vroeg ik Marleen of ze mee kon. We spraken af om vanavond te gaan.

 

Vanmiddag was ik bijtijds klaar en het weer was niet te grijs. Ik besloot het erop te wagen om toch zelfstandig naar de dokter te gaan. De bus was zo gevonden en de uitstaphalte ook. Daarna werd het dan moeilijk. Ik moet eerst nog een heel stuk van de Simon Stevinweg aflopen om dan bij de grote rotonde over te steken naar de Kooikersweg. Gelukkig had Preston er zin in want hij kent dat stuk omdat we er vaker geweest zijn toen de praktijk nog op de oude locatie zat.

Na de kruising werd het lastig. Er staan verschillende hoge gebouwen maar voor mij slecht te herkennen welke ik dan moet hebben. Ik wist dat het pand een stuk naar achteren stond ten opzichte van de grote weg en probeerde me daar dus op te oriënteren . Ik stuurde Preston dus rechts een parkeerplaats op maar kwam er achteraan achter dat ik verkeerd gegokt had en dat we dus een terrein verder moesten zijn. Toen ik Preston het commando gaf om rechtsom te keren bleef hij met zijn neus toch naar achteren staan. Ik besloot hem te volgen en hij wees me een heel klein slingerpaadje tussen de beide terreinen. We moesten langs een hek af om op het andere terrein te komen en kwamen daar op een hellingbaan die van beneden uit de parkeerkelder kwam. En zo bracht hij me dus al slingerend maar wel heel kordaat bij het gebouw van de huisartsenpraktijk. Wat was ik trots op hem!!!

 

Binnengekomen bleken we nog een half uur te vroeg voor de priksessie. Men bood me aan in de wachtruimte plaats te nemen maar ik besloot bij de balie te blijven staan. Want wie weet hoeveel anderen er straks ook binnenkomen.... 5 minuten nadat ik was binnengekomen passeerde een van de artsen. “Kom je voor de griepprik?”  Dat kon  ik natuurlijk bevestigen. “Nou kom maar even mee. Voor jou kan ik wel een uitzondering maken.”  En zo gebeurde het dat we voor de grote drukte uitbrak weer buiten stonden.

Soms..... heb je ook even een voordeel van je beperking.

Limerick - Glazen brug....

Glazen brug....

 

In China gingen toeristen hard gillen
toen de brug ineens zwaar stond te trillen.
Er viel een tas
daardoor scheurde het glas
en was het gedaan met het chillen.

 

http://www.ad.nl/ad/nl/1014/Bizar/article/detail/4158149/2015/10/07/Glazen-brug-op-een-kilometer-hoogte-barst-toeristen-gillen-het-uit.dhtml

 

~ Maritha Roijakkers

Gedicht - Eelt van de tijd

Eelt van de tijd

Al staat de toekomst vast
ze is toch nooit te zien.
Maakbaarheid is een illusie.
Ook al dacht je dat misschien.

In het heden móet je leven,
al is je lot al lang bepaald.
Je bent in een onvervulde droom
waar je door de gebaande paden dwaalt.

Herinnering vormt zich zo tot stills
van woorden, beelden die je sterken.
Maar pas als je het los gaat laten
Zal je het leven écht verwerken.

Een verhardende laag geschiedenis vormt zich.
Noem het jóuw eelt van de tijd.
Die verzacht de contouren van je leven
zodat je van de groeipijn wordt bevrijd.

 

 

~ Maritha Roijakkers

Gedicht - Jeugdtrauma

Jeugdtrauma

 

Het trauma uit mijn jeugd,

bij ziek zijn naar de dokter.

En hoe kwam ik dan weer buiten?

Een heel stuk opgefokter.....!

 

"Doe je mond maar open."

"ja open hem maar wijd."

"Ai die keel is flink ontstoken."

"Dat is geheid een feit."

 

"Draai je meteen ook maar even om,

zodat ik je rug wat kan bekloppen

en meteen mijn stethoscoop

even koud, onder je hemd kan stoppen...."

 

"Ik hoorde je daarnet weer blaffen

het is een droefenis."

