Bloggen...

Bloggen...

Ongemerkt eigenlijk, ben ik nu al een paar weken actief aan het bloggen.
Wat als een geintje is gestart begint toch best serieus aan te voelen.
Vroeg ik me in eerste instantie nog onzeker af of ik wel stof tot schrijven zou hebben, blijkt het tot nu toe op een of andere manier vanzelf te komen. Alsof de teksten er aldoor al zaten maar de weg naar buiten nog niet hadden gevonden.
Niet het schrijven blijkt dus het moeilijkst iets anders maakt me stiekem meer onzeker.

Om met de pc te kunnen werken ben ik altijd afhankelijk van hulpmiddelen. Maar doordat alles tegenwoordig in een bijna onmogelijk tempo verandert kunnen die aanpassingen dat niet altijd bijbenen. En zo heb je naast de omschakeling die iedereen bij veranderingen heeft ook altijd nog te maken met de mate waarin hulpmiddelen met de situatie meegroeien. En natuurlijk doen fabrikanten er veel moeite voor om alles bij te benen.... maar toch zijn er situaties en momenten waarop er (nog) geen werkbare oplossingen zijn.

Zo schrijf ik dit blog nu via Blogger. De website is redelijk goed toegankelijk. Maar zoals zoveel internetpagina's en programma's is níet alles goed bereikbaar.
daardoor kan mijn aanpassing niet alles vertellen maar gelukkig wel veel. En doordat ik een redelijk ervaren pc-gebruiker ben heb ik ook de nodige trucks om alsnog voor elkaar te krijgen wat ik wil. Zo maak ik een tekst altijd eerst in een kladblok bestandje en kopieer ik hem daarna pas in het tekstveld van Blogger. Want rechtstreeks schrijven in het veld daar werkt helaas dus niet goed. Mijn aanpassing gaat dan sommige dingen niet vertellen en andere blijft hij juist herhalen en herhalen en herhalen….

Toch hoor je mij niet klagen, want ik realiseer me maar al te goed, dat er al enorm veel mogelijk is door de aanpassingen en ik ben super blij dat ik dit allemaal kan. Ook al moet ik er wat meer moeite voor doen dan een ander, als het lukt voelt het hartstikke goed en dat heb je dan toch maar mooi bereikt!

Maar wat me nou zo onzeker maakt? Dat is dat er nooit een moment is waarop je helemaal kunt vertrouwen dat het mogelijk blijft. Want wie weet komt er morgen weer een upgrade, update, van wie weet welk programma en..... dan is het maar weer de vraag of je het nog wel kan…
Daardoor is het soms gewoon moeilijk om ergens aan te beginnen omdat je niet zeker bent dat het zal blijven kunnen.
Want inleveren... dat is een van de moeilijkste dingen die er zijn..
Maar aan de andere kant zou ik al die dingen die ik ooit kon, toch voor geen goud hebben willen missen. Het heeft me allemaal verrijkt
en anders..... had ik er nu niet over kunnen bloggen...