Manchester rouwt
Ze hield haar kind het liefste vast
zodat het niets zou overkomen.
Maar met elk uur dat het ouder werd
groeiden toch zijn dromen.
Dromen van de vleugels wijd.
Van eigen leven leven.
En als ouder moest ze dus
haar kind die ruimte geven.
Eerst kleine stapjes hier en daar
zodat beiden konden wennen.
Maar langzaam aan verschoof de grens
omdat hij zichzelf, steeds beter leerde kennen.
En dan was daar die zwarte dag
die zo mooi leek te starten.
Ze wuifde voor de laatste keer,
wist nog niet hoe 't lot haar zou gaan tarten.
Een avond lang genoot haar kind,
vierde feest met vele vrienden.
En dan een klap, viel alles stil,
stierven zij... die het niet verdienden.
-----
De wereld is in diepe rouw.
Onschuldigen zijn overleden.
Het moest de jeugd zijn die de toekomst heeft
maar in Manchester overwon waanzin toch de rede...
-----
Ze hield haar kind het liefste vast
zodat het niets zou overkomen.
Maar in dat uur van die zwarte nacht
verloor zij het middelpunt van al haar dromen.
~ Maritha Roijakkers
Geen opmerkingen:
Een reactie posten