Kattepraat

Kattepraat "Zeg vrouwtje, ik voelde me niet zo goed maar jij handelde direct, met spoed. Om te bekomen van de pijn en schrik gaf de dokter me een flinke prik. Nu drink en eet ik gelukkig weer en doet mijn buik ook niet meer zeer. Ik ga boven maar eens een tukje doen Tot straks maar weer... dikke zoen." ~ Maritha Roijakkers

Kerstversiering

Kerstversiering Ken je ze nog mijn lieve vriendjes van de plint? Ik klopte bij ze aan na het vertrek van Piet en Sint. Ik vroeg ze me te helpen met het versieren van mijn huis. Ik wil het hier gezellig maken want.... buiten is niet pluis! Ze vonden het heel leuk en wilden allemaal graag helpen en gingen al snel los als een horde jonge welpen. De dozen werden vlug van de zolder opgehaald en de plaats van de kerstversiering en de boom die werd bepaald. Het ventje met het krentenneusje haalde het snoer met lampjes uit de knoop, terwijl zijn "lieve" dochter hem van achter met de spuitsneeuwbus besloop. Moeder fee was ijverig bezig, ze kamde al het engelenhaar. Ze vond het weggestopt in een doosje in de klit van vorig jaar. terwijl het hele kleine ventje op een heel heel hoge trap ging staan. gaven zijn vrouw en kinderen alle kerstversiering aan. Er werden rode ballen opgehangen en ornamentjes van doorzichtig glas en we kozen niet voor matte spullen maar voor bling bling en heel veel strass. Maria, Jozef, kindje Jezus, plaatsten we in de stal met stro en hooi en het tafereeltje met schapen, herders, en drie koningen vond ik echt weer super mooi Het kleine joch zat in een hoekje, te spelen met wat houten kerstfiguurtjes en ik vond in een blikken trommel nog van die roze zuurstok zuurtjes Nadat de lange snoer met kralen in de boom werd gedrappeerd werden we allemaal door het feetje op een glaasje gluhwein gefaiteerd. Het ventje gaf zijn lief daarbij een gemeende dikke zoen Maar we moesten wel weer verder er was nog steeds heel veel te doen. We versierden het hele huis met knuffels, kussens en damasten kleden en vertelden anekdotes over hoogtijdagen van het verleden. Er kwamen sterren op de ramen en een kerstkrans ging aan de deur. Met daaronder een klein bordje... "Tijd voor feest, dus geen gezeur.". Helaas was het voor vandaag bijna ten einde met de pret, nadat ik zelf de piek nog op de kerstboom had gezet. Moe maar voldaan keken we naar het gezellig resultaat van al ons nijvere werk. Wel jammer dat we hier dit jaar niet zouden zitten na de nachtmis in de kerk. We konden kerst niet samen vieren en voelden ons daarover wel erg sip dus we spraken af om dan te bellen of te zoomen... super hip. en we sturen elkaar kadootjes, sommige groot, andere klein en zo zullen we ondanks alles in ons hart toch samen zijn! ~ Maritha Roijakkers

Opsporing verzocht

Opsporing verzocht Rudolf zat niet naast zijn broer en vriend. Dat had dat beest toch niet verdiend? Dus zocht ik achter de tafel en onder de stoel en natuurlijk ging dat alles op het gevoel. Maar die rode neus bleef toch zoek, Hij zat niet op de poef en lag niet in een hoek. Flapoor zei van niets te weten of anders... was hij het vergeten. En poes die hield zich van de domme "Misschien is dat rendier in het gordijn geklommen?" "Wedden dat jij hem zelf niet vindt want vrouwtje... jij bent toch blind!" Dat liet ik me geen twee keer zeggen Die twee hadden me wat uit te leggen.... Maar na nog wat rondjes door de kiet vond ik die knappe knuffel nog steeds niet. Tot er een lampje in mijn hoofd ging schijnen had ik hem niet achter mijn spinnenwiel zien verdwijnen? Ja hoor dar was dat arme dier, Geplet achter mijn eigen vermaak en vertier. En zo kwam alles toch nog goed En is die lieverd voor nog een eenzame nacht behoed. Preston en Shadow keken me nog eens lachend aan "Zie je dat wij niets verkeerd hadden gedaan!" ~ Maritha

Zondagochtend frequentieZondagochtend frequentie Het is zondagochtend en stil lijkt de wereld maar als ik juist luister Is er zoveel geluid om me heen. Mijn stappen weerklinken, getrippel van flapoor. Zacht rinkelt zijn penning. ik hoor een wegschietende steen. In de verte zijn auto's, er boemelt een trein, een fietser raast langs en er klinken kerkklokken sereen. Een zwaan scheert over het water, een mus tjilpt in het groen. Ik hoor kraaien en kauwen en een haan, herken ik meteen. Er zijn blaffende honden, hun roepende bazen. Ik hoor flarden van stemmen en de tred van een renner alleen. Ik stel mezelf open voor de zondagochtend frequentie. In deze ogenschijnlijke stilte hoor ik het moois om me heen. ~ Maritha Roijakkers

Zondagochtend frequentie Het is zondagochtend en stil lijkt de wereld maar als ik juist luister Is er zoveel geluid om me heen. Mijn stappen weerklinken, getrippel van flapoor. Zacht rinkelt zijn penning. ik hoor een wegschietende steen. In de verte zijn auto's, er boemelt een trein, een fietser raast langs en er klinken kerkklokken sereen. Een zwaan scheert over het water, een mus tjilpt in het groen. Ik hoor kraaien en kauwen en een haan, herken ik meteen. Er zijn blaffende honden, hun roepende bazen. Ik hoor flarden van stemmen en de tred van een renner alleen. Ik stel mezelf open voor de zondagochtend frequentie. In deze ogenschijnlijke stilte hoor ik het moois om me heen. ~ Maritha Roijakk

Nieuw normaal...

Nieuw normaal... In maart stond plots...de wereld stil. Werd een nieuw normaal zomaar een feit. En niemand kon vermoeden toen dat het zou wennen mettertijd. Alles voelde zo bevreemd er reed geen enkele auto door de straat. En slechts op flink gepaste afstand werd nog met elkaar gepraat. We wasten onze handen stuk, niezen deed je in de ellebogen en nog het állermoeilijkst toen... je kon elkaars tranen... niet meer drogen. Heel langzaam kwam het leven weer op gang. Het leek soms, bijna, weer als toen. Toen we er nooit over dachten wat nu wel of.... niet te doen. Maar het gevaar was zeker niet geweken. Corona bleef er al die tijd. Terwijl wij probeerden de draad weer op te nemen, won dat virus toch de strijd. Weer werd onze vrijheid ingeperkt. Thuis werken werd helaas devies. En we wilden nu allemaal toch echt weten... Hoe lang gaat dit nog duren? Liefst precies! Maar wat het allervreemdste is... Het nieuwe normaal voelt soms gewoon. De wereld is zo klein geworden. Thuis is nu, waar ik werk en woon.... Waar we in het verleden naar nieuwe einders streefden verlangen we nu juist naar vrijheden, zoals toen terug. We dromen van elkaar weer écht ontmoeten. Hopelijk komt het vaccin dus vlug! ~ Maritha Roijakkers