Nieuw normaal...

Nieuw normaal... In maart stond plots...de wereld stil. Werd een nieuw normaal zomaar een feit. En niemand kon vermoeden toen dat het zou wennen mettertijd. Alles voelde zo bevreemd er reed geen enkele auto door de straat. En slechts op flink gepaste afstand werd nog met elkaar gepraat. We wasten onze handen stuk, niezen deed je in de ellebogen en nog het állermoeilijkst toen... je kon elkaars tranen... niet meer drogen. Heel langzaam kwam het leven weer op gang. Het leek soms, bijna, weer als toen. Toen we er nooit over dachten wat nu wel of.... niet te doen. Maar het gevaar was zeker niet geweken. Corona bleef er al die tijd. Terwijl wij probeerden de draad weer op te nemen, won dat virus toch de strijd. Weer werd onze vrijheid ingeperkt. Thuis werken werd helaas devies. En we wilden nu allemaal toch echt weten... Hoe lang gaat dit nog duren? Liefst precies! Maar wat het allervreemdste is... Het nieuwe normaal voelt soms gewoon. De wereld is zo klein geworden. Thuis is nu, waar ik werk en woon.... Waar we in het verleden naar nieuwe einders streefden verlangen we nu juist naar vrijheden, zoals toen terug. We dromen van elkaar weer écht ontmoeten. Hopelijk komt het vaccin dus vlug! ~ Maritha Roijakkers

Corona.... toch....?!

Corona.... toch....?! Ik wil er, zoveel over zeggen. Heb gevoelens, die haast niet, uit zijn te leggen. En toch.... Ik wil niet alles, steeds, bediscussiëren. En eenieders leed niet bagatelliseren. En toch.... En ik wil er niet continu over horen. Want de spontaniteit van het moment voelt zo verloren. En toch.... En toch... Zal ik Net als jou, mijn steentje bij moeten dragen. Heb ik me aan regels te houden, zonder te vragen. En toch.... Is mijn blik gericht op de toekomst, samen streven, naar een tijd waar we weer een hand, knuffel of zoen kunnen geven. Ja toch...! ~ Maritha Roijakkers

Twee-eenheid

Twee-eenheid Op het kastje staat een foto van haar nooit vergeten lief. En ze kent nog alle woorden uit zijn eerste liefdesbrief. Ze denkt aan die eerste tijd. Wat was ze in-en-in verliefd. Ze denkt aan steelse blikken op het schoolplein, aan "Wil je mijn lief zijn, alsjeblieft?". Ze weet nog hoe hij later ietwat verlegen, naar haar vader ging. Hij vroeg of hij haar mocht verrassen, met een belofte en verlovingsring. Hun trouwfeest was wel sober maar wie hen lief was, was nabij. Een bevestiging van hun beider trouw. Samen, werd daar, wij. Ze denkt nog aan hun rollen in het leven, soms tegen wil en dank. Maar ook aan zijn zacht gesnurk, 's avonds, naast haar, op de bank. Ze denkt aan in bed nog even praten over het zijn van alledag. Aan bemoedigende woorden, een sterke schouder en zijn vriendelijke lach. Ze denkt aan uren wandelen, met hun kinderen in het bos. En aan familie stoeipartijtjes. Uiteraard, was hij als papa dan de klos! Wat hebben ze genoten van het samen ouders zijn. En toen de kroost het huis verliet voelden ze samen ook de pijn. En na een lang, soms moeizaam leven, van hard werken, steeds maar weer, vertraagde, ongemerkt, hun levensritme en even snel, dat ging niet meer. Ze heeft afscheid moeten nemen met zijn hand in die van haar. Zelfs in zijn laatste uren waren zij daar nog, een paar. Herinneringen zijn er talrijk. Toch voelt het allemaal zo kort. Omdat in zo'n twee-eenheid, juist het samen, één-zijn wordt. ~ Maritha Roijakkers

Wie doet me wat...

 Wie doet me wat...

Vandaag omarm ik
het gevoel
Van eventjes,
de boel de boel.

Ik ga genieten
van een kopje thee
en misschien een koekje...
of wel twee.

Ik lees een boek,
luister muziek,
sluit mijn oor voor corona
en social media paniek.

Ik aai de hond
en kroel de kat,
en ik denk...
"wie doet me wat!"


~ Maritha Roijakkers

Nog steeds...

Nog steeds...

Nog steeds ben ik dat meisje
dat alleen stond van de rest.
Nog steeds ben ik dat kind
dat heel vaak werd gepest.

Nog steeds ben ik de tiener
daar vooraan in de klas.
Nog steeds ben ik die rare
met de bril, van jampot glas.

Nog steeds ben ik de puber
onzeker in haar vel.
Nog steeds ben ik die student
die dacht: "Red ik het wel?"

Nog steeds die jonge vrouw
zoekend naar haar pad.
Nog steeds die blinde gup,
bezig, met het verleggen van de lat.

Nog steeds ben ik aan 't groeien
elke dag maar weer.
Met vallen en met opstaan,
al doet het soms best zeer.

Maar ik ben ook de vrouw
die altijd kiest te vechten.
Ik ben die super held
die barrières weet te slechten.

Ik ben die dappere dodo,
ga, tot het klaar is, door.
En ik ben die goede vriendin
met mijn brede schouder en mijn luisterend oor.

Ik ben die creatieveling
met eindeloze inspiratie
Ik ben die schrijfster van verhalen,
heb tomeloze motivatie.

Het is niet altijd fijn.
Ik heb al menig noot gekraakt.
Maar ik ben wel trots
want dit heeft me, tot MIJ gemaakt!

~  Maritha Roijakkers