Blinde dropster: geslaagde drop of.....

Blinde dropster: geslaagde drop of.....

 

Dit hele warme weer leek mij bij uitstek een mooi moment om een 'lekker warme' omslagsjaal te droppen. Zo eentje die je 's avonds in de late uurtjes buiten op het terras nog even om kan slaan als het toch wat af aan het koelen is.... Ik vertrok al vroeg nar het station. Daar aangekomen bedacht ik dat de lift wel een leuk 'dropplekje' zou zijn. Snel haalde ik het pakketje uit mijn tas en schoof het tussen de railing. Om het eigenlijk gelijk weer terug te pakken want ik bedacht me dat een van mijn vriendinnen deze lift even later wel eens zou kunnen nemen. Als ze met de fiets gaat dan parkeert ze die vaak beneden en dan neemt ze meestal die lift naar boven. Natuurlijk gun ik haar mijn pakketjes wel.... maar tja of het dan nog anoniem is?

Ik besloot dus voor de andere lift te gaan. Die neemt zij niet want een stuk ervoor is de roltrap en dat is natuurlijk net zo handig. Zo gezegd, zo gedaan.... pakketje gedropt.

 

Een half uurtje later gaat mijn telefoon. Ik was natuurlijk net niet snel genoeg met het opnemen en kon daardoor lezen wie me had gebeld.... mijn vriendin! Tja en omdat 1 en 1 toch meestal 2 is....
Wat bleek? De roltrap was stuk en dus had ze toch de lift genomen. Ze zag mijn pakketje en wist natuurlijk gelijk hoe laat het was. LOL.... Drop geslaagd of.....

Gedicht - Was dit alles slechts een droom?

Was dit alles slechts een droom?

wat ik hier nu vind...
een klein deurtje bij de plint
Het is echt raadselachtig
heel klein maar o zo prachtig
Het was er niet tevoren
maar ineens zag ik het gloren
Ik zag op de deur een mini knopje
en gaf daarnaast een heel zacht klopje
En in een glimpje van de maan
zag ik het deurtje opengaan
Daar kwam een lief klein feetje
Ze droeg een alleraardigst kleedje
Met daarop 2 rode zakjes
en ze liep op kleine, hoge hakjes
Al was ze zelf niet groot
haar haar was lang en rood
En daar kwam ook een heel klein ventje
zijn neus leek op een lekker krentje
Ik keek hem aan en wat ik zag....?
Hij had een rimpelige, brede lach
Hij had duidelijk goede zin
Met kuiltjes in zijn wangen en zijn  kin
Wat waren deze twee toch klein
Haar handjes waren teer en fijn
De zijne klein maar o zo krachtig
En daar liepen ze tesaam, eendrachtig
Ze liepen op de tafel toe
En klommen naar boven, je snapt niet hoe...
Een appel lag daar op een schaal
Het rode blosje was wat vaal
Het feetje heeft hem toen gewreven
Ze was, dat zag je, echt bedreven
Daar ligt de appel nu te glimmen
Terwijl zij weer naar beneden klimmen
En zachtjes in hun deur verdwijnen
Die ik er zo plots heb zien verschijnen
Ik zie het deurtje nu vervagen
En kan niet anders dan me afvragen

Was dit alles slechts een droom?

 

 

~ Maritha Roijakkers

Gedicht - Een rijke taal

Een rijke taal

 

Onze taal is rijk aan woorden, schat.

Dat bleek toen ik met jou woorden had...

Tjonge jonge wat heb jij een rijke woordenschat!

 

 

~ Maritha Roijakkers

Songtekst - Sting - Russians

Sting - Russians

Deze tekst vind ik waanzinnig goed.

De tekst verwoordt volgens mij het gevoel van onmacht, onzekerheid, zelfs dreiging, dat veel mensen nog steeds ervaren en wat ze vaak lamslaat. Het gevoel 'waar gaat dit allemaal heen?' Maar het laat ook zien dat we allemaal slechts mensen zijn en handelen vanuit onze eigen ideologie, opvoeding en... kunnen...

En zoals Sting zegt...: "Er bestaat geen te winnen oorlog..... Laat dat dus de les zijn aan de kinderen die onze toekomst zijn!

 

Sting - Russians

in europe and america,

there's a growing feeling of hysteria

Conditioned to respond to all the threats

In the rhetorical speeches of the Soviets

Mr. Krushchev said we will bury you

I don't subscribe to this point of view

It would be such an ignorant thing to do

If the Russians love their children too

How can I save my little boy

from Oppenheimer's deadly toy

There is no monopoly in common sense

On either side of the political fence

We share the same biology

Regardless of ideology

Believe me when I say to you

I hope the Russians love their children too

There is no historical precedent

To put the words in the mouth of the President

There's no such thing as a winnable war

It's a lie we don't believe anymore

Mr. Reagan says we will protect you

I don't subscribe to this point of view

Believe me when I say to you

I hope the Russians love their children too

We share the same biology

Regardless of ideology

What might save us, me, and you

Is if the Russians love their children too

Gedicht - Wonder

Wonder

Eerst was je nog een droom

in het hoofd van twee bijzondere mensen.

Een kindje van henzelf

dat was een van hun wensen.

Dan kom je op de wereld

met de toekomst nog wijd open.

En jouw trotse ouders

willen de wereld voor je kopen.

Uren staan ze naast je.

"Kijk nou naar ons grote wonder."

10 vingers en 10 tenen...

"Wij kunnen niet meer zonder!"

Je begint te kruipen, dan te lopen,

ontdekt de wereld om je heen.

Je ouders weten het al zeker,

zo knap als jij is er niet een!

Aan de veilige hand nog van je moeder

ga je voor het eerst naar school.

En de juffrouw van groep een

wordt al snel je nieuwe idool.

Zo stap je nu die wijde wereld in

je ouders kijken lachend toe.

Steeds vaker laat je los,

gesterkt door hen, jouw pa en moe.

Zij leerden jou te dromen

en daar dan voor te gaan.

Zij zullen hoe dan ook

altijd achter hún wonder blijven staan!

 

~ Maritha Roijakkers

Gedicht - Terreur....

Terreur....

Lamgeslagen
Stil
Kijkend naar het nieuws
... weer zovelen te betreuren
Wat bezielt die mensen?
Hoe kan dit toch gebeuren?

Machteloos
Zinloos
Radeloos

Weerloos
Nodeloos
Hopeloos

Boos.....

 

 

~ Maritha Roijakkers

 

"Handen af van onze vrijheid."
(citaat van Mark Rutte)

Gedicht - Hondenpraat

Hondenpraat

Het was een komen en een gaan
op het grote hondenveld
en tussen de bedrijven door
werd hun verhaal verteld.

Een pekineesje liet zich keffend horen
"Men ziet mij altijd over het hoofd."
"toch zal men me later kennen."
"Wat ik je brom, dat is beloofd!"

De pitbull zei" Ik wordt verkeerd begrepen."
"Het is echt een enorme last
maar ooit zal men me leren kennen,"
"Ik ben een doorbijter, dat staat vast."

Een hazewind die stoof voorbij
"Men ziet mij, meestal niet staan."
"Maar dat kan wel kloppen
want ik heb altijd een doel om heen te gaan."

"Laag-bij-de-gronds
dat is wat men van ons teckels zegt."
"Maar ik heb een groots karakter."
"Geloof me maar, 't is echt!"

"Ons Dalmatiërs kent men van het witte doek."
"Het imago super lief."
"Maar ondanks onze gevlekte huid
zijn we heus niet zo naïef."

"Hier ben ik, de Duitse herder."
"Symbool van 'deutsche grundlichheid'.
"Stuur mij achter een inbreker aan
dan heeft hij zeker weten spijt!"

"Ik ben een golden retriver
en hier is mijn maat de labrador."
"Wij zijn enorm hulpvaardig."
"Volg ons en het zit wel snor."

