In het ootje genomen

In het ootje genomen

Ik heb het gevoel dat 'iets' me vandaag een les wil leren.

Na een lekker lange nacht wilde ik Preston uit gaan laten. Het weer is heerlijk en een jas dus niet nodig. Toch is het wel handig om iets met wat zakken aan te hebben zodat ik een speelgoedje voor Preston, mijn stok, een appel en andere spulletjes mee kan nemen waar we ons dan onderweg mee kunnen vermaken.... Voor dat doel heb ik aan de kapstok een legergroen hesje met handige zakken hangen. Tenminste normaliter hangt dat er maar nu was het in geen velden of wegen te bekennen. Ik wist zeker dat ik het vorige week nog links aan mijn kapstok had teruggehangen maar het hesje was zoek. Een voor een ging ik alle hangertjes af. Met het rare weer van de afgelopen week heb ik volgens mij alle soorten jassen gedragen, mijn winddichte zomerjasje, mijn gewone zomerjasje, een winterjas en nog een ander tussendoor jasje.... Maar hoe ik ook zocht het hesje kwam niet tevoorschijn. Op zo'n moment denk ik wel eens hoe handig het zou zijn dan iemand naast me te hebben die even snel mee kan kijken maar tja.... aangezien die er niet is....
Het hesje bleek uiteindelijk van het hangertje afgegleden te zijn en met het wisselen van al die jassen de afgelopen week was het verschoven naar de andere zijde van de kapstok en daar was het aan een uitstekend puntje van de verwarming blijven haken waardoor het niet omlaag was geschoven en zo bleef het dus onzichtbaar achter alle jassen verscholen...

Nou het hesje was er dus. Nu snel alle spulletjes in de zakken en..... Waar was nou mijn horloge?

Ik ben normaliter noodgedwongen heel secuur in het opbergen van spullen. Alles hier in huis heeft een vaste plek. Verschuif a.u.b. niets want ik vind het nooit meer terug....
Mijn horloge kent 4 mogelijke plekken. De meest gangbare is een krat die ik overdag beneden op mijn eettafel heb staan waarin ik alle spullen stop die later die dag naar boven moeten. Deze krat gaat dus elke avond mee naar boven en dan ruim ik alles zoveel mogelijk gelijk op zijn plaats. De andere plek is naast mijn computer. Ik wil namelijk mijn horloge nog wel eens uitdoen omdat ik last heb van een allergische reactie op mijn pols en dan leg ik hem eventueel dus naast me neer. Een plek waar ik bij hoge uitzondering iets leg is op de salontafel. Dat doe ik enkel als ik hartstikke moe ben en niet op wil staan. Maar ik heb me dan wel aangeleerd om de spullen gelijk mee naar de krat te nemen zodra ik wel opsta. En dan is er nog een allerlaatste plaats boven op een plankje bij mijn bed.
Maar hoe ik ook zocht.... geen horloge.
Uiteindelijk besloot ik dan maar zonder horloge te gaan. Misschien was dit wel een hint van boven dat ik vandaag maar eens rustig aan moet doen en niet zo op de tijd moet leven. Die boodschap lijk ik overigens wel eens vaker te krijgen want regelmatig als wij naar Lourdes gaan blijft mijn horloge stil staan....

Teruggekeerd van een lekker rondje met Preston ging ik weer op zoek naar mijn horloge. Onderweg had ik de heilige Antonius nog even aangeroepen en verzocht me mijn horloge terug te bezorgen. Weer bekeek ik alle plekken waar het horloge volgens mij kon liggen maar helaas, geen horloge. Ik eindigde in vertwijfeling op de rand van mijn bed en besloot dan maar eerst eens mijn moeder te bellen om goedemorgen te zeggen. En terwijl ik met de ene hand naar de telefoon reikte stootte ik met de elle boog van de andere tegen een zakje aan dat verderop op mijn bed lag. Er zaten wat dingetjes in die mam me gisteren had meegegeven die ik nog moest opruimen. Het had in mijn krat gezeten en ik had het daaruit gelegd om het rustig te kunnen bekijken en een plekje te geven en.... was het daarna, uit het oog uit het hart, glad vergeten. En in het hengsel van het plastic zakje... was mijn horloge verstrikt geraakt.

En zo zie je maar..... hoe secuur je ook bent soms neemt het leven je gewoon in het ootje!