Twee-eenheid

Twee-eenheid Op het kastje staat een foto van haar nooit vergeten lief. En ze kent nog alle woorden uit zijn eerste liefdesbrief. Ze denkt aan die eerste tijd. Wat was ze in-en-in verliefd. Ze denkt aan steelse blikken op het schoolplein, aan "Wil je mijn lief zijn, alsjeblieft?". Ze weet nog hoe hij later ietwat verlegen, naar haar vader ging. Hij vroeg of hij haar mocht verrassen, met een belofte en verlovingsring. Hun trouwfeest was wel sober maar wie hen lief was, was nabij. Een bevestiging van hun beider trouw. Samen, werd daar, wij. Ze denkt nog aan hun rollen in het leven, soms tegen wil en dank. Maar ook aan zijn zacht gesnurk, 's avonds, naast haar, op de bank. Ze denkt aan in bed nog even praten over het zijn van alledag. Aan bemoedigende woorden, een sterke schouder en zijn vriendelijke lach. Ze denkt aan uren wandelen, met hun kinderen in het bos. En aan familie stoeipartijtjes. Uiteraard, was hij als papa dan de klos! Wat hebben ze genoten van het samen ouders zijn. En toen de kroost het huis verliet voelden ze samen ook de pijn. En na een lang, soms moeizaam leven, van hard werken, steeds maar weer, vertraagde, ongemerkt, hun levensritme en even snel, dat ging niet meer. Ze heeft afscheid moeten nemen met zijn hand in die van haar. Zelfs in zijn laatste uren waren zij daar nog, een paar. Herinneringen zijn er talrijk. Toch voelt het allemaal zo kort. Omdat in zo'n twee-eenheid, juist het samen, één-zijn wordt. ~ Maritha Roijakkers

Wie doet me wat...

 Wie doet me wat...

Vandaag omarm ik
het gevoel
Van eventjes,
de boel de boel.

Ik ga genieten
van een kopje thee
en misschien een koekje...
of wel twee.

Ik lees een boek,
luister muziek,
sluit mijn oor voor corona
en social media paniek.

Ik aai de hond
en kroel de kat,
en ik denk...
"wie doet me wat!"


~ Maritha Roijakkers

Nog steeds...

Nog steeds...

Nog steeds ben ik dat meisje
dat alleen stond van de rest.
Nog steeds ben ik dat kind
dat heel vaak werd gepest.

Nog steeds ben ik de tiener
daar vooraan in de klas.
Nog steeds ben ik die rare
met de bril, van jampot glas.

Nog steeds ben ik de puber
onzeker in haar vel.
Nog steeds ben ik die student
die dacht: "Red ik het wel?"

Nog steeds die jonge vrouw
zoekend naar haar pad.
Nog steeds die blinde gup,
bezig, met het verleggen van de lat.

Nog steeds ben ik aan 't groeien
elke dag maar weer.
Met vallen en met opstaan,
al doet het soms best zeer.

Maar ik ben ook de vrouw
die altijd kiest te vechten.
Ik ben die super held
die barrières weet te slechten.

Ik ben die dappere dodo,
ga, tot het klaar is, door.
En ik ben die goede vriendin
met mijn brede schouder en mijn luisterend oor.

Ik ben die creatieveling
met eindeloze inspiratie
Ik ben die schrijfster van verhalen,
heb tomeloze motivatie.

Het is niet altijd fijn.
Ik heb al menig noot gekraakt.
Maar ik ben wel trots
want dit heeft me, tot MIJ gemaakt!

~  Maritha Roijakkers

Het is goed, zoals het is...

 Het is goed, zoals het is...

Ineens stond de hele wereld stil,
en was je aan huis gebonden.
En voordat je het eigenlijk wist,
had je een nieuw normaal gevonden.

Je paste je onmiddelijk aan,
bedacht hoe toch te kunnen werken.
Al was je soms wat angstig toen,
liet je anderen dat niet merken.

En je wende eraan thuis te zijn,
niet steeds alles te moeten.
Al vond je het ook lastig soms
dat je geen anderen kon begroeten.

Maar steeds meer vond je toch de rust,
genoot zelfs van het thuis zijn.
Het voelde al snel prima zo.
Die kleine bubbel, die  werd fijn!

Maar mocht je dat wel voelen?
Voldeed je aan de vorm?
Je hoort toch altijd meer te willen?
is sociaal zijn, niet de norm?

Toen ging het leven op een kier
men mocht wat meer naar buiten.
Maar je werkgever zei: "blijf voorlopig thuis.",
dus naar je vrijheid kon je fluiten.

En tja wat wilde je nu eigenlijk zelf?
Wat zei het stemmetje in je hart?
Soms was het dit en dan weer dat,
je voelde je verward.

Maar het is goed, zoals het is,
dein met de golven mee.
Blijf thuis wanneer dat prima voelt
of ga soms, zoals vandaag,  een dagje naar de zee.

~ Maritha Roijakkers

Gemis...

Gemis...

Ik mis terloops ontmoeten,
die lach, dat plots gesprek.
Die helpende hand van onbekenden,
ergens... op een ongekende plek.

Ik mis de kopjes koffie
bij mijn klanten op de bank.
De bijzondere gesprekken,
herkenning en weerklank.

Ik mis, het steeds grenzen verleggen,
nagelbijtend, in bus of trein.
Gaat het me vandaag weer lukken?
Zal die taxi er al zijn?

Ik mis de lekkere broodjes.
Ik mis ook die zak patat,
als de reis uit was gelopen
en ik geen zin in koken had.

Ik mis zelfs de stress van leven,
de druk van alle dag.
Ik mis vooral al die mensen,
die ik onderweg steeds zag.

Ik ben echt blij met al mijn vrienden,
die hier nu naast me staan.
Die me helpen in het dagelijks leven
maar.... ik wil nu zelf weer gaan!

En wat zou het dan fijn zijn thuis te komen
bij iemand die om me geeft.
Aan wie ik zou vertellen
over wat ik had beleefd.

Kortom... ik mis ontmoeten
mensen, bekend en onbekend.
En alles samen delen
met iemand die mijn diepste wezen kent.

~ Maritha Roijakkers