"Een Schotse collie dat ben ik
En Lassie is heus echt mijn naam."
"Ik speelde in een tv-serie
en verwierf zo heel veel faam!"

Er waren nog meer honden
druk bezig in hun spel.
Die hadden geen tijd voor dat geklets
hun verhaal komt later vast nog wel....

 

 

"Wanneer schrijft ze nou eens over ons?"
verzuchten mijn twee poezen.
Ze draaiden zich nog lekker om
en gingen verder soezen.

 

~ Maritha Roijakkers

Motorbabe

Motorbabe

Wat vliegt de tijd.....
Rond mijn 30e ben ik een paar jaar veel op pad geweest met een motormaat. In de winter reden we een gewone motor en de rest van het jaar vaak met een zijspan. We reden in die tijd veel in Belgje en deden daar veelal mee in runs bij tehuizen van gehandicapten.
Vaak kwam je dan op vrijdagavond aan en ging dan een rondje maken langs de tenten om te zien wie er zoal waren. Op zaterdag reden we dan meestal de grote run zelf en op zondag vaak nog een kleintje op het terrein met de bewoners die niet mee konden met de grote run. Ik herinner me van die tijd veel leuke momenten maar het allerbelangrijkste dat ik me herinner is dat dit een groep mensen was waarbij ik me vanaf het begin 'thuis' voelde en waar ik niet Maritha 'die slechtziende' was maar Maritha 'die mede motorrijder'.
Motorrijders onder elkaar zijn vaak heel amicaal en gemoedelijk maar zijspanrijders is nog eens een slag anders. Eigenlijk zit er altijd een verhaal achter een zijspanrijder. Meestal zijn het mensen die zelf of in hun nabijheid iets hebben meegemaakt en daardoor mede de keus hebben gemaakt voor het zijspan rijden.
Hoe dan ook was het dus een geweldige tijd met veel gesprekken bij de tentjes.... en zou ik die tijd nog best eens over willen doen.

Een van de motorrijders vroeg eens aan mijn maat of ik tegen een geintje kon. "Dat denk ik toch zeker...!" was zijn antwoord. Daarop kwam de motorrijder naar mij toe met een cadeau. Het bleek een enorme vliegenmepper te zijn. Zijn commentaar: "Zo nu heb je ook kans eens een vlieg te raken." Een andere motorrijder zag de vliegenmepper en merkte op dat deze wel heel grote gaten had en vroeg zich af of je dan nog wel een vlieg kon raken. Adrem klonk het toen: "Tja die vlieg moet toch ook een kans krijgen?"
De motorrijder van wie ik dit cadeau had gekregen werd geopereerd vanwege zijn hart en zijn stembanden werden geraakt. Hij verloor dus zijn stem. Als hij een biertje wilde bestellen moest hij dus moeite doen om zich kenbaar te maken. Omdat ik zeker tegen een geintje kan en er ook van houd iets terug te doen maakte ik nu een cadeau voor hem. Ik kocht een grote bierpul en monteerde op het handvat een fietsbel. Nu kon hij dus makkelijk een pilsje bestellen.... trrrrrring, trrrrrring.

Dit cadeau bleek overigens ook nog een positief bijeffect te hebben... Als ik de groep kwijt was dan hoefde ik enkel te wachten tot er bier besteld werd en.... trrrrrring, trrrrrring.... ik vond ze weer terug!

Absurditeit: 1 en 1 is minder dan 1

Absurditeit: 1 en 1 is minder dan 1

Jaren geleden had ik een gedeeltelijke Wajong uitkering. Ik probeerde zo goed en zo kwaad als dat ging mijn eigen boontjes te doppen en inkomen te verwerven maar moest door mijn handicap toch voor een deel mijn hand ophouden...

Maar toen kwam er het moment waarop een van mijn directeuren me vertelde dat ik mogelijk 400 gulden meer zou kunnen gaan verdienen. Een en ander was nog niet zeker want moest nog overlegd worden met de andere directeur.

Netjes als ik ben... belde ik de uitkerende instantie om hen op de hoogte te brengen van het mogelijke heuglijke nieuws en te vragen wat te doen als dit inderdaad doorgang zou vinden. Maar in plaats van een felicitatie kreeg ik een heel andere boodschap..... Mocht de loonsverhoging inderdaad doorgaan dan zouden zij mijn 'maatman' gaan herberekenen hetgeen tot gevolg zou hebben dat ik... minder arbeidsongeschikt.... verklaard zou worden en daardoor ook minder recht zou hebben op een aanvulling op mijn inkomen. Al met al hing het er om en zou de loonsverhoging van 400 gulden gaan betekenen dat ik er maandelijks niet op vooruit zou gaan maar.... 250 gulden op achteruit.

Hoe zuur was dat? Ik moet al zo knokken om me staande te houden en dan wordt dat nog afgestraft ook!

Aan het eind van het jaar zat er een mogelijke bonus in. Weer belde ik de uitkerende instantie met de mededeling dat dit er mogelijk aan kwam en met de vraag wat te doen. De boodschap die keer was nog verontrustender dan die tevoren. Mocht ik de bonus inderdaad krijgen dan zou ik mijn gehele uitkering die ik dat jaar ontvangen had terug moeten betalen. Gelukkig vond ik al snel daarna een andere job en was het bonusverhaal van de baan.... maar oneerlijk voelde het wel.

Voor mijn nieuwe baan nam ik wederom contact op met de uitkerende instantie en vertelde hen dat ik iets meer zou gaan verdienen en daarmee de aanvulling van hen niet meer aan de orde zou zijn. Ik verwachtte dat men dan de uitkering stop zou zetten. Niets was echter minder waar. "We gaan er van uit dat het U toch niet lukt." was hun boodschap en daarom werd de uitkering voortgezet maar wel op nihil gesteld. Ik moet zeggen dat ik dit wel een heel lompe opmerking vond want zolang als ik kan heb ik mijn eigen boontjes proberen te doppen en zo min mogelijk mijn hand opgehouden.... Maar goed, ik zuchtte een keer diep en ging door.

Na een jaar of 2 ontving ik van de uitkerende instantie, waarvan ik dus geen cent ontving, een heel boos schrijven. Ik had namelijk verzuimd hen mijn overuren door te geven en dus was ik in gebreke gebleven voor mijn uitkering. Conclusie, ze wilden me een boete opleggen. Jongens wat was ik boos want nu was ik er toch echt zeker van dat men er alles aan gelegen was het mij zo moeilijk mogelijk te maken.

Kort daarna heb ik, tegen het advies van de uitkerende instantie in, mijn uitkering laten beëindigen. Het is geen vetpot hier maar voorlopig houd ik me staande en.... heb ik de rust. Maar een ding weet ik zeker 1 en 1 is minder dan 1

Limerick - Een blinde verzuchtte zo-even

Een blinde verzuchtte zo-even

 

Een blinde verzuchtte zo-even
"Wat moest ik ver vandaag om les te geven."
"Naar Winterswijk toe."
"En nu ben ik moe."
"Grutjes, wat heb ik toch een bereisd leven..."

 

 

~ Maritha Roijakkers

Songtekst - The Art Of Noise Paranoimia

The Art Of Noise Paranoimia

Waar en wanneer ik dit nummer voor het eerst hoorde.... weet ik niet. Waar het over ging... wist ik niet. Wat er van te denken.... weet ik eigenlijk nog steeds niet. . En toch....

Ik vind het een intrigerend nummer. De muziek, de tekst, de beleving, alles lijkt verschillende kanten op te gaan. Waar de meeste muziekstukken bijna algaritmisch zijn is dat bij dit nummer totaal niet het geval.Inderdaad paranoïde dat is het gevoel dat het oproept. De lijn van het nummer is compleet onvoorspelbaar.
Het doet me denken aan de muziek van Erik Satie in het pianostuk ‘Six Gnossiennes - I – Lent’ . Je verwacht het een en krijgt iets totaal anders en voor je gevoel zwaar dissonant. En toch... op een of andere manier klopt het allemaal.

Mij helpt het nummer juist om zo nu en dan eens dingen in perspectief te zien…. Of eigenlijk juist de betrekkelijkheid en futiliteit van dingen

 

Paranoïde....

 

 

The Art Of Noise Paranoimia

Relax
You're quite safe here
Am I dreaming, no
Where am I, in bed
Well, what am I doing
Oh, talking to myself
Look, I must have
A star on my door
Or better still
A door-a doo-a door
Ah, swing doors up
O-o-o-okay doors, swing
Paranoimia
Swing
Paranoimia
Swing
Now I know I'm dreaming
Dreaming, dreaming
Dreaming, dreaming, dreaming
Hmmm, how do I get to sleeep
I know, I'll count
Those bars on the window
One, two, three, sleep
Paranoimia, paranoimia
Paranoimia, paranoimia.....
How do I get
How do I get to sleep
Please let me sleep
Po-po-poetry, that'll work
Come sweet slumber
Enshroud me in thy purple cloak
Hmmm, doesn't even rhyme
Is that my teas made
Paranoimia paranoi
I cant stand tea
Tea, tea, tea, tea....
Paranoimia, paranoimia.....
Ahhh, Happy Harry's High Club
How do I, how am I
Gonna get to sleep
Trust me, trust me....

Gedicht - Mijn pa

Mijn pa

Mijn pa
die heeft verstand van zaken
(of denkt dat hij dat heeft....)

Mijn pa
die kan de wereld maken
(of dat is waar hij naar streeft)

Mijn pa
is er altijd voor andere mensen
(wat ik enorm bewonder)

Mijn pa
ik kan werkelijk geen betere wensen
(ik wil geen moment zonder...)

LIeve pa,
dank je wel dat jij mijn paatje bent!

 

~ maritha Roijakkers

Gedicht - Lieve pa...

Lieve pa...

Lieve pa
ik wil nog zoveel van je weten
Laat ons alsjeblieft
het heden, nu even vergeten

Neem me mee
langs de paden van jouw leven
Wil je mij
jouw ik en je verhalen geven?

Wie ben jij?
Hoe is jouw jeugd geweest
Wat hield je bezig
wat boeide jou het meest?

Wie zijn jouw vrienden
wat trok je in ze aan?
Ben je altijd
met hen op pad gegaan?

Jij ging naar school
wat heb je daar geleerd
Werden al jouw keuzes
thuis ook geaccepteerd?

Toen je ging werken
behoorde dat tot je taken
Maar zou je nu
dezelfde keuzes maken

Ik bewonder
jouw inzet voor zovelen
Ik mag hopen
dat ik ook zo mag leren delen

Zou jij alles
weer hetzelfde doen
als je terug kon
naar de tijd van toen?

 

~ Maritha Roijakkers

Gedicht - Familie eend

Familie eend

 

Wat is dat heerlijk
dat gesnater,
van die troep eendjes
daar in het water.

 

Met veel gespetter
en gespat
nemen zij
een zomers bad.

 

Moeder eend
gaat nu voorop.
"Kom maar mee kids,
hop, hop, hop."

 

Vader eend
sluit trots de rij.
"Wat een kroost hé,"
"die zijn van mij!"

 

~ Maritha Roijakkers

Bijzondere ochtend

Bijzondere ochtend

Vanmorgen mocht ik een tweeling trainen. Heel apart was dat, eentje aan mijn linkerzijde, eentje aan mijn rechterzijde..... (Doet me ergens aan denken....)
Bij binnenkomst vertelde de moeder van de tweeling dat de juffrouw van hun groep gevraagd had of ik met de hond even in hun klas wilde komen. Natuurlijk zei ik ja.... en voor ik het wist zat ik, op een troon (attribuut van een toneelstuk), met Preston aan mijn voeten liggend, midden in een kring met 9 jarigen. De leukste en intelligentste vragen werden gesteld.... "Voor wie is de hond?" "Hoe heet de hond?" "Hoe oud is hij?" "Hoe lang is hij naar school geweest?" "Hebt u hem zelf opgeleid?" "Moest u ook naar school om te leren hoe u met hem moest werken?" En zo waren er nog veel meer. Echt grappig om te merken hoe deze kinderen enorm diep over dingen kunnen nadenken.
Na een spervuur van vragen wilde de juffrouw het intermezzo afsluiten. Ik vroeg haar of ik nog een ding mocht vertellen. Gelukkig mocht het. Ik zei tegen de kinderen: "Jullie weten dat je de hond niet mag aaien als hij in tuig is." "Maar als ik nu het tuig afdoe en jullie toestemming geef hem een aai te geven.... dan mag dat." Eerst heel aarzelend maar al snel vol plezier kwamen ze naar voren om Preston zachtjes te aaien. Die stond te glunderen in hun midden. De staart maakte overuren!

Na dit bezoek nam ik de tweeling mee voor de training. De laptoppen werden uitgepakt en ze kwamen aan weerszijden van me zitten. Normaal gesproken vind ik het trainen van jonge kinderen al erg leuk en inspirerend maar twee tegelijk is natuurlijk nog net wat anders. Grappig genoeg haalden ze beiden dezelfde streken uit. En zo gebeurde het regelmatig dat ik bijna gelijktijdig links en rechts van me hetzelfde hoorde gebeuren.

Toen ik ze leerde hoe een tekst te laten voorlezen zei ik tegen de ene dat hij moest typen: "Ik ben A." De ander liet ik typen: "Ik ben A niet." Bij het daadwerkelijk voorlezen wilde ik beginnen met : "Ik ben A." "Dat is niet eerlijk zei zijn broer." "Ik ben groter." "Kan wel zijn" zei ik, "maar dat heb ik dan niet gezien...."Daarna lieten we de computers hun werk doen..... Ik ben A...... Ik ben A niet.....

Ik probeer kinderen altijd wat speels les te geven. Alles wat ze zo met plezier zelf ontdekken blijft veel makkelijker hangen. Tussendoor maak ik wat grapjes of vertel ik verhaaltjes om een en ander duidelijk te maken. Dit keer leerde ik ze hoe ze de juffrouw voor de gek konden houden door de kleur van hun Supernova heel raar in te stellen op bijv. psychedelisch. En later toonde ik ze ook hoe ze makkelijk strafwerkregels konden typen. De moeder zei glimlachend: "Ik ben ban dat de juffrouw straks niet zo blij met jouw training is....!" Maar ach.... soms moet je ook eens een voordeel hebben aan je beperking, toch?

Gedicht - Een heerlijk dagje naar de stad

Een heerlijk dagje naar de stad

Een heerlijk dagje naar de stad,
winkel uit en winkel in.
Hier een drankje daar een hap,
wij hebben het prima naar ons zin!

De tassen worden nu wel zwaar,
de schoenen beginnen zelfs te knellen.
Zullen we de bus maar pakken,
dan kunnen we thuis over onze dag vertellen.

Want wat was het fijn zo'n dagje uit.
Ik heb er van genoten.
Dat moeten we echt vaker doen....
heb ik zojuist besloten.

 

~ Maritha Roijakkers

Blinde dropster: werd vervolgd

Blinde dropster: werd vervolgd

Vandaag leek het wel vakantie. Na een vroeg bezoek aan mijn fysiotherapeut stapten mijn vriendin en ik de bus in naar de stad. We begonnen heel decadent met een uitgebreid ontbijt bij de Hema; stokbroodje met ei, croissantje met jam, glas jus d'orange en kopje koffie. Grappig om te zien hoeveel mensen dit waarschijnlijk dagelijks doen en zo hun sociale contacten onderhouden....
Daarna bezochten we 'Atelier 4 hoog' in de Muzerije te 's-Hertogenbosch. Zij organiseren toegankelijke handwerkochtenden voor mensen met een smalle beurs. Na een gezellige, inspirerende ochtend bij dit super initiatief besloten we nog even samen de stad in te gaan.
Ik had in mijn tas nog 2 'dropppakketjes' zitten en had al tegen mijn vriendin gezegd dat we die eventueel nog ergens een nieuw tehuis konden geven. Terwijl we langs een terrasje liepen ging mijn vriendin wat langzamer lopen en deed ze net of er een probleem was met haar tas. Ik botste natuurlijk zo'n beetje tegen haar op en kon op dat moment ongemerkt een pakketje omlaag laten glijden op het bankje dat we passeerden.
We hadden natuurlijk de grootste lol daarna en mijn vriendin kon het niet laten om nog enkele malen om te kijken of er misschien al iemand bij het bankje stilstond...
Na wat omzwervingen besloten we ook onze lunch nog in de stad te gebruiken. Omdat we allebei wat last van onze benen kregen werd het de Burger King bij het station. We konden zo rustig eten en ondertussen de bussen naar huis in de gaten houden. Ook hier besloten we nog een pakketje neer te leggen. Mijn vriendin schoof het eerst op de lege stoel naast haar onder haar tas en bij ons vertrek manoeuvreerde ze het zo dat het midden op de stoel lag.
Onze ochtend was geslaagd en nu dus maar afwachten of er net als gisteren zulke leuke reacties komen. En terwijl we wachten gaan we maar snel verder met onze creatieve activiteiten want er moeten na deze enerverende 'drops' natuurlijk wel weer nieuwe pakketjes komen!

Blinde dropster: geslaagde actie!

Blinde dropster: geslaagde actie!

Bijna 7 uur 's morgens en Preston en ik zijn onderweg naar de bushalte. Nog snel een sanitaire stop voor hem en.... helaas..... bus gemist. Soms zit het mee en soms zit het tegen. Of is dat wel een tegenvaller? Dit geeft me mooi de kans om weer eens iets in het bushokje neer te leggen.
Daarna staan Preston, en ik alsof onze neus bloedt, rustig te wachten bij de bushalte en komen er een voor een andere reizigers. Ik spits nog wel mijn oren of ik er nog iets over hoor vertellen maar helaas.... niets.
Een halfuurtje later zit ik op een bankje op het station. Ik begin midden op het bankje tussen 2 andere reizigers in. De trein naar Schiphol rijdt binnen en ze staan beiden op om in te stappen. Ik schuif naar de linkerzijde van het bankje en haal een pakketje uit mijn tas wat ik (hopelijk) ongezien achter me schuif. Terwijl er nog een boel reizigers voorbij rennen verplaats ik naar de andere kant van het bankje en... doe wederom weer of mijn neus bloedt. Ik merk op dat er kort daarna iemand aan de linkerkant van het bankje gaat zitten. Er wordt verder niets gezegd. Al snel is ook de plaats tussen ons in bezet en ga ik een geanimeerd gesprek met die nieuwe persoon aan over Preston. Maar ondertussen..... ben ik natuurlijk reuze benieuwd of het pakketje is opgepakt.
Preston vindt het ondertussen wel prima allemaal en ligt lang uitgestrekt voor het bankje waarbij hij demonstratief zijn kop heeft neergelegd op de voet van zijn nieuwe beste vriendin. Of ligt hij misschien om een hoekje te gluren naar het pakketje?

Zojuist thuisgekomen bel ik naar mam en vertel haar dat ze naar de pakketjes mag uitzien op de groep. "Eentje is er al gevonden." zegt ze. Leuk! Ik hoor zo vaak niets over mijn droppingen, laat staan zo snel.

Ik zeg: 'drop' geslaagd!

Blinde dropster: geen succes

Blinde dropster: geen succes

Ik had me voorgenomen vandaag weer eens een paar ‘drops’ te doen. 3 zakjes had ik dus in de tas en die wilde ik onderweg naar Chevremont droppen.
In de trein was het helaas al vroeg druk. Meestal als ik naar Limburg reis heb ik vanaf Eindhoven vrij spel in de eerste klas maar vandaag natuurlijk niet.... Dus dan maar op zoek naar een alternatief.
Ik had ook het plan om een pakketje te droppen in de hal van de flat waar ik moest zijn. De vorige keren dat ik er was had mijn klant me binnengelaten en was vervolgens naar beneden gekomen om me de weg in de flat te wijzen. In het halletje stond een gezellig bankje en dat wilde ik voor mijn ‘drop’ gebruiken. Maar helaas.... iemand liet me binnen en het bankje bleek zo vroeg op deze morgen al bezet.
Na de les hoopte ik alsnog de ‘drop’ daar te kunnen doen maar nee hoor... ook nu zat het er gezellig vol. (Wel leuk zo’n kletsbankje…. Die wil ik ook nog eens een hier voor de deur.)
Tja dan maar een ‘drop’ op station Chevremont, bedacht ik me. Maar daar dreigde het te gaan regenen en de enige overdekte plaats die ik er zag was de fietsenstalling waar helaas geen fiets in stond met fietstassen of zo...
En zo vervlogen een voor een alle mogelijke ‘drop’ plekken.... en keerde ik weer huiswaarts met dezelfde 3 pakketjes.
Volgende keer hopelijk meer succes!

Alle wegen leiden naar....

Alle wegen leiden naar....

Vandaag moest ik naar station Chevremont. (Ik blijf die naam geweldig vinden.) Omdat ik de rit de afgelopen periode al twee keer eerder maakte zag ik hem al helemaal zitten... tot ik op station Den Bosch begreep dat de treinen naar het zuiden vanwege het Pink pop festival van afgelopen weekend nog een aangepaste dienstregeling reden. Gelukkig had ik mijn telefoon paraat met daarop verschillende handige apps en zo kon ik een alternatieve route uitstippelen. En wat bleek.... ten tijde van Pink pop leiden alle wegen naar Landgraaf.

In plaats van de trein naar Maastricht kon ik in een ruk door naar Heerlen. Daar moest ik wel even uitchecken en inchecken maar de overstaptijd was ruimer dan normaal en gaf dus geen enkel probleem. Op Heerlen station was het zelfs zo vroeg op de ochtend al super gezellig en druk. Er werd muziek gedraaid en een omroeper vertelde alles over inkomende, gereedstaande en vertrekkende treinen. Overal liepen mensen in van die gele hesjes waardoor hulp krijgen een eitje was. Wat mij betreft mag dit vaker zo... smile.
In Landgraaf moest er nog wel overgestapt worden. Ik kwam aan op perron 1 en zou weer vertrekken van perron 2. In mijn beleving zou het de overzijde van het perron kunnen zijn maar dat bleek niet het geval. Landgraaf bleek aan de andere zijde nog een perronnetje verscholen te hebben. Ook hier veel van die mannetjes in gele vestjes dus het kon niet mis.

En zoals het heen ging, ging het terug ook lekker gesmeerd. Wat is dat heerlijk reizen als er zoveel informatie gegeven wordt. En leuke bijkomstigheid waren alle vrolijke maar niet altijd evenwakkere.... festivalgangers!

Songtekst - Kim Wilde - 2-6-5-8-0

Songtekst - Kim Wilde - 2-6-5-8-0

Door mijn blog krijg je natuurlijk een indruk van wie ik ben, wat me bezighoudt, wat ik leuk vindt en waar ik zoal tegenaanloop in het leven. Naast mijn avonturen als 'blinde dropster', mijn ervaringen met mijn beperking, mijn creatieve uitspattingen  en mijn gedichten en andere schrijfsels is muziek ook iets wat een beeld kan geven over de persoon die ik ben. Er zijn zoveel stukken die iets bij me teweeg brengen, soms door de tekst, soms door de muziek maar vaak ook door de context waarin ik het nummer heb gehoord. Daarom wil ik vanaf nu ook zo nu en dan eens een songtekst plaatsen van een nummer dat op de een of andere manier voor mij speciaal is.

Vandaag een songtekst van Kim Wilde. Ik neem deze als eerste omdat mijn muziekbeleving gevoelsmatig ook bij haar begonnen is met een muziekcassette die ik in de jaren '80 van mijn vader kreeg. Het meest bekende nummer van de cassette is natuurlijk 'Kids in America' dat bijna iedereen van mijn generatie wel kent. Maar voor mij is er een ander redelijk onbekend nummer van de cassette dat nog vaak door mijn hoofd speelt. '2-6-5-8-0'. Over de inhoud van de tekst had ik toen echt totaal geen benul. Het was puur het herhalend telefoonnummer dat mijn fantasie prikkelde. Ik probeerde me altijd voor te stellen wie je aan de telefoon zou krijgen als je dat nummer nou eens echt zou bellen... En heel eerlijk gezegd moet ik bekennen het ook wel eens bijna gedraaid te hebben. Maar helaas kende ik het kengetal niet. LOL
Mijn broer heeft het nog eens voor me tot ringtone verwerkt en zo kon ik lange tijd nog extra van het nummer genieten. Wat soms wel heel letterlijk gebeurde want dan ging mijn telefoon over en begon ik automatisch mee te zingen tot ik ineens bedacht dat dit deuntje betekende dat er iemand in afwachting was van mijn reactie....

 

 

Kim Wilde - 2-6-5-8-0

i watch a man sitting down the park
the flashy suit manufactured by the makers
he's got a pen and he circles an add
it makes him laugh 'cos he's reading dirty papers
2-6-5-8-0

she doesn't know but she's getting his call
he's talking straight but he wants it in a strange way
she combs her hair doesn't worry at all
he could be mad but its just another pay day
2-6-5-8-0
2-6-5-8-0
2-6-5-8-0 oh, dial it if you want to know me

she likes to live on the poor side of town
she's shacking down with a guy from west guiana
the boys around always look at the ground
oh, what they'd give for a night with that piranha
2-6-5-8-0
2-6-5-8-0
2-6-5-8-0 oh, dial it if you want to know me

she doesn't have to make her money that way
she's such a pretty young girl
i guess they love it 'cos you hear when they stay
they cry oh, oh, oh

this guy arrives looking scared as a rat
he needs her love but he wants it like a brother
three hours later he crawls out on his knees
she's laughing loud 'cos he's calling for his mother
2-6-5-8-0
2-6-5-8-0
2-6-5-8-0 oh, dial it if you want to know me

2-6-5-8-0
2-6-5-8-0
2-6-5-8-0 oh, dial it if you want to know me

Elfje - Preston

Preston

 

Preston
(Bege)leidt me
Veilig langs obstakels
Zou niet zonder kunnen!
Blindegeleidehond

 

~ Maritha Roijakkers

Gedicht - Vriendschap met jou...

Vriendschap met jou...

 

Soms is vriendschap
echt een wonder
Die met jou is
zo bijzonder

 

Zo ver af
en toch nabij
Ik voel me gekend
het maakt me blij.

 

Met weinig woorden
weet jij wat ik bedoel
Herkenning en verwantschap
dat is wat ik bij jou, het meeste voel.

 

Ik prijs me rijk
met zo'n vriendin
Jou vriendschap te weten
geeft mijn leven nog meer zin!

 

 

~ Maritha Roijakkers

  

Elfje - Nacht

Nacht

 

Nacht
Verstilde wereld
Ruimte vernauwt zich
Gedachten krijgen de ruimte
Dromen

 

~ Maritha Roijakkers

Elfje - Woensdag

Woensdag

 

Woensdag
Vrije dag
Dag van klusjes
Hard werken is dat
'Vrij' dag

~ Maritha Roijakkers

Gevallen vrouw

Gevallen vrouw

Ik vraag me af wat toch de reden is dat er tegenwoordig zoveel situaties met op- af- en overstapjes  zijn.
Menig openbaar gebouw of plein heeft van die rare luie treden die feitenlijk nergens naar toe leiden of op slaan....

Zo was ik vanmorgen op station Breda. Prachtig nieuw station. Alhoewel... daar ga ik van uit. Ik kan alleen maar oordelen vanuit mijn eigen visueel beperkte beleving en ik vind het een vreselijk, onoverzichtelijk, gevaarlijk station met akelige rare op- en afstapjes. Waarom kan men niet gewoon gelijkvloers en recht-toe-recht-aan bouwen?
Zo hebben ze 2 gangen met winkeltjes waar je goed uit moet kijken omdat er een soort luie tredes zijn. Er zijn wel van die hellinkjes maar tja.... die moet je als blinde ook maar weten te vinden. Dus je snapt... die gangen vermijd ik zoveel mogelijk.

Wat ik niet kan vermijden is de taxistandplaats. Maar dat is gelijk een volgend probleem want waar vind je die?
Aan de nieuwe voorzijde is een groot plein. Daar tegenhover verhoogd loopt de weg waar de taxi's komen. Ergens op het plein zou een lift naar boven te vinden zijn of in ieder geval trappen. Maar helaas kan ik die niet vinden. Wel heb ik me eens laten uitleggen hoe ik via een voetpad/fietspad omlopend ook bij de standplaats kan komen. Uit het station gekomen moet je dan linksaf. Daar gaat ergens een voetpad/fietspad omhoog. Er is geen contrastverschil tussen die 2 paden en de rest van het plein dus moet je maar gokken waar je naar toe gaat. Als je op het voetpad zit dan kom je een stuk verderop boven bij de weg. Je moet dan het fietspad oversteken en rechtsaf slaan om weer een stuk terug te lopen langs de straat. Ook hier is het heel slecht aangegeven en het resultaat voor mij was dat ik vanmorgen zomaar midden op straat liep. Toen ik het in de gaten kreeg zocht ik snel het trottoir op. Dat moet je dan een eind volgen en op een bepaald moment ben je dan bij de juiste inham van de taxi standplaats.... Aan de rechterzijde zijn verschillende van die inhammetjes die op paadjes lijken maar die zijn grotendeels alleen maar aangelegd voor de aanblik en dienen verder nergens voor. Echter mij brengen ze alleen maar in verwarring...

Omdat ik nog tijd had besloot ik van deze kant af de lift te zoeken. Iemand wees me een van de inhammetjes aan waar de trap en lift te vinden zouden zijn. Ik gaf Preston de opdracht 'lift'. Dat deed hij prima al vond ik dat hij wat vreemd bij de deur ging staan. Ik betastte de deur en vond een grote knop en zag met moeite dat er een waarschuwing op de deur hing. Er stond met grote letters... PAS OP.... maar waarvoor je op moet passen bleef me nog een raadsel want dat was klein geschreven. Omdat de deur er niet uit zag als een liftdeur besloot ik verder te zoeken. Ik deed een stap opzij bij de deur vandaan en...... viel toen dus van een trap. Jeetje wat schrok ik. die had ik helemaal niet in de smiezen gehad. Terwijl ik zo viel realiseerde ik me dat dit wel eens heel fout zou kunnen aflopen. Ik wist niet hoe lang de trap was en ik viel heel ongelukkig naar beneden. In mijn val klapte ik met mijn hand tegen een muur waarbij ik verschillende vingers flink blesseerde. Ik had zwaar mazzel dat het een korte trap bleek en dat ik toevallig ook nog recht op mijn voeten terecht kwam. Als deze trap meer treden gehad had.....
Achteraf bezien had Preston me natuurlijk gewaarschuwd. Zijn ietwat scheve stand voor de 'rare' deur had hij natuurlijk niet voor niets aangenomen. Maar tja soms interpreteer je iets verkeerd...

Later ben ik nog met iemand terug gegaan en heb de lift gevonden. Je moet inderdaad de deur door en in het halletje daarachter is dan een lift te vinden. En beneden gekomen mag je dan weer op zoek naar de uitgang van nog zo'n halletje en.... kun je de speurtocht naar de toegang van het station gaan inzetten.

Een ding is zeker.... makkelijk is het als blinde niet om in Breda even een taxi te nemen!

Gedicht - Bernadette Souberous: hoe een klein mens groot(s) kan zijn...

Bernadette Souberous: hoe een klein mens groot(s) kan zijn...

Ze was een meisje klein... en zo fragiel.

dat voor niets... en niemand viel.

Zij bleef rechtop voor wat ze geloofde staan.

Ook al viel men haar er steeds weer op aan.

 

In 1844 werd zij op de wereld gezet.

Men noemde haar naar haar tante Bernarde, Bernadette.

François en Louise kregen zeven kinderen in het totaal.

Maar helaas overleefden hun kinderen niet allemaal.

Moeder Louise had haar borsten ernstig verbrand.

Daarom is Bernadette bij de voedster, Marie Lagües, beland.

Anderhalf jaar nam die het jonge kind onder haar hoede.

Tot mama Louise haar gelukkig zelf weer kon voeden.

De allerbeste jaren van de Souberous familie.

Waren aan de Lapaca, in de molen van Boly .

De tijden waren goed er werd veel meel gemalen.

De klanten kwamen graag hun produkten daar halen.

De familie was gul, soms veel te lief.

Ze deelden in alles, eigenlijk waren zij te naief.

Een steensplinter werd François echter fataal.

Hij verloor het zicht in één oog, helaas helemaal.

Er was weinig werk, hij verdiende erg slecht.

Zo kwamen zij, helaas, wonend in het cachot terecht.

De familie raakte zo steeds verder aan lager wal.

Toen werd François door de bakker ook nog beticht van diefstal.

Hij zat daardoor zomaar acht dagen vast

Maar dat bleek later abuis en geheel ongepast.

Hij had niets gedaan, er was geen bewijs.

Maar de toon was gezet, zij betaalden de prijs....

Bernadette werkte kort bij haar tante Bernarde als meid.

want alle monden voeden, dat was thuis een strijd.

Bij haar voedster heeft zij ook een tijd nog gewoond.

en daar heeft zij haar innerlijke kracht destijds al getoond.

Ijverig heeft zij in Bartrais de catechismus geleerd.

Maar om haar communie te doen is ze naar huis teruggekeerd.

Bij de zusters in het Hospice gingen haar lessen weer voort.

en heeft ze veel over haar latere roeping gehoord.

Voor een beetje warmte werd bij de beek naar hout en botten gezocht.

Vanwege Bernadettes gezondheid was het een heel barre tocht.

Haar zus Toinette en vriendin Jeanne liepen vooruit zij waren erg rap.

maar Bernadette volgde toch, voetje voor voetje, stap voor stap.

Terwijl ze haar kousen uittrok hoorde zij in de grot van Massabielle een gerucht.

Maar de takken bleven stil, het leek op een zucht.

Ze keek naar boven, een dame verscheen.

Ze was zo mooi, zo mooi was er niet één!.

Ze was gekleed in het wit met een blauwe ceintuur.

de minuten verstreken... het leek wel een uur.

Terwijl de kralen van een gele rozenkrans langs de vingers gleden

maakten ze beiden het kruisteken en hebben ze samen gebeden.

De tweede keer verbood Bernadettes moeder haar om te gaan.

Maar ze bleef standvastig en drong er op aan.

Ze sprenkelde wijwater over de dame om zeker te zijn.

Deze boog haar hoofd en glimlachte fijn.

De derde keer vroeg Bernadette hoe haar naam was.

"Dat is nu niet nodig. dat zal blijken alras."

"Kom alsjeblieft hier nog twee weken na vandaag."

"Dat is hetgeen dat ik nu van je vraag."

De weduwe Milhet nam Bernadette nu onder haar hoede.

Ze begon ermee haar eerst eens heel goed te voeden.

Antoinette Peyret was naaister en kleedde haar aan.

Zodat ze een volgende keer 'netjes' voor de dame kon staan.

Maar Bernadette bleef eenvoudig en toen ze hun huis na een poos weer verliet.

Nam ze niets mee en verloochende haar afkomst dus niet.

Nooit heeft zij zich beter of anders dan een ander voorgedaan.

Ze is altijd achter haar familie en komaf blijven staan.

De dame vertelde haar, dat ze hier niet gelukkig zou zijn.

"Pas in de andere wereld... dan wordt het fijn."

Ze hoorde de boodschap, hoe moeilijk ook, aan.

en wist toen waar ze vanaf nu voor zou komen te staan.

Weer ging Bernadette, nu met een kaars in de hand.

Bij de grot heeft ze die aangestoken en in aanbidding gebrand.

Dat was het begin van deze traditie al daar.

Ze branden nog steeds, iedere dag, heel het jaar.

Bij de vijfde verschijning leerde zij een persoonlijk gebed.

dat voor haar verdere leven alles op de kop heeft gezet.

Vervuld met droefheid hoorde zij het gebed stilletjes aan.

en zo is zij die keer bezwaard naar huis toe gegaan.

De zesde keer werd ze vergezeld door 100 personen.

Allen wilden ze de verschijning die zij zag ook bij wonen.

Rijkhalzend keek men omhoog om de dame te zien.

Maar voor hen bleef het leeg.... of zag je daar iets, misschien?

Commissaris Jacomet liet Bernadette daarna halen.

Hij wilde bij haar fraude en oplichting bepalen.

Zo klein was het meisje dat daar voor hem stond.

Maar zij hield zich groot en snoerde zijn mond.

De officier van justitie, Dutour was zijn naam

had als ambtenaar van de wet toen al bijzonder veel faam.

Twee uur lang werd Bernadette door hem staande verhoord.

Maar geen klacht werd ooit van haar lippen gehoord.

Bij de zevende verschijning heeft Bernadette intens geluisterd

terwijl zij van 'Aquero' drie geheimen in kreeg gefluisterd.

Deze geheimen waren speciaal voor haar alleen bedoeld.

Dat heeft ze vast als een voorrecht gevoeld.

De achtste keer werd haar gevraagd om boete te doen.

"Denk aan de zondaars, van nu en van toen."

"Kus de grond en bid tot de heer."

"Bid voor de zondaars, doe dat keer op keer."

De negende verschijning, het leek wel een grap.

Bernadette bukte en nam van de aarde een hap.

De dame zei te gaan drinken, daar bij de bron in de hoek.

Maar ze zag slechts wat modder, een bron die was zoek...

800 mensen kwamen nu naar de grot.

Ook belangrijke mensen werden er al gespot.

In de hoek van de grot begon een stroompje te blinken.

Er was nu genoeg water zodat Bernadette er kon drinken.

Het werd steeds drukker bij de grot van Massabielle.

Ieder wilde 'haar' zien er ontstond bijna een rel.

Daarom werd Bernadette met haar ouders bij rechter Ribes gebracht.

Hij dreigde met straffen en echt niet zo zacht.

Dan is de eerste genezing van Lourdes een feit.

Catherine Latapie uit Loubajac, is van haar verlamming bevrijd.

Ruim 1500 mensen zijn getuige hiervan.

Zelfs een kapelaan is nu aanwezig en gelooft in Gods plan.

"Laat processies hier komen en bouw hier aan kerken."

"Dit is de plek die van nu af mensen zal sterken."

Dat was de boodschap die ze bracht aan pastoor Peyramale.

Hij geloofde maar niets, van heel het geval.

Hij eiste een wonder, de naam bovendien.

want volgens hem had zij gewoon spoken gezien.

Laat die dame daar... dan de rozen maar bloeien.

die ik onderaan de rots daar ooit heb zien groeien.

Twee keer gaat Bernadette die dag naar de grot.

Bij de tweede keer heeft ze de dame heel even gespot.

Ze vraagt weer haar naam maar krijgt enkel een lach.

Toch brengt ze Peyramale nogmaals de boodschap later die dag.

Twee weken lang is Bernadette nu gegaan.

8000 mensen zie je daar nu achter haar staan.

Men verwacht nu vast en zeker een groot wonder te zien.

Nog een genezing of... iets spectaculairders misschien?

Pas na 20 dagen keert Bernadette weer terug.

Ze voelde zich weer geroepen en dus ging ze vlug.

"De onbevlekte ontvangenis' dat is hoe ik heet."

"Zorg nu dat eenieder en Peyramale dat weet."

Weer staat Bernadette daar nu met een kaars in haar hand.

Niemand kan het geloven als ze haar hand niet verbrandt.

dokter Dozous is getuige en hij stelt het ter plekke stellig vast.

De vlam van de kaars heeft haar hand écht niet aangetast.

Bij de laatste ontmoeting wordt haar de toegang belet.

Voor de grot is een grote houten versperring gezet.

Toch ziet Bernadette de dame mooier dan voordien.

Al beseft ze dat het voor het laatst is dat zij haar zal zien.

Na de verschijningen is Bernadette bij de zusters van Saint-Gildars ingetreden.

Zij vertrok naar Nevers en heeft daar voor ons zondaars gebeden.

Ze heeft in haar leven zo ontzettend veel doorstaan.

Het is voor haar nooit over een pad van rozen gegaan.

Astma, een tumor en heimwee naar huis.

Vormden onder het zware regiem van Marie-Thérèse Vauzou. een deel van haar kruis.

Op haar sterfbed verzuchtte ze: "Ik ben als een graankorrel gemalen".

toen de heer haar in 1879 kwam halen.

 

 

Ze was een meisje klein... en zo fragiel.

dat voor niets... en niemand viel.

Zij bleef rechtop voor wat ze geloofde staan.

Ook al viel men haar er steeds weer op aan.

Dit is de les die ik van Bernadette wil leren.

In mezelf geloven en mijn lot accepteren.

Mijn eigen keuzes maken en die ook zeker nastreven.

En oprecht genieten van alle mooie dingen in het leven.

 

~ Maritha Roijakkers

Woon- werkverkeer

Woon- werkverkeer

6 uur ... snel met Preston naar buiten om zijn ronde te doen. Gelukkig lukt het hem om snel te plassen en te poepen en staan we rond 10 voor half 7 bij de bushalte.
De bus komt mooi op tijd en kan op dit vroege uur snel doorrijden. En dat is mazzel want daardoor kunnen we 20 minuten eerder dan gepland een trein halen richting Tilburg.
In Tilburg kunnen we rustig de trein verlaten het perron oversteken en komt zo'n 10 minuten later de trein naar Rotterdam. Ik neem me voor vlak voor Rotterdam een sanitaire stop te maken omdat er daarna geen mogelijkheid meer voor is.
Helaas.... in Dordrecht stroomt de trein zo giga vol dat een toilet vinden onmogelijk is.
Gelukkig ben ik ruim een half uur eerder dan gepland in Rotterdam en is er dus speling.
Ik zoek de poortjes en probeer me in de enorme stationshal te oriënteren om de liften van het metrostation te vinden. Dat valt niet mee want sinds een tijd kun je die slechts van een kant benaderen en moet je daar eerst nog poortjes door. Terwijl ik sta te bedenken hoe dit aan te pakken komt er iemand van de NS en vraagt of ik hulp nodig heb. Ik besluit dat mijn sanitaire behoefte groter is dan de wens de lift van het metrostation te vinden. In de hoek van de grote hal wijst hij me een andere lift en bovengekomen wordt ik door een vriendelijke toiletjuffrouw verder geloodst langs weer andere poortjes...
Na de sanitaire stop dan toch op zoek naar de geplande lift. Hier biedt Preston uitkomst. " Aha vrouwtje.... je wilt vast deze kant op!" 2 medereizigers zijn nog zo vriendelijk om wat extra info te verstrekken en beneden gekomen kan ik bijna gelijk in een metro stappen die me naar metrostation Zuidplein brengt.
Vlak voor Zuidplein vraag ik een medereizigster of zij richting de bussen gaat en of ik mee kan lopen. Zo verlaten we samen het metrostation en storten ons in de drukte van busstation Zuidplein. Gelukkig heeft ze even tijd en kan ze me op het juiste busplatform afzetten. Onderweg daarnaartoe ontdekken we ook nog dat we elkaar al eens eerder getroffen hebben op Utrecht station waar ze me toen ook geholpen heeft. Ik bedank haar dus wederom en we nemen afscheid van elkaar waarbij we de hoop uitspreken elkaar in de toekomst weer ergens tegen te komen. "Tot ooit!" (uitspraak komt misschien enigszins bekend voor....)
De bus rijdt in een ruk, wel een lange, door naar Sommelsdijk en daar wordt ik door de partner van mijn klant opgewacht. Nog een klein stukje lopen waarbij er genoeg groen is voor Preston om ook nog even een sanitaire stop te maken, en zo zijn we dan uiteindelijk op de plaats van bestemming.

Na een paar koppen koffie, een ochtend gezelligheid en.... oh ja een Supernova training is het tijd om weer terug naar Den Bosch te gaan.
Natuurlijk weer de nodige sanitaire beslommeringen voor vertrek en dan op weg. Nu een heel andere route terug. Een bus naar Oude Tongen. Daar een overstap waarbij ik geassisteerd wordt door de buschauffeur. De tweede bus brengt me helemaal naar Bergen op Zoom. We zijn net op tijd om snel in te checken en de trein naar Roosendaal in te springen. In Roosendaal gelukkig wat meer tijd voor de overstap. Alhoewel ik daar bijna de trein toch mis omdat ik niet in de gaten heb dat hij 2 meter links van me al klaar staat.....
In Den Bosch moeten we uiteraard nog een poos wachten op de bus maar toch komen we uiteindelijk weer lekker thuis.

Resumé van de dag:
5 bussen, 4 treinen, 1 metro
5 maal inchecken bij de bus en natuurlijk even zo vaak uitchecken, 2 NS inchekpalen en 1 NS uitcheckpaal, 1 NS uitcheckpoortje, 1 metro incheckpoortje en 1 metro uitchekpoortje, 1 wc poortje
6 liften, 3 trappen
en nog een paar heerlijke wandelingen door het (moet ik toegeven) Pittoreske Sommelsdijk inclusief.... trappen

En dat noemt men dan woon- werkverkeer!

In het ootje genomen

In het ootje genomen

Ik heb het gevoel dat 'iets' me vandaag een les wil leren.

Na een lekker lange nacht wilde ik Preston uit gaan laten. Het weer is heerlijk en een jas dus niet nodig. Toch is het wel handig om iets met wat zakken aan te hebben zodat ik een speelgoedje voor Preston, mijn stok, een appel en andere spulletjes mee kan nemen waar we ons dan onderweg mee kunnen vermaken.... Voor dat doel heb ik aan de kapstok een legergroen hesje met handige zakken hangen. Tenminste normaliter hangt dat er maar nu was het in geen velden of wegen te bekennen. Ik wist zeker dat ik het vorige week nog links aan mijn kapstok had teruggehangen maar het hesje was zoek. Een voor een ging ik alle hangertjes af. Met het rare weer van de afgelopen week heb ik volgens mij alle soorten jassen gedragen, mijn winddichte zomerjasje, mijn gewone zomerjasje, een winterjas en nog een ander tussendoor jasje.... Maar hoe ik ook zocht het hesje kwam niet tevoorschijn. Op zo'n moment denk ik wel eens hoe handig het zou zijn dan iemand naast me te hebben die even snel mee kan kijken maar tja.... aangezien die er niet is....
Het hesje bleek uiteindelijk van het hangertje afgegleden te zijn en met het wisselen van al die jassen de afgelopen week was het verschoven naar de andere zijde van de kapstok en daar was het aan een uitstekend puntje van de verwarming blijven haken waardoor het niet omlaag was geschoven en zo bleef het dus onzichtbaar achter alle jassen verscholen...

Nou het hesje was er dus. Nu snel alle spulletjes in de zakken en..... Waar was nou mijn horloge?

Ik ben normaliter noodgedwongen heel secuur in het opbergen van spullen. Alles hier in huis heeft een vaste plek. Verschuif a.u.b. niets want ik vind het nooit meer terug....
Mijn horloge kent 4 mogelijke plekken. De meest gangbare is een krat die ik overdag beneden op mijn eettafel heb staan waarin ik alle spullen stop die later die dag naar boven moeten. Deze krat gaat dus elke avond mee naar boven en dan ruim ik alles zoveel mogelijk gelijk op zijn plaats. De andere plek is naast mijn computer. Ik wil namelijk mijn horloge nog wel eens uitdoen omdat ik last heb van een allergische reactie op mijn pols en dan leg ik hem eventueel dus naast me neer. Een plek waar ik bij hoge uitzondering iets leg is op de salontafel. Dat doe ik enkel als ik hartstikke moe ben en niet op wil staan. Maar ik heb me dan wel aangeleerd om de spullen gelijk mee naar de krat te nemen zodra ik wel opsta. En dan is er nog een allerlaatste plaats boven op een plankje bij mijn bed.
Maar hoe ik ook zocht.... geen horloge.
Uiteindelijk besloot ik dan maar zonder horloge te gaan. Misschien was dit wel een hint van boven dat ik vandaag maar eens rustig aan moet doen en niet zo op de tijd moet leven. Die boodschap lijk ik overigens wel eens vaker te krijgen want regelmatig als wij naar Lourdes gaan blijft mijn horloge stil staan....

Teruggekeerd van een lekker rondje met Preston ging ik weer op zoek naar mijn horloge. Onderweg had ik de heilige Antonius nog even aangeroepen en verzocht me mijn horloge terug te bezorgen. Weer bekeek ik alle plekken waar het horloge volgens mij kon liggen maar helaas, geen horloge. Ik eindigde in vertwijfeling op de rand van mijn bed en besloot dan maar eerst eens mijn moeder te bellen om goedemorgen te zeggen. En terwijl ik met de ene hand naar de telefoon reikte stootte ik met de elle boog van de andere tegen een zakje aan dat verderop op mijn bed lag. Er zaten wat dingetjes in die mam me gisteren had meegegeven die ik nog moest opruimen. Het had in mijn krat gezeten en ik had het daaruit gelegd om het rustig te kunnen bekijken en een plekje te geven en.... was het daarna, uit het oog uit het hart, glad vergeten. En in het hengsel van het plastic zakje... was mijn horloge verstrikt geraakt.

En zo zie je maar..... hoe secuur je ook bent soms neemt het leven je gewoon in het ootje!

Limerick - D.A.S. dag

D.A.S. dag

 

Ik was vandaag op de D.A.S.dag
En raad eens wat ik daar zoal zag?
Veel lieve droppers
Wow wat zijn dat toppers
Ik ging geinspireerd naar huis met een glimlach!

 

~ Maritha Roijakkers

Gedicht - 4 seizoenen in een week....

4 seizoenen in een week....

Oeffff wat is dat met die seizoenen?
Moet dat allemaal in een week?
Het is ineens nu écht hoogzomer.
Terwijl het dinsdag herfst nog leek.

Toen wilde ik nog snert gaan maken
en had ik behoefte aan een bakkie troost.
Nu ga ik zo een ijsje halen
en zeg ik met mijn pils straks "Proost!"

 

Fijn weekend allemaal!

 

~ Maritha Roijakkers

Beter op weg met de bus... vooruitgang, soms een achteruitgang...

Beter op weg met de bus... vooruitgang, soms een achteruitgang...

Soms verlang ik terug naar die tijd waarin dingen gewoon gingen zoals ze gingen. Waarin je simpelweg een bus instapte, je abonnement liet zien aan de chauffeur en nog een vriendelijk 'Goedendag' meekreeg en ging zitten.

De tijd waarin bussen nog simpel waren.... Instappen bij een mans brede deur, 3 treetjes omhoog, kaart laten zien, stoelen 2 aan 2 achter elkaar aan weerszijden van een gangpad en achteraan weer een deur om uit te stappen via een trapje met evenveel treden als die voorin....

Tegenwoordig moet je gestudeerd hebben om in de bus als blinde je weg te vinden. Het lijkt erop dat er geen 2 bussen hetzelfde zijn. Sommige bussen hebben een enkele voordeur, andere een dubbele. De ene keer doet een chauffeur beide deuren voor je open, de andere keer bots je tegen een gesloten helft aan. Heb je een dubbele deur dan moet je goed opletten of er niet een hekje staat precies tussen de 2 helften...

Binnengekomen moet je op zoek naar de incheck automaat. Vaak hangt die rechts bij de deur op heuphoogte maar soms hangt hij links om een hoekje en dan net iets hoger of staat hij voor je op het tafeltje van de chauffeur maar dan weer wat lager.

Goed.... dan ben je ingecheckt en komt de uitdaging een geschikte plaats te vinden. Bijkomstigheid is natuurlijk dat ik een 'heel grote hond bij me heb. Waar de stoelen in een ver verleden netjes achter elkaar in het gelid stonden staan ze dat nu zeker niet. Soms is er een zitplaats achter de chauffeur op een verhoging. Deze is bedoeld voor 1 breed persoon of 2 kleintjes.... of voor mij die er zich gedraaid in wurmt met een rugzak op de rug en een hond aan de voeten, waarbij ik een eventuele armleuning probeer te omzeilen.

Aan de andere kant van het gangpad is soms een verhoogde zit plek met de neus naar voren, soms is die een kwartslag gedraaid en.... soms is die er helemaal niet. Als je pech hebt zit er een bagagerek waar jij per abuis in denkt te schuiven...

Dan heb je vaak een soort zitje. Soms aan weerskanten met 2 bij 2 stoelen maar soms ook maar aan een kant 2 bij 2 en aan de andere kant 1 bij 1. Maar dit zou te makkelijk zijn want er zijn ook bussen waar geen zitje is en er zitplaatsen zijn waar je met je benen tegen een schotje aangeklemd zit.

En zo gaat het in de bussen maar door met afwijkingen. Soms heb je nog zijdelingse uitklapstoeltjes, of rare staplaatsen met rugleuning... Sommige bussen kennen op en afstapjes. Soms zijn er 2 deuren en soms 3. En als er meerdere deuren zijn dan zijn de treden niet gelijk van aantal.

Een spelletje 'zoek de verschillen' dat zou uren kunnen duren.

Hoe dan ook is het lastig. Want terwijl je ijverig op zoek bent naar die éne geschikte plaats moet je ook nog met een paar andere dingen rekening houden... zit er niet al iemand waar je op kan gaan zitten, staat er misschien bagage van een ander in de weg en.... trekt de chauffeur niet onverwacht al op.

Hoe dan ook ben ik dus altijd weer blij als ik op mijn bestemming aangekomen kan constateren dat ik heelhuids de bus uit ben gekomen en dat ik met een beetje geluk zelfs uitgecheckt heb!