Nieuw normaal...

Nieuw normaal... In maart stond plots...de wereld stil. Werd een nieuw normaal zomaar een feit. En niemand kon vermoeden toen dat het zou wennen mettertijd. Alles voelde zo bevreemd er reed geen enkele auto door de straat. En slechts op flink gepaste afstand werd nog met elkaar gepraat. We wasten onze handen stuk, niezen deed je in de ellebogen en nog het állermoeilijkst toen... je kon elkaars tranen... niet meer drogen. Heel langzaam kwam het leven weer op gang. Het leek soms, bijna, weer als toen. Toen we er nooit over dachten wat nu wel of.... niet te doen. Maar het gevaar was zeker niet geweken. Corona bleef er al die tijd. Terwijl wij probeerden de draad weer op te nemen, won dat virus toch de strijd. Weer werd onze vrijheid ingeperkt. Thuis werken werd helaas devies. En we wilden nu allemaal toch echt weten... Hoe lang gaat dit nog duren? Liefst precies! Maar wat het allervreemdste is... Het nieuwe normaal voelt soms gewoon. De wereld is zo klein geworden. Thuis is nu, waar ik werk en woon.... Waar we in het verleden naar nieuwe einders streefden verlangen we nu juist naar vrijheden, zoals toen terug. We dromen van elkaar weer écht ontmoeten. Hopelijk komt het vaccin dus vlug! ~ Maritha Roijakkers

Corona.... toch....?!

Corona.... toch....?! Ik wil er, zoveel over zeggen. Heb gevoelens, die haast niet, uit zijn te leggen. En toch.... Ik wil niet alles, steeds, bediscussiëren. En eenieders leed niet bagatelliseren. En toch.... En ik wil er niet continu over horen. Want de spontaniteit van het moment voelt zo verloren. En toch.... En toch... Zal ik Net als jou, mijn steentje bij moeten dragen. Heb ik me aan regels te houden, zonder te vragen. En toch.... Is mijn blik gericht op de toekomst, samen streven, naar een tijd waar we weer een hand, knuffel of zoen kunnen geven. Ja toch...! ~ Maritha Roijakkers