Gedicht - Speeltuin

Speeltuin

 

Weet je nog mijn vriendjes van dat deurtje bij de plint?
Ik zag haar daarnet lopen met aan elke hand een kind.
Links daar liep een meisje met vlechtjes in haar haar
en rechts een kleine jongen van amper nog vier jaar...
Mijn alleraardigst vriendje met dat krentje van een neus
liep er trots achteraan dat kon ik zien... ja écht heus.
Hij droeg op zijn rug een mandje gevuld tot aan de rand
en speelde met een bal die hij telkens wierp van hand tot hand.
Ze liepen naar de speeltuin en zochten daar een lekker plekje
maar omdat de bank te hoog was creëerden ze zelf een eigen stekje.
Een kleed werd neergelegd en daar gingen ze op zitten
en later op de dag zag ik hem zelfs even stiekem pitten....
De kinderen gingen spelen, ze klommen samen op de wip
en papa wipte mee... is dat niet enorm hip?
Er kwamen in de middag zelfs nog meer vriendjes spelen.
Nee die beide kindjes hoefden zich daar echt niet te vervelen.
Moeder bedacht een plan want ze konden met z'n allen
daar nu natuurlijk ook een heuse wedstrijd gaan voetballen.
De prijs voor het team dat won dat was een toffe Toffifee
maar ook de verliezers kregen van haar een lekker snoepje mee.
Het dreigde te gaan druppen. Nee het voelde niet meer pluis.
Ze pakten dus hun boeltje en snelden zich naar huis.
Maar de dag die was geslaagd dat was hij zeker wel.
Misschien zie ik mijn vriendjes binnenkort weer.... hopelijk héél snel!

 

~ Maritha Roijakkers