Aan de overkant
Mijn slechte zicht is natuurlijk niet altijd in deze mate aanwezig geweest. Het ging geleidelijk achteruit. Soms ging het iets sneller en dan weer iets langzamer. En dan plots was er zo'n moment waarop je er niet meer omheen kon en de situatie onder ogen moest zien.
Zo'n moment deed zich voor toen ik nog in Eindhoven woonde. Ik reed toen zelfs nog op de fiets. Wat een vrijheid!
Ik besefte toen dat dit niet lang meer zou duren voor het echt onverantwoord was. In het donker reed ik al helemaal niet meer en ik reed ook nog enkel de heel bekende stukken.
Die dag zou ik de stad in gaan. Een poos ervoor had ik een 'stok' gekocht en.... deze heel diep in mijn tas weggeborgen. Het is niet niks om zo'n hulpmiddel te gaan gebruiken en bijna letterlijk een bordje mee te dragen waarop staat: 'SLECHTZIEND'. In de stad aangekomen parkeerde ik mijn fiets aan de achterzijde van het station en terwijl ik naar voren liep door de gang besloot ik dat het nu maar eens moest gebeuren, dat de stok 'zichtbaar ' mee moest.
Voor het station aangekomen stond ik met de stok in de hand me even af te vragen wat ik nou precies in de stad wilde gaan doen en vooral waar ik zou beginnen. En terwijl ik daar stond werd ik ineens bij de elle boog genomen en meegetrokken naar de andere kant.
Ik wist niet wat me overkwam en stond ineens beduusd daar, aan de overzijde . De dame die me had 'geholpen' liep door en zei nog achteromkijkend: "Zo nu bent u aan de overkant!"
Ik besefte toen dat dit niet lang meer zou duren voor het echt onverantwoord was. In het donker reed ik al helemaal niet meer en ik reed ook nog enkel de heel bekende stukken.
Die dag zou ik de stad in gaan. Een poos ervoor had ik een 'stok' gekocht en.... deze heel diep in mijn tas weggeborgen. Het is niet niks om zo'n hulpmiddel te gaan gebruiken en bijna letterlijk een bordje mee te dragen waarop staat: 'SLECHTZIEND'. In de stad aangekomen parkeerde ik mijn fiets aan de achterzijde van het station en terwijl ik naar voren liep door de gang besloot ik dat het nu maar eens moest gebeuren, dat de stok 'zichtbaar ' mee moest.
Voor het station aangekomen stond ik met de stok in de hand me even af te vragen wat ik nou precies in de stad wilde gaan doen en vooral waar ik zou beginnen. En terwijl ik daar stond werd ik ineens bij de elle boog genomen en meegetrokken naar de andere kant.
Ik wist niet wat me overkwam en stond ineens beduusd daar, aan de overzijde . De dame die me had 'geholpen' liep door en zei nog achteromkijkend: "Zo nu bent u aan de overkant!"
Tja.... dat kun je wel zeggen. Toen realiseerde ik me dat vanaf nu het allemaal anders zou worden. En... dat ik ook zou moeten leren te slikken als mensen heel goed bedoeld me misschien niet de hulp gaven die ik zou willen krijgen... Ze had me letterlijk en figuurlijk naar de overkant gebracht... een weg terug was er niet meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten