Feestje....
Afgelopen vrijdagavond hadden wij een bedrijfsfeestje. Gelukkig werd het dit keer georganiseerd in onze eigen kantine en dus op bekend terrein. Al was de ruimte natuurlijk omgetoverd tot een discotheek met eetgelegenheid....en stonden er dus flink wat onbekende obstakels, waardoor het toch wat zoeken bleef.
Vrijdagochtend reisden mijn chef en ik al voor ons overleg naar Barendrecht. Vanwege de kabelbreuk tussen Den Bosch en Tilburg, die een dag eerder was ontstaan, moesten we omreizen en kwamen daardoor wel iets later dan gepland op het werk voor ons overleg. Na dat overleg vertrokken we rond 3 uur met een taxi naar het hotel in Ridderkerk waar we met 3 trainers en een partner zouden verblijven. Voor we ons mooi maakten voor het feest maakten we er daar alvast een klein inleidend feestje van met een paar lekkere biertjes en kleine hapjes.
Het feest 's avonds was gezellig. Er was een lekker Indonesisch buffet en er werd goede muziek gedraaid. Gelukkig stond de muziek nu eens niet te luid waardoor gesprekken mogelijk waren en was ik dus in de gelegenheid eens wat bij te kletsen met andere collega's en hun partners waar ik normaliter nooit aan toe kom. Meestal zijn onze bedrijfsfeestjes in onbekende locaties en dan is het voor ons 'kippige typjes' meer een overlevingsverhaal dan een echt feestje maar nu dus eens niet. Het was zelfs zo gezellig dat wij trainers iets na elven de hekkensluiters van de avond bleken toen we weer met de taxi naar het hotel vertrokken.
Preston had ik nog snel bij ons bedrijf uitgelaten want daar ben ik bekend en dat scheelde zoeken in de nacht bij het hotel.
De kamer waar ik met Preston verbleef was prima, goed bed, badkamer met bad en douche en zelfs een koffieapparaat op de kamer. Bij dat koffieapparaat hoorden van die kleine cups en Preston had die al snel gevonden. Voor hem zagen ze eruit als melkcups en dus kwam hij van een koude (koffie) kermis thuis toen er in plaats van heerlijke melk dus koffiepoeder uit kwam rollen. Misschien heeft hij hiervan geleerd en kan ik voortaan melkcups op tafel laten liggen.....?!
Toen ik naar bed ging was hij aan de andere kant van het andere bed bij de raam op de grond gaan liggen. Midden in de nacht hoorde ik wat gestommel. Ik dacht dat hij onder het bureautje in de hoek was gaan liggen. Toen ik echter een half uurtje later naar het toilet ging kon ik hem niet meer vinden.... Hij lag niet naast mijn bed, niet onder het bureau, niet onder of op het andere bed.... niet in de fauteuil in de hoek.... Ik krabde me eens achter de oren en bedacht me dat hij toch niet ver weg kon zijn. Zelfs zijn naam roepen hielp niet, het bleef angstvallig stil. Als laatste redmiddel haalde ik uit mijn tas een klein koekje tevoorschijn en voor ik iets kon zeggen stond meneer naast me. Wat bleek? Tussen de tv en het bureautje was een klein gestoffeerd bankje en daar had meneer het zich gemakkelijk gemaakt. Tja.... ik kon hem eigenlijk geen ongelijk geven, zelf zou ik ook liever behaaglijk op een bankje liggen dan op de harde vloer.
Na dit intermezzo kroop ik het comfortabele bed weer in. Helaas betekende comfortabel niet dat ik net zo goed sliep als Preston en toen mijn telefoon dus vertelde dat het tijd was weer uit het bed te rollen was ik er al lang weer aan toe...
Met mijn chef liet ik 's morgens voor het hotel de hond uit. We waren al snel klaar en omdat mijn andere collega en zijn partner nog op zich zouden laten wachten besloten we vast naar het ontbijtgedeelte van het hotel te gaan om op te starten met een kop koffie. Verschillende hotelmedewerkers waren zo vriendelijk om ons enkele malen van een heerlijke kop te voorzien. Ze wilden ook al een rondje ontbijtbuffet met ons doen maar we besloten te wachten op de rest.