"Want ik weet het heel erg zeker

je hebt weer last van bronchitis."

 

"Je krijgt daarom weer pillen van me

en zult weer moeten stomen."

"en dan hoop ik écht voor jou

dat je voorlopig niet meer bij me hoeft te komen....."

 

 

~ Maritha Roijakkers

Even zuchten

Even zuchten(stethoscoop )

 

"Doe je mond maar open." Het gezicht van de arts komt steeds dichter bij en ik kan zijn adem ruiken. "Ja goed zo, wijd open." Hij schuift de spatel, die me toch sterk aan een ijscolepeltje doet denken, hopla diep in mijn mond. "Zeg maar aaa." Ik doe mijn best er een verstaanbaar woord uit te persen en voel me ondertussen toch wel heel ongelukkig als de neus van de arts gevoelsmatig zowat tegen mijn kin geduwd wordt.
"Heel goed." zegt hij. Maar zo voelt het niet...... "Draai je maar om." Ik draai me om en voel zijn ernstig koude stethoscoop de weg zoeken over mijn rug. "Zucht maar diep." En dat is precies wat ik doe..... heel diep zuchten.

Blinde dropster: DAS-succes zonder droppen

Blinde dropster: DAS-succes zonder droppen

 

Vanmorgen moest ik les geven aan iemand die flink in de put zat. Het werd dus meer een peptalk dan daadwerkelijk les.
Deze dame had altijd goed gezien en voor iedereen klaar gestaan en vond het enorm moeilijk om nu juist van iedereen hulp te moeten vragen en aanvaarden.
Ik vertelde haar hoe ik dat voor mezelf ondertussen, zo goed en zo kwaad mogelijk als ik dat kan, een plaats heb gegeven. Waarbij ik er vanuit ga dat we allemaal deel uitmaken van een groot geheel en geven op de plekken waar we kunnen en ontvangen op de plekken waar het nodig is. Ze vroeg toen wat zij dan met haar handicap nog zou kunnen doen.... Als voorbeeld haalde ik een 'droppakketje' uit mijn tas. Ik vertelde haar van 'de anonieme sjaal' en hoe een eerste pakketje van Linda zo'n beweging van positiviteit in gang heeft gezet.
En zo had mijn pakketje nog voor het ergens werd neergelegd al een glimlach tot stand gebracht.
Toen ik vertrok liet ik een heel andere dame achter dan degene die ik vanmorgen had ontmoet. Geweldig hoe een stukje positiviteit een ander weer verder kan helpen.

En het pakketje? Dat heb ik natuurlijk onderweg naar huis ergens in een trein een nieuw thuis bezorgd..... Nu maar afwachten of daar nog reactie op komt.

Vandaag pas op de plaats

Vandaag pas op de plaats

 

Rondom mijn verjaardag geef ik mezelf altijd een paar dagen vakantie cadeau. Zo kan ik dan in 'alle' rust zorgen dat mijn verjaardagsfeest goed wordt voorbereid en..... dat ook daarna weer alles bij het oude terugkomt.
Dit jaar zouden mijn ouders er niet bij zijn om te helpen. Gelukkig had ik Marleen die me super geholpen heeft en zo werd het een groot succes.
Toch vond ik het wel heel spannend. Je wil het goed doen en vooral dat niemand iets tekort komt.
Ik merk dat zo'n week me toch altijd wat gespannen maakt en.... die spanning moet er dan toch weer uit. En ja hoor..... vanmorgen ben ik dus uit bed gerold met fikse pijn in mijn rug. Als ik even zit gaat het prima maar vraag me niet van de bank naar de keuken te lopen want.... dat ziet er niet uit.... LOL. Mijn benen willen maar niet onder mijn gat uitkomen....
Dus nu maar even een dagje pas op de plaats en hopelijk schiet de rugpijn er dan net zo snel weer uit als hij er vanochtend ingeschoten is.

Gedicht - Gepest

Gepest

 

Vanaf dag een heb jij het geweten

je voelde je anders, anders dan de rest.

Vanaf dag een hebben zij het geweten

Jij was echt zo anders en dus werd je gepest.

