Blinde dropster weer op pad
Het werd hoog tijd om weer eens de stoute 'dropschoenen' aan te trekken. De mand waarin ik de pakketjes klaar leg stroomt zowat over. Zelf maak ik voornamelijk mutsen en sjaals om te droppen maar mam voorziet me tussentijds ook van vele kleine gehaakte snuisterijen zoals leuke sleutelhangers, zakjes voor zakdoeken, zeep etc.
Op zondag was ik met een vriendin uitgenodigd op een activiteit van de ruilkring hier van Den Bosch. We namen onze creatieve spullen mee om daar hopelijk anderen te inspireren. Brei-, haak-, loomspullen en zelfs papierwerk waarmee mijn vriendin de prachtigste schaaltjes maakt hadden we bij ons om te laten zien. Het was supergezellig en we hebben een paar mensen nog iets bij kunnen leren ook. Toen we weer huiswaarts gingen hebben we nog stiekem 2 pakketjes in en bij het huis verstopt voor een paar eerlijke vinders....
En ook vandaag liet ik het 'dropvirus' zijn werk doen. Ik stak 2 pakketjes bij me en bedacht me dat ik er een zou kunnen achterlaten hier in een van de liften van het station. Dit keer natuurlijk niet in de liften die mijn andere vriendin evt. zou nemen. LOL..... die is ondertussen natuurlijk voorzien door haar eerdere vondst. Voor het andere pakketje moest ik iets anders verzinnen.
Op station Rotterdam Alexander had ik afgesproken met iemand om me rond 9 uur op te halen. Natuurlijk was ik er vroeger maar dat is uiteraard geen probleem. Ik weet er een prima bankje te staan en had bedacht dat ik daar mijn pakketje neer zou proberen te leggen. Toen ik aan kwam lopen was het hele bankje bezet. Maar de natte neus van Preston overtuigde iedereen van het feit dat ik toe was aan een ‘zit’.... Resultaat was een bankje voor vier voor ons alleen. Met Preston breed uitgestrekt voor het bankje ging ik een heel eind naar links zitten en probeerde zo goed en zo kwaad als ik dat kon in de gaten te houden of het neerleggen van iets in de smiezen zou lopen. Rotterdam is natuurlijk druk en je bent er dus niet snel onbespied. Toch lukte het me het zakje richting het andere uiteinde van de bank te schuiven en daarna deed ik natuurlijk net of mijn neus bloedde.... "Kijk mij blinde hier zitten....." : Nee hoor, zoiets creatiefs zou ik natuurlijk nooit kunnen maken en dus ook niet droppen."
Rond kwart voor 9 kwam er iemand recht op het bankje af. Ik zette me al schrap om een leugentje op te gaan dissen. “Oh, nee hoor, niets gezien...." maar het was niet nodig want dit bleek mijn afspraak. En terwijl ze zowat steun zocht met haar hand bovenop het pakketje.... zag ze het niet.
Toen ik enkele uren later weer op het station kwam liep Preston gelijk naar het bankje... : Moet je hier niet zijn?" leek hij te vragen. Het bankje was leeg!
Op zondag was ik met een vriendin uitgenodigd op een activiteit van de ruilkring hier van Den Bosch. We namen onze creatieve spullen mee om daar hopelijk anderen te inspireren. Brei-, haak-, loomspullen en zelfs papierwerk waarmee mijn vriendin de prachtigste schaaltjes maakt hadden we bij ons om te laten zien. Het was supergezellig en we hebben een paar mensen nog iets bij kunnen leren ook. Toen we weer huiswaarts gingen hebben we nog stiekem 2 pakketjes in en bij het huis verstopt voor een paar eerlijke vinders....
En ook vandaag liet ik het 'dropvirus' zijn werk doen. Ik stak 2 pakketjes bij me en bedacht me dat ik er een zou kunnen achterlaten hier in een van de liften van het station. Dit keer natuurlijk niet in de liften die mijn andere vriendin evt. zou nemen. LOL..... die is ondertussen natuurlijk voorzien door haar eerdere vondst. Voor het andere pakketje moest ik iets anders verzinnen.
Op station Rotterdam Alexander had ik afgesproken met iemand om me rond 9 uur op te halen. Natuurlijk was ik er vroeger maar dat is uiteraard geen probleem. Ik weet er een prima bankje te staan en had bedacht dat ik daar mijn pakketje neer zou proberen te leggen. Toen ik aan kwam lopen was het hele bankje bezet. Maar de natte neus van Preston overtuigde iedereen van het feit dat ik toe was aan een ‘zit’.... Resultaat was een bankje voor vier voor ons alleen. Met Preston breed uitgestrekt voor het bankje ging ik een heel eind naar links zitten en probeerde zo goed en zo kwaad als ik dat kon in de gaten te houden of het neerleggen van iets in de smiezen zou lopen. Rotterdam is natuurlijk druk en je bent er dus niet snel onbespied. Toch lukte het me het zakje richting het andere uiteinde van de bank te schuiven en daarna deed ik natuurlijk net of mijn neus bloedde.... "Kijk mij blinde hier zitten....." : Nee hoor, zoiets creatiefs zou ik natuurlijk nooit kunnen maken en dus ook niet droppen."
Rond kwart voor 9 kwam er iemand recht op het bankje af. Ik zette me al schrap om een leugentje op te gaan dissen. “Oh, nee hoor, niets gezien...." maar het was niet nodig want dit bleek mijn afspraak. En terwijl ze zowat steun zocht met haar hand bovenop het pakketje.... zag ze het niet.
Toen ik enkele uren later weer op het station kwam liep Preston gelijk naar het bankje... : Moet je hier niet zijn?" leek hij te vragen. Het bankje was leeg!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten