Blinde dropster viert vaderdag...
... en daar horen cadeautjes bij!
Vanmorgen rond half 10 vertrokken we op weg naar mijn ouders. Ik fluisterde Preston, tijdens zijn sanitaire stop, in nu het bankje van de bushalte te zoeken en al kwispelend ging hij op pad voor ons eerste onderonsje. Hij wees het bankje netjes aan en ik liet snel een pakketje op de zitting glijden en ging vervolgens met hem een eindje verder bij de haltepaal staan. Toen na een minuut of 5 de bus kwam bleek er ondertussen nog een andere passagier te zijn ; een jongeman met een grote sporttas kwam achter me de bus in. Of hij het pakketje had meegenomen wist ik niet maar ik had er goede hoop op...
Op het station aangekomen bedacht ik me wat mijn tweede dropplek kon worden. Ik besloot dat een richeltje onder de knoppen van de lift mooi in het zicht zou zijn.
Een derde pakketje wilde ik in de trein proberen te droppen. Terwijl ik iets in mijn tas verschikte.... liet ik, hoopte ik, ongezien het pakketje erachter glippen. Precies op dat moment bulderde vlak bij mijn oor een stem: " Goedemorgen!" De conducteur... Ik vloog van schrik bijna tegen het plafond omhoog. LOL.... gelukkig leek hij niets gezien te hebben. In Eindhoven aangekomen nam ik alle spullen op om uit te stappen. Een medereiziger sprak me aan: "U vergeet iets." Ik voelde voor de vorm nog even over de zitting en deed of ik daarbij het pakketje vond. : Bedoelt u dit? Dat is niet van mij hoor." Ik nam snel Preston bij de beugel en liep naar de deur, ondertussen gniffelend.
Mijn laatste pakketje was natuurlijk voor mijn vader! Niets creatiefs dit keer.... maar net zo gemeend!
Het was weer een super ervaring en.... het heeft ons weer een enorm fijn gevoel bezorgd!
Vanmorgen rond half 10 vertrokken we op weg naar mijn ouders. Ik fluisterde Preston, tijdens zijn sanitaire stop, in nu het bankje van de bushalte te zoeken en al kwispelend ging hij op pad voor ons eerste onderonsje. Hij wees het bankje netjes aan en ik liet snel een pakketje op de zitting glijden en ging vervolgens met hem een eindje verder bij de haltepaal staan. Toen na een minuut of 5 de bus kwam bleek er ondertussen nog een andere passagier te zijn ; een jongeman met een grote sporttas kwam achter me de bus in. Of hij het pakketje had meegenomen wist ik niet maar ik had er goede hoop op...
Op het station aangekomen bedacht ik me wat mijn tweede dropplek kon worden. Ik besloot dat een richeltje onder de knoppen van de lift mooi in het zicht zou zijn.
Een derde pakketje wilde ik in de trein proberen te droppen. Terwijl ik iets in mijn tas verschikte.... liet ik, hoopte ik, ongezien het pakketje erachter glippen. Precies op dat moment bulderde vlak bij mijn oor een stem: " Goedemorgen!" De conducteur... Ik vloog van schrik bijna tegen het plafond omhoog. LOL.... gelukkig leek hij niets gezien te hebben. In Eindhoven aangekomen nam ik alle spullen op om uit te stappen. Een medereiziger sprak me aan: "U vergeet iets." Ik voelde voor de vorm nog even over de zitting en deed of ik daarbij het pakketje vond. : Bedoelt u dit? Dat is niet van mij hoor." Ik nam snel Preston bij de beugel en liep naar de deur, ondertussen gniffelend.
Mijn laatste pakketje was natuurlijk voor mijn vader! Niets creatiefs dit keer.... maar net zo gemeend!
Het was weer een super ervaring en.... het heeft ons weer een enorm fijn gevoel bezorgd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten