Anderhalve meter op de tast...

Anderhalve meter op de tast...

Kijken doe je met je ogen, is de maat
behalve als dat, zoals bij mij, niet gaat.
Dan doe je alles standaard op gevoel
en bereikt, met wat extra tijd, alsnog het doel.

Ja, het kost wel moeite, zo je weg te vinden.
Echter, er zit niets anders op, voor ons als blinden.
Maar wat mij, in deze rare dagen, blijkt
is dat mijn hand, niet eens zo heel ver rijkt.

En mijn stok lijkt wel lang, mits uitgeklapt
maar of een passant het dan ook nog snapt
dat ik daarmee naar hem , aan wil geven,
net als eenieder, naar ruimte om me heen, te streven.

Ook mijn hond lijkt maar niet te snappen
dat hij nu niet naar andermans kuiten mag happen.
Hij loodst me het liefst, rakelings, langs obstakels af.
En een aai in het voorbijgaan (vindt hij), nooit, een straf.

Van strepen op de vloer heb ik gehoord
maar ik heb die nog steeds niet opgespoord.
Dus probeer ik 'sociaal' afstand te houden op gehoor
en ik kruip dus echt niet voor.

En dan die kassa's, met plexiglas platen
maken het lastig, met kassières te praten
Contactloos betalen, is best mogelijk voor ons blinden
maar... dan moet je dat pintoestel wel eerst vinden.

De regering is nu bezig een programmatje te maken
om continu over onze gezondheid te kunnen waken.
Wat de app kan betekenen, klinkt heel fijn...
maar dan moet die wel toegankelijk zijn.

Tja....
Anderhalve meter op de tast...
daar ben ik, nog niet, op aangepast.
Dus een vraag, voor nu,  aan iedereen
loop, voorlopig, om mij als blinde heen.

~  Maritha Roijakkers

In(zicht)

In(zicht)

Het gaat niet over licht en donker,
ook niet over goed contrast.
Het gaat er om of wat ik waarneem,
logisch in het plaatje past.

Ik kan niet zeggen wat ik niet zie
en wat ik wel zie evenmin.
Daarnaar vragen is vaak frustrerend
en heeft dus doorgaans, niet veel zin.

Vraag me wel naar al mijn kunnen,
naar hoe ik grenzen vaak verleg.
Want met behulp van lef en trucjes,
vindt ik meestal toch mijn weg.

Het gaat niet over slechte ogen
maar juist om inzicht in het geheel.
Want met stukjes zicht, veel moed en moeite,
kan ik juist nog... héél erg veel!


~ Maritha Roijakkers

Gedicht - Ik houd mij prima staande

Ik houd mij prima staande

 

Ik houd mij prima staande,

vind overal mijn weg.

Ik ben enorm zelfstandig.

is't raar als ik dit zelf zo zeg?

 

Ik houd mij prima staande,

val zelden op mijn neus.

Ik doe veel automatisch

en het lukt me vaak, ja heus!

 

Ai, daar lig ik in mijn keuken.

Écht languit op de grond.

was me daar een emmer,

waarvan 'k niet wist dat hij er stond.

 

Ik houd mij prima staande,

zolang ik weet wat er moet zijn,

maar is er iets afwijkends,

dan doet dat soms best pijn.

 

~ Maritha roijakkers

Gedicht - Wat je niet ziet...

Wat je niet ziet...

 

Hoe kun je beschrijven

wat je niet ziet?

Want is het er wel

of toch misschien niet?

 

~ Maritha Roijakkers

Gedicht - Altijd alert zijn...

Altijd alert zijn...

 

Deze blinde gup
viel vanmorgen uit de trein
Ze was even vergeten
dat er soms twee treden zijn.

 

Gelukkig niets gebroken
en alles zat er nog steeds aan,
dus kon ze van de schrik bekomen
toch al snel weer verder gaan.

 

Vandaag had ze dus mazzel
en ging het allemaal net goed...
maar toch is weer gebleken
voor blinden is alert zijn echt een móét.

