Gedicht - 's Werelds last

's Werelds last

 

In '40 - '45
kon je zelf niet kiezen,
Je kon enkel nog maar vluchten
om 'jezelf' niet te verliezen.

 

Velen zijn gegaan
soms naar verre oorden
waar ze welkom waren
alsof ze daar 'echt' hoorden.

 

Het was dan niet de eigen keuze
maar ze vonden amnestie
en bouwden zo een toekomst
voor zichzelf en familie

 

Nu zijn we zoveel jaren verder
en anderen zijn nu op de vlucht
Ze kloppen aan onze harten
en vragen asiel, is het gerucht....

 

We sluiten snel de ogen
om het leed niet meer te zien
We zijn echt heel gastvrij......
al moeten we dat nu toch herzien.

 

Het is niet zo eenvoudig
een antwoord te vinden op de vragen
maar misschien kunnen we toch op een of andere manier
een klein stukje van 's werelds last mee helpen dragen?

Omdat het de eigen zekerheden raakt is het moeilijk om gastvrij te zijn. Maar wat als je zelf in deze situatie zou verkeren?

 

~ Maritha Roijakkers