Toen zij er eenmaal waren liet ik me toch door een van de medewerkers helpen. Tjonge, jonge wat was er veel lekkers! Een volledig warm buffet met verschillende eiergerechten, champignons, tomaten, meerdere soorten kroketjes, witte bonen, warme appelcompote.... en noem maar op, veel verschillende soorten brood en koek, heerlijk beleg, pap, yoghurt, vers fruit..... het kon niet op.
Je snapt het.... we hebben het ons goed laten smaken en gingen allemaal een tweede keer terug.
Maar aan alle goede dingen komt een eind en zo ook aan dit heerlijke ontbijt. Tijd dus om naar huis te gaan. Snel de spullen van de kamer gehaald en de bus gezocht. We moesten allemaal nog een behoorlijke reis maken voor we weer thuis zouden zijn. Op metrostation Zuidplein was het wel even lastig. We waren er allemaal niet bekend met de huidige situatie en moesten dus even zoeken hoe we op het perron konden komen. Uiteindelijk sprak ik een vader met zoon aan en zij hielpen mijn chef en mij de lift vinden. Gelukkig vonden we op het perron de rest terug die de roltrap hadden kunnen nemen. Tot Rotterdam reisden we nog samen en daar splitsten onze wegen. Mijn chef en ik namen de route via Breda omdat we dat een relaxtere reis vinden.
In Den Bosch aangekomen vroeg mijn chef me of ik wist wat er tegenwoordig in de ruimte tegenover de loketten zit. Voorheen zat daar een bloemist maar nu is dat dus een Starbucks. We besloten die nog even samen te verkennen en zaten dus even later met nog een heerlijke kop koffie en plak cake, moe maar voldaan, ons vermoeiende feestweekend af te sluiten en.... te evalueren. LOL Zoals mijn chef het verwoordde: "Normaal ben je alert op alles wat afwijkt en nu wijkt alles af van normaal en moet je alert zijn op alles."
Het was een heerlijk weekend maar toen ik eind van de zaterdagmiddag thuis kwam was ik inderdaad gesloopt. Ik kroop met een kop thee op de bank en.... het lampje ging uit.
Vrijdagochtend reisden mijn chef en ik al voor ons overleg naar Barendrecht. Vanwege de kabelbreuk tussen Den Bosch en Tilburg, die een dag eerder was ontstaan, moesten we omreizen en kwamen daardoor wel iets later dan gepland op het werk voor ons overleg. Na dat overleg vertrokken we rond 3 uur met een taxi naar het hotel in Ridderkerk waar we met 3 trainers en een partner zouden verblijven. Voor we ons mooi maakten voor het feest maakten we er daar alvast een klein inleidend feestje van met een paar lekkere biertjes en kleine hapjes.
Het feest 's avonds was gezellig. Er was een lekker Indonesisch buffet en er werd goede muziek gedraaid. Gelukkig stond de muziek nu eens niet te luid waardoor gesprekken mogelijk waren en was ik dus in de gelegenheid eens wat bij te kletsen met andere collega's en hun partners waar ik normaliter nooit aan toe kom. Meestal zijn onze bedrijfsfeestjes in onbekende locaties en dan is het voor ons 'kippige typjes' meer een overlevingsverhaal dan een echt feestje maar nu dus eens niet. Het was zelfs zo gezellig dat wij trainers iets na elven de hekkensluiters van de avond bleken toen we weer met de taxi naar het hotel vertrokken.
Preston had ik nog snel bij ons bedrijf uitgelaten want daar ben ik bekend en dat scheelde zoeken in de nacht bij het hotel.
De kamer waar ik met Preston verbleef was prima, goed bed, badkamer met bad en douche en zelfs een koffieapparaat op de kamer. Bij dat koffieapparaat hoorden van die kleine cups en Preston had die al snel gevonden. Voor hem zagen ze eruit als melkcups en dus kwam hij van een koude (koffie) kermis thuis toen er in plaats van heerlijke melk dus koffiepoeder uit kwam rollen. Misschien heeft hij hiervan geleerd en kan ik voortaan melkcups op tafel laten liggen.....?!
