De utopie van morgen

Als ik aan de toekomst denk
dan maak ik me wel zorgen.
Want wat gisteren gewoontjes leek,
is als een utopie, voor morgen.

Maar ik kwam toch al, tot hier aan toe,
heel wat bergen tegen?
Ik trotseerde menig tegenslag,
de kleinste;  hagel wind en regen.

Elke heuvel die ik beklom
leek vooraf vaak almachtig
maar als ik hem, eenmaal beklommen had,,
voelde ik me super sterk en krachtig.

En in dat verleden, keek ik heel alleen
tegen al die bergen aan
het mooie van de toekomst is...
dat we daar nu samen staan.

Ondanks alles wat ik tegenkwam
ben ik al tot hier gekomen,
dus kies ik er vandaag ook voor
gewoon te blijven dromen!


~ Maritha Roijakkers

Anderhalve meter op de tast...

Anderhalve meter op de tast...

Kijken doe je met je ogen, is de maat
behalve als dat, zoals bij mij, niet gaat.
Dan doe je alles standaard op gevoel
en bereikt, met wat extra tijd, alsnog het doel.

Ja, het kost wel moeite, zo je weg te vinden.
Echter, er zit niets anders op, voor ons als blinden.
Maar wat mij, in deze rare dagen, blijkt
is dat mijn hand, niet eens zo heel ver rijkt.

En mijn stok lijkt wel lang, mits uitgeklapt
maar of een passant het dan ook nog snapt
dat ik daarmee naar hem , aan wil geven,
net als eenieder, naar ruimte om me heen, te streven.

Ook mijn hond lijkt maar niet te snappen
dat hij nu niet naar andermans kuiten mag happen.
Hij loodst me het liefst, rakelings, langs obstakels af.
En een aai in het voorbijgaan (vindt hij), nooit, een straf.

Van strepen op de vloer heb ik gehoord
maar ik heb die nog steeds niet opgespoord.
Dus probeer ik 'sociaal' afstand te houden op gehoor
en ik kruip dus echt niet voor.

En dan die kassa's, met plexiglas platen
maken het lastig, met kassières te praten
Contactloos betalen, is best mogelijk voor ons blinden
maar... dan moet je dat pintoestel wel eerst vinden.

De regering is nu bezig een programmatje te maken
om continu over onze gezondheid te kunnen waken.
Wat de app kan betekenen, klinkt heel fijn...
maar dan moet die wel toegankelijk zijn.

Tja....
Anderhalve meter op de tast...
daar ben ik, nog niet, op aangepast.
Dus een vraag, voor nu,  aan iedereen
loop, voorlopig, om mij als blinde heen.

~  Maritha Roijakkers

Ik zou het liefst mijn ogen sluiten

Ik zou het liefst mijn ogen sluiten

Ik zou het liefst mijn ogen sluiten,
niet weten wat Covid-19 is.
Ik blijf hier binnen, weg van buiten.
Laat mij maar in het ongewis.

En maak me dan wakker, over een tijdje,
wanneer gevaar geweken blijkt.
Als dat rare corona virus
nog enkel iets van vroeger lijkt.

Maar ach, het is een utopie,
denken, dat ik het ontlopen kan.
Dus de toekomst in de ogen kijken
is toch het allerbeste plan.

Ik draag dus graag mijn steentje bij,
door te helpen, saam de last te dragen.
Laat mij een luisterend oor, voor anderen zijn,
in goede of ook kwade dagen.

Het komt goed, dat weet ik zeker!
Al zien we dat vandaag nog niet.
Want, na lange, donkere tijden
is het 't licht, dat je het beste ziet.

~ Maritha Roijakkers

En de trein....

En de trein....

En de trein....hij dendert voort,
Corona is de naam.
En al klinkt die naam wel aardig
toch blijkt ze niet erg aangenaam.

Werd er eerst nog wel gefeest.
Dacht men "Ach, het loopt wel los."
Al heel snel was heel Brabant,
letterlijk, de klos.

De ene na de ander
voelde zich niet goed.
En ging je dan gewoon werken?
Wanneer deed je goed?

Het antwoord kwam van boven.
"iedereen hier, houd zich koest
en dat geldt vooral...
voor diegene die nu hoest."

"Je moet je handen heel vaak wassen
en niezen in je elleboog.
En trek zeker aan de bel
bij koorts, van meer dan 38 graden hoog."

De artsen stonden klaar.
Ze hadden dit voorzien.
Maar konden ze het aan?
Of reed die trein te hard, misschien?

Waar ondertussen velen,
binnenshuis, probeerden door te gaan.
Bleven er daarbuiten
die steunpilaren, van bestaan.

De chauffeurs,, de  vakkenvullers,
zorgverleners en leerkrachten,
Politie,  apothekers,  ze stonden klaar,
om tesaam, pijn te verzachten.

Treinen reden er steeds minder.
Chauffeurs verdwenen achter koord of soms zelfs glas.
Op de grond verschenen strepen,
zodat je niet vergat, wat anderhalve meter was...

De kinderen kwamen thuis te zitten
grootouders achter een gesloten poort
Ouders moesten les gaan geven
werden op afstand aangespoord.

Al het gewone, werd onzeker
wat normaal was, was niet meer
Mensen verloren zelfs hun naasten
en sociale afstand deed zo zeer.

geen aai of knuffel mocht men geven.
Ook geen hand of schouder bieden.
Nu waren het enkel nog de tranen, woorden en symbolen,
die medegevoel verrieden.

Maatregels volgden elkaar steeds sneller op,
werdenvan hogerhand genomen.
Om toch alsjeblieft... dat nare virus
tot een halt te laten komen.

Dit alles lijkt een nare droom
waaruit eenieder wil ontwaken.
Maar ondanks het licht aan het eind van deze tunnel
kunnen we het momenteel niet beter maken.

Nee, we zijn er echt nog lang niet.
Dit zal nog een hele poos gaan duren.
En dus moeten we elkaar op afstand steunen
door veel liefde rond te sturen.

Door waar het kan te helpen
met wat aandacht voor elkaar.
Zo kunnen we later terug gaan kijken
op dit idioot, bizarre jaar.

~ Maritha Roijakkers

Samen sterk!

Samen sterk!

De wereld is in rep en roer,
Corona valt ons aan.
Overal wankelt zekerheid..,
de basis van bestaan.

Waar men nog dacht, het loopt wel los,
ontloopt niemand nu zijn lot.
Wat gisteren nog gewoontjes leek,
lijkt vandaag toch echt kapot.

Maar toch gloort er ook heel veel hoop,
in óns', sociaal isolement.
Want vanuit de veiligheid van het eigen huis
wordt de naaste toch (h)erkend.

180 graden draait het om ,
wat zeker was, is dat nu niet.
Maar waar het almaar harder werd,
is het nu liefde wat je ziet.

Samen sterk!

~Maritha Roijakkers