 

~ Maritha Roijakkers

Gedicht - Blind

Blind

 

Er is geen beeld meer in de spiegel
En vaak lijk je maar alleen
Branden eerst overal nog lampen
nu is het donker om je heen.

 

Zag je vroeger vogels vliegen
en de eenden op de plas
Vroeg je onlangs nog aan iemand
of die grote zwaan, er nog wel was.

 

Heel soms is het dus wel slikken
over alles wat je mist
maar dat kan natuurlijk enkel
over datgene dat je wist.

 

Toch zal je zelden klagen
en ben je meestal best content
omdat je ondanks dat gemis
ook veel mooie dingen nog herkent.

 

Want je kunt enorm genieten
van wat gekwaak OF zacht gesnater
of het enorme natuurgeweld
van zwanen scherend over water.

 

Ja, je ervaart nog zoveel moois
het ontlokt je TELKENS WEER een lach
als je je weer eens herinnert
hoe veel moois je eerder zag.

 

~ Maritha Roijakkers

Gedicht - Hetzelfde woordenboek

Hetzelfde woordenboek

 

Ik heb hetzelfde woordenboek
als jullie meegekregen
En als iemand zegt: "Kijk eens hier..."
dan vind ik dat een zegen

 

Want woorden zoals kijken, zien,
die staan daar dus gewoon in.
En heel omslachtig moeilijk doen
heeft absoluut geen zin.

 

Zien, is trouwens zoveel meer
dan met je ogen kijken.
Juist de combi van tast, reuk en zicht
zal de waarneming écht verrijken.

 

 

~ Maritha Roijakkers

Gedicht - Gestructureerd

Gestructureerd

 

Ik moet alles steeds onthouden
de hele dag maar door,
de treden van de trap,
de nummers van het spoor.

 

Welke bus stopt waar?
Is er een zebra of een licht?
Ik moet de wereld kennen,
met open ogen, zonder zicht...

 

Ook de blikken van de groenten,
de kopjes in de kast,
de zeepjes in de douche,
gaan natuurlijk op de tast.

 

Ja als blinde moet ik alles
steeds gestructureerd,
zonder dat gaat het niet goed
of eigenlijk... goed verkeerd...

 

~ Maritha Roijakkers

Gedicht - Flapoor

Flapoor

 

Ik kon vooraf nooit vermoeden
wat jij voor mij betekenen zou.
hoe jij me altijd bij zou staan,
zelfs bij regen, wind en kou.

 

Hoe jij me telkens zou behoeden
voor obstakels op mijn pad.
En nieuwe wegen zou ontginnen
waar ik het vermoeden nooit van had.

 

Hoe jij nu zin geeft aan mijn leven
zelfs contacten voor me legt
en me altijd weer laat lachen
ook al voel ik me soms eens slecht.

 

Voor mij ben jij een groot wonder,
een dierbaar stukje nu van mij.
Ik hoop nog lang te mogen werken
met jou, mijn flapoor, aan mijn zij.

 

~ Maritha Roijakkers

Gedicht - Vervagende beelden

Vervagende beelden

 

Langzaamaan vervagen de beelden,
herinneringen aan wat ik ooit, eens, kon zien.
Beetje bij beetje wordt het vervangen,
door heel kleine stukjes... stukjes misschien...

 

Nooit meer is zicht vanzelfsprekend.
Nooit meer beelden... zo maar.
En binnenkort... misschien wel heel snel,
is zien helemaal over en klaar.

 

Ziende blind zal ik, zeker nooit worden,
dat is wat men noemt... écht een feit.
Maar juist als ik niet meer zou voelen
dan raakte ik het zicht pas écht kwijt!

 

~ Maritha Roijakkers

Gedicht - 'Virtual reality'

'Virtual reality'

 

'Virtual reality',

is een begrip van deze tijd.

"Ja, zult u dan zeggen

"dat is écht een feit."

 

Virtuele sneeuw

is wat ik altijd, alleen maar, zie

Dat is pas wat men noemt...

''virtual reality''!

 

~ Maritha Roijakkers

Gedicht - Syndroom van Charles Bonnet

Syndroom van Charles Bonnet

 

Altijd zie ik ruis,
het sneeuwt steeds voor mijn ogen.
Soms zie ik ook wat beelden
maar dan heeft mijn geest me weer bedrogen.

 

Flitsen, ballen, knipperlichten
schieten continu aan mijn zicht voorbij
en van de fluorescerende plaatjes
word ik zeker ook niet blij.

 

Wat ik zie is net een disco
maar dan wel zonder leuk geluid.
En als ik nou heel eerlijk ben....
dan zette ik het beeld ook liever uit.

 

Zelfs hallucinaties en visioenen
behoren tot mijn dagelijks leven
Maar soms zou ik die rare beelden
aan een ander willen geven...

 

Migraine kent zo vele vormen
ook daarover kan ik spreken,
die bestaan er echt heel veel,
dat is me wel gebleken.

 

Tjonge, het is toch best een boel
zo op een rij gezet.
Ik kan wel concluderen:
Ik heb toch echt Bonnet...

 

~ Maritha Roijakkers

Gedicht - Verlicht

Verlicht

 

Ik kijk naar omhoog en wordt verblijd
door het heerlijke licht dat wordt verspreid.
Ik geniet intens van alle beelden
die me vroeger, vaak verveelden.
Het licht maakt dat ik mijn weg steeds vind
maar soms word ik er ook door verblind.
Ik erken dat 'niets' voor altijd kan zijn
en kies ervoor nú blij te zijn.
Vandaag geniet ik van het licht
want heb ik morgen nog wel zicht?

 

~ Maritha Roijakkers

Gedicht - Waar ligt voor mij de grens?

Waar ligt voor mij de grens?

 

Zelfstandigheid.....
is mijn grootste wens.
Maar juist zelfstandig leven
kent een hele harde grens....

 

Want wat is uiteindelijk de prijs
te betalen voor zelfstandigheid?
De mogelijkheid om te verbloemen,
of door schuld, voor altijd spijt?

 

Kan ik het nog wel maken
om met de fiets te gaan?
Of zou ik hem toch beter,
voortaan, thuis laten staan?

 

De buren denken tegenwoordig
dat ik steeds arroganter ben.
Maar ik wil de massa niet vertellen
dat ik hen, niet meer herken.

 

En om met die witte stok te lopen
dat doe ik liever niet.
Maar ja is dat reëel
als men mijn slechtziendheid dan niet ziet?

 

Mijn button voelt kleinerend
als ik hem op mijn kleding draag.
Maar hoe verklaar ik dan
dat ik steeds de weg weer vraag....

 

Zo'n gele grote bril
dat is pas echt voor schut.
Al moet ik wel bekennen
dat ding heeft zeker nut.

 

Maar het past niet bij mijn imago
zo'n grote gele bril.
Opvallen met dat rotding
is wat ik helemaal niet wil.

 

Maar wat als er door mij
iets ernstigs zou gebeuren?
Dat zou ik toch mijn leven lang
in oneindigheid betreuren....?

 

En dus blijft daar die vraag....

 

Waar ligt voor mij de grens
van zelfstandig leven?
En wanneer laat ik de wereld zien
dat men mij hulp moet geven...

 

~ Maritha Roijakkers

Gedicht - 'Lila Lauter'

'Lila Lauter'

 

Dit gedicht gaat over Lila Lauter,
mijn eigen huis- en tuinkabouter.

 

Door haar ben ik altijd tiptop.
Écht ze doet een super job!

 

Sommige dingen moet ze nog wel leren,
maar haar inzet kan ik heus waarderen.

 

Al lijken mijn kleren soms wat grauw,
met wasprogramma's neemt zij het niet zo nauw.

 

Mijn kleren zijn ook niet altijd droog,
want de droger zit voor haar te hoog.

 

Zitten er kreukels in mijn kleren?
Tja ze moet het strijken nog steeds leren.

 

Elastische kousen vindt ze van de gekken,
want daar moet ze zich een bult aan trekken.

 

Over de kleur van al mijn sokken,
vindt Lila het leuk om soms te jokken.

