"Goed zo!"

"Goed zo!"

In 2002 werd de euro ingevoerd. Net als voor iedereen een hele omschakeling natuurlijk. Gelukkig kreeg iedereen vooraf een setje met de munten zodat je alvast ermee bekend kon raken. Mijn toenmalige vriend en ik besloten ermee te gaan oefenen op een terrasje hier in de buurt en zo leerde ik onder het genot van een lekker glaasje bier de munten een voor een kennen. Iedere keer gaf hij me een van de munten en dan moest ik raden welke het was. En bij een goed antwoord mocht ik een slok nemen. LOL....

Gelukkig zijn de munten aan de randen goed herkenbaar. De 2 euro munt heeft een zijde die voelt als fijn schuurpapier, die van 1 euro voelt hetzelfde met gladde onderbrekingen, de munt van 50 cent heeft een grove ribbel zijde, die van 20 cent heeft een paar ruwe groeven, 10 cent vond ik qua formaat op een oud kwartje lijken maar dan met een grove ribbel, de munt van 5 cent is heerlijk glad rondom, bij 2 cent kun je er overlangs je nagel in laten glijden en het muntje van 1 cent..... verdwijnt voor je er erg in hebt tussen je vingers door.

Je begrijpt dat we veel lol hebben gehad die keren met oefenen. In het begin was het nog erg lastig maar al gauw werd ik er beter in.... al gebeurde het ook dat ik na een poos oefenen niet eens meer het verschil wist tussen muntgeld en papiergeld, hik.
Hoe dan ook heeft dit me goed voorbereid op de uiteindelijke invoering van de euro en kon ik bijna vanaf de start prima met het muntgeld overweg.

Toen de munt er een poos was ging ik met een vriendin de stad in. Voor haar was het de eerste keer dat ze met mij ging winkelen en dat ze kon ervaren hoe je als 'gehandicapte' vaak bejegend wordt. In een hobbywinkel kocht ik wat spulletjes. De kassière telde alles op en ik begon mijn 'klein' geld bij elkaar te tellen. Geduldig wachtte ze tot ik klaar was. Ik gaf haar het geld en toen zei ze: "Goed zo!" De toon waarop ze het zei.... was echt tenenkrommend, betuttelend, alsof ik een heel klein kind was.
Voor mij was het een bekend gegeven, zo'n reactie maak ik dagelijks mee. Het lijkt er vaak op dat mensen denken dat je naast een visuele beperking vast ook nog meer 'beperkingen' hebt meegekregen. Mijn vriendin echter had dit nog nooit zo ervaren en schrok er van. Ze verdween snel naar buiten waar ik haar later enorm verontwaardigd terugvond.

Voor mij is dit zo'n bekend gegeven. Even slikken, en gewoon weer doorgaan is dan ook mijn motto.

Mijn vriendin vertelde later over dit voorval aan haar collega's. Zelf stond ze ook regelmatig achter de balie. Een volgende keer dat ik bij hen in de zaak was en moest betalen..... zei haar collega gniffelend: "Goed zo!" Dit keer kon ik er heel hartelijk om lachen!