 

Het gebeurde vaak openlijk

en soms in het geniep

maar het maakte jou hoe dan ook angstig

zodat je soms nachten niet sliep.

 

Je bedacht allerlei uitvluchten

om niet langs hen te hoeven,

zodat ze je die dag

niet zouden beproeven.

 

De gym was het ergst

dan moest men je kiezen

en natuurlijk was jij de laatste

en de reden van het verliezen.

 

Je kleren hield je altijd

angstvallig in de gaten

en je schuifelde weg

als ze even niet keken maar praatten.

 

Om dan toch even later

voor je neus te verschijnen,

Waardoor jij weer in de grond

zou willen verdwijnen.

 

Het was niet direct het fysieke

wat jou zo bang heeft gemaakt.

Het was de angst voor wat kon gebeuren

die jou het meest heeft geraakt.

 

Vanaf dag een heb jij het geweten

je voelde je anders, anders dan de rest.

Vanaf dag een hebben zij het geweten

Jij was echt zo anders en dus werd je gepest.

 

~ Maritha Roijakkers

Limerick - Twix of...... Raider

Twix of...... Raider

 

Een leuke stunt van Twix
of moet ik Raider zeggen?
Omdat ze nu hun repen
weer zo in de schappen leggen.

 

Het zijn de 30-ers die het nog weten
dat Twix eerst lang anders heeft geheten.
En vanwege zijn faam
komt hij terug met die naam.
Nu kun je dus weer Raider eten.

 

Twix heeft eerst Raider geheten.
het zijn de 30ers die dat nog weten.
Nu is Raider even terug.
Ik haal hem zelf vlug.
want ik wil wel zo'n vintage reep eten.

 

~ Maritha Roijakkers

Gedicht - Goed excuus!

Goed excuus!

 

Wat is mijn hond een goed excuus
om lekker tegen te praten.
Zou ik hem niet hebben......
dan zou ik het praten toch niet laten!

 

~ Maritha Roijakkers

Blinde dropster viert vriendinnen dag

Blinde dropster viert vriendinnen dag

 

Al enkele jaren heb ik met vier vriendinnen een heeeeeel goede gewoonte. We prikken een dag in onze agenda en gaan er dan met z'n vijven, met onze chaperon Preston, op uit. Gisteren was het weer zo ver. We verzamelden voor de lunch in het restaurant van het textielmuseum in Tilburg. Onderweg daarheen hadden Preston en ik stiekem een 'dropje' gedaan in een bushalte op onze route.

Na de heerlijke lunch konden we ons vergapen aan de historie van het textiel. Voor mij was het hoogtepunt een heel simpel rek met daarin stalen van verschillende materialen die je kon betasten. Leuk om het grote verschil tussen al die materialen te voelen en grappig hoeveel daarvan ik kon benoemen of waar ik in ieder geval een beetje de origine van kon vermoeden. Jammer was het wel dat het meeste van de expositie, logischerwijs, niet betast mocht worden..... maar dat werd wel weer goed gemaakt door een interessant filmpje over het vervaardigen van damast.

Bovenin het museum bevond zich ook een bibliotheek. Wat een schatkamer was dat. We hebben ons vergaapt aan alle boeken en andere uitgaven daar verzameld. Wat is er toch mooi materiaal gemaakt over textiel en textielverwerking. Op zo'n moment zou ik graag heel goede ogen hebben en..... veel van de boeken of uitgaves over breien etc. zouden dan niet meer veilig zijn....

Toen we nog even in het restaurant zaten besloot ik daar een 'dropje' te wagen. De eerste die het vond.... las het briefje en liet het liggen. Haar woorden: "Ik heb geen facebook." Toen we wilden vertrekken kwam de serveerster ons met het pakje achterna "Dit is van jullie." Helaas dus.... drop écht mislukt. Een van mijn vriendinnen stopte het in haar zak en nu is het dus maar afwachten waar ze het een nieuwe bestemming gaat geven.

De avond sloten we af met een heerlijke wok maaltijd. Met een goed gevulde buik en nog een spannend avontuur onderweg naar huis konden Preston en ik voldaan op de bank ploffen.