 

Lila houdt niet zo van boenen.
Óók niet als het gaat om schoenen.

 

Pas heb ik eens wat geld gevonden.
Ze had toen mijn veters voor me vastgebonden.

 

Ze vindt het leuk me soms te pesten
en mijn kleurenkennis wat te testen....

 

Vandaag heeft ze een groene trui voor me meegenomen
zodat ik netjes op mijn werk kan komen.

 

Ja echt, door haar kom ik altijd OK voor de dag,
of toch minstens, met een hele brede lach.

 

Dat is dus het verhaal van Lila Lauter.
Mijn eigen huis- en tuinkabouter

"Wat een leuke blauwe trui draag je vandaag, Maritha !"

 

Dus zoekt u nog een leuk cadeau voor blinden?
Help ze dan hun eigen kaboutertje te vinden!

 

~ Maritha Roijakkers

Gedicht - "Wat kun je nog zien?"

"Wat kun je nog zien?"

 

"Ik weet dat je 'blind' bent
maar wat kun je nog zien?"
"Is het licht, is het donker
of wazig misschien?"

 

Tja dat is lastig
en valt moeilijk te zeggen....
Het is een raar fenomeen
en niet echt uit te leggen.

 

Het ene moment is alles
helder en licht.
Je doet een stap verder en....
weg is je zicht.

 

Een zonnige dag
dat is vaak funest
omdat je door al
dat licht wordt gepest.

 

Worden je ogen
geteisterd door licht,
vallen ze zonder pardon
onherroepelijk dicht.

 

En op een wat grijzig
of grauwig moment
vallen contouren weg
zodat je je pad niet herkent.

 

Als je niet goed oplet
loop je dus zo in het water
maar dat herken je dan vast wel
aan het geklater....

 

Waar alles vroeger
vol was met kleuren
kun je die nu
vaak niet meer bespeuren.

 

Vaak kijk je door mist,
alles in nevelen gehuld
en het gemoed past zich aan
en wordt met grijstinten gevuld.

 

Je kunt op straat
geen mens meer herkennen.
Daardoor voel je je eenzaam
en zou je weg willen rennen.

 

Zo wordt je onzeker
en trek je je terug in je schulp.
Dus wil jij als ziende iets doen?
Biedt ons dan je vriendschap en hulp!

 

~ Maritha Roijakkers

Gedicht - Macula Degeneratie

Macula Degeneratie

Lijnen leken niet meer recht,
tegels zaten schots en scheef,
waardoor ik nog een keertje keek
en snel eens door mijn ogen wreef.

Iemand herkennen ging niet meer
dat viel het eerste weg.
't is daarom dat ik nu, op goed geluk...,
iedereen gedag dus zeg...

Is iets groot of is iets klein,
ik zie het vaak niet staan.
Maar een speld die daar net valt
zie ik om een hoekje juist weer gaan....

Hoe kun je een ander zeggen
wat je zelf niet snappen kan.
MD is een lastige ziekte
en helaas weet ik daar alles van!

 

 

~ Maritha Roijakkers

Gedicht - Slecht zien

Slecht zien

 

" Wat zie je wel, wat zie je niet?"
De vraag die ieder stelt
En als ik dat geweten had,
had ik het graag verteld.

 

Maar wat ik niet zie... dat zie ik niet.
Wat wel dat is te veel....
Ik kan dus enkel zeggen:
"Wat ik zie is slechts een deel."

 

Ik leg een puzzel keer op keer,
vind stukjes elke dag.
Maak plaatjes in mijn hoofd compleet,
tot het voelt of ik ze zag....

 

Tja....
over zien is veel te zeggen.
Maar slecht zien...
dat is niet uit te leggen.

 

~ Maritha Roijakkers

Gedicht - Wat... en dat...

Wat... en dat...

 

Vroeger zag ik nog wel wat...

Daarna werd het enkel dat ...

maar nooit meer ... werd het écht nog wat

 

En tegenwoordig zelfs dát...  niet meer!

Nu verzucht ik keer op keer::

"Wat is dat hier nu toch weer?

 

~ Maritha Roijakkers