Gedicht - Een stukje van de hemel

Een stukje van de hemel

 

Ze zag slechts een stukje van de hemel
door de ramen naast haar bed,
en precies waar zij kon kijken
was het kastje neergezet.

 

Op het kastje stonden potjes
van de pilletjes, op een rij.
Het stond alleen te ver,
ze kon er net... niet bij.

 

Het was of alles haar ontglipte ,
hier nu liggend met dit lijf.
ze voelde zich gebroken.
Ze voelde zich oud en stram en stijf.

 

Ze hadden haar geprikt
en veel onderzoek gedaan,
en zo'n akelige drain
was in haar hand gegaan.

 

De dokter had gezegd
"We gaan u snel weer beter maken!,
maar ze lag hier al te lang
in dit bed met 't nare laken.

 

De kinderen en haar man
waren al veel langs geweest
maar ondanks hun bezoek
miste ze hen toch steeds het meest.

 

Hoe lang moest ze hier nog blijven?
Wanneer mocht ze eindelijk eens  gaan?
Wanneer was ze helemaal beter?
Kon ze weer op eigen benen staan?

 

Ze zag de dokter al weer komen.
Hij had vast weer slecht bericht.
Maar wat zag ze daar nu gloren?
Een glimlach kwam op zijn gezicht.

 

"M'n goede meid je bent genezen"
"Morgen zal ik je ontslaan."
"Dus je kunt je boeltje pakken
zodat je dan vroeg naar huis kunt gaan."

 

Ze keek naar buiten naar de hemel
en sloeg in gedachten snel een kruis.
Ze voelde zich nu heel gelukkig...
want morgen... ging ze weer naar huis!

 

~ Maritha Roijakkers