Toen ik naar bed ging was hij aan de andere kant van het andere bed bij de raam op de grond gaan liggen. Midden in de nacht hoorde ik wat gestommel. Ik dacht dat hij onder het bureautje in de hoek was gaan liggen. Toen ik echter een half uurtje later naar het toilet ging kon ik hem niet meer vinden.... Hij lag niet naast mijn bed, niet onder het bureau, niet onder of op het andere bed.... niet in de fauteuil in de hoek.... Ik krabde me eens achter de oren en bedacht me dat hij toch niet ver weg kon zijn. Zelfs zijn naam roepen hielp niet, het bleef angstvallig stil. Als laatste redmiddel haalde ik uit mijn tas een klein koekje tevoorschijn en voor ik iets kon zeggen stond meneer naast me. Wat bleek? Tussen de tv en het bureautje was een klein gestoffeerd bankje en daar had meneer het zich gemakkelijk gemaakt. Tja.... ik kon hem eigenlijk geen ongelijk geven, zelf zou ik ook liever behaaglijk op een bankje liggen dan op de harde vloer.
Na dit intermezzo kroop ik het comfortabele bed weer in. Helaas betekende comfortabel niet dat ik net zo goed sliep als Preston en toen mijn telefoon dus vertelde dat het tijd was weer uit het bed te rollen was ik er al lang weer aan toe...
Met mijn chef liet ik 's morgens voor het hotel de hond uit. We waren al snel klaar en omdat mijn andere collega en zijn partner nog op zich zouden laten wachten besloten we vast naar het ontbijtgedeelte van het hotel te gaan om op te starten met een kop koffie. Verschillende hotelmedewerkers waren zo vriendelijk om ons enkele malen van een heerlijke kop te voorzien. Ze wilden ook al een rondje ontbijtbuffet met ons doen maar we besloten te wachten op de rest.
Toen zij er eenmaal waren liet ik me toch door een van de medewerkers helpen. Tjonge, jonge wat was er veel lekkers! Een volledig warm buffet met verschillende eiergerechten, champignons, tomaten, meerdere soorten kroketjes, witte bonen, warme appelcompote.... en noem maar op, veel verschillende soorten brood en koek, heerlijk beleg, pap, yoghurt, vers fruit..... het kon niet op.
Je snapt het.... we hebben het ons goed laten smaken en gingen allemaal een tweede keer terug.
Maar aan alle goede dingen komt een eind en zo ook aan dit heerlijke ontbijt. Tijd dus om naar huis te gaan. Snel de spullen van de kamer gehaald en de bus gezocht. We moesten allemaal nog een behoorlijke reis maken voor we weer thuis zouden zijn. Op metrostation Zuidplein was het wel even lastig. We waren er allemaal niet bekend met de huidige situatie en moesten dus even zoeken hoe we op het perron konden komen. Uiteindelijk sprak ik een vader met zoon aan en zij hielpen mijn chef en mij de lift vinden. Gelukkig vonden we op het perron de rest terug die de roltrap hadden kunnen nemen. Tot Rotterdam reisden we nog samen en daar splitsten onze wegen. Mijn chef en ik namen de route via Breda omdat we dat een relaxtere reis vinden.
In Den Bosch aangekomen vroeg mijn chef me of ik wist wat er tegenwoordig in de ruimte tegenover de loketten zit. Voorheen zat daar een bloemist maar nu is dat dus een Starbucks. We besloten die nog even samen te verkennen en zaten dus even later met nog een heerlijke kop koffie en plak cake, moe maar voldaan, ons vermoeiende feestweekend af te sluiten en.... te evalueren. LOL Zoals mijn chef het verwoordde: "Normaal ben je alert op alles wat afwijkt en nu wijkt alles af van normaal en moet je alert zijn op alles."
Het was een heerlijk weekend maar toen ik eind van de zaterdagmiddag thuis kwam was ik inderdaad gesloopt. Ik kroop met een kop thee op de bank en.... het lampje ging uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten