Waar het allemaal begon....
Een poos geleden ontdekte ik de facebook groep 'de anonieme sjaal' van Linda Scheijgrond
Ik werd lid en al snel dropte ook ik mijn eerste anonieme sjaal om een glimlach bij een ander te voorschijn te toveren. Maar waar anderen ook heel veel voldoening konden halen uit het observeren van mensen die de pakketjes vonden of de foto's te bekijken van alle gevonden pakketjes was dat voor mij vanwege mijn beperking natuurlijk niet weggelegd. Ik besloot dus om naast het droppen ook kleine verhaaltjes te vertellen over mijn dropavonturen.
En die bleken een succes. Ik kreeg er veel complimentjes op en de vraag of ik niet ergens een blog of collumn bijhield.
En zo trek ik nu hier de stoute schoenen aan.... Het begin is er en nu zien waar het naar toe gaat.
Hieronder in ieder geval de stukjes waar het mee begon:
26 januari 2015
Boemerang sjaal.....! Die blinde weer op pad om een sjaal te droppen. Eerst 's morgens in de trein
getwijfeld maar bedacht me dat die van Breda door ging naar Roosendaal en daar waarschijnlijk
schoongemaakt zou worden... Dus pakketje nog maar even meegenomen. Besloot hem toen later
op de dag achter te laten in de bus. Op station Breda uitgestapt en vroeg nog even hulp van de
chauffeur. Hij had toch pauze en bood aan mee te lopen.. Pakt rustig zijn spullen en we lopen aan.
Na een meter of 10 komt er iemand achteraan gerend. "Chauffeur, dit is in de bus blijven liggen, op
die plek." De chauffeur pakt het aan en zegt tegen me. "Dat is dan toch van jou?" Mijn antwoord,
"Nu niet meer. Geeft u het maar een mooi plekje." En nu dus maar hopen dat het goed terecht is
gekomen. LOL
27 januari 2015
Ervaringen van die blinde dropster. Zat vandaag in de trein van Den Bosch naar Nijmegen en
bedacht me hoe ik mijn volgende pakje nou eens ongezien en ongemerkt kon neerleggen op een
goed zichtbare plaats. Eerst legde ik hem aan de overkant van het gangpad maar toen bedacht ik
me dat dat toch wel heel duidelijk op mij wees omdat ik er alleen zat.... Dus het pakketje maar weer
teruggenomen. Toen werd het alsnog druk in de trein en baalde ik ervan dat ik het had
teruggenomen. In Nijmegen aangekomen probeerde ik, tegen mijn gewoonte in, wat te treuzelen.
Langzaamaan mijn geleidehond intuigen, iedereen laten passeren..... Mijn hond stond me vragend
aan te kijken alsof hij zich afvroeg wat ik nou weer wilde. En toen was er niemand en legde ik snel
het pakketje op het tafeltje. En..... op dat moment piepte er een hoofd van een medereiziger om het
hoekje. "Gaat het mevrouw, of heeft u hulp nodig?" "Nee hoor!" zei ik, "Dit kan ik prima zelf." LOL
29 januari 2015
Een volgend avontuur van die blinde dropster. Vandaag had ik een roze, geloomde muts om te
vondeling te leggen.
Met het slechte weer in het vooruitzicht was ik vroeg van huis gegaan en daardoor had ik in
Amersfoort nog even tijd. Eerst stond ik midden in de hal en toen bedacht ik me dat zitten toch wel
veel beter zou zijn. Mijn hond dus het commando gegeven om een plek te zoeken, die stond op en
zette twee stappen en..... we stonden blijkbaar al die tijd al vlak voor een bankje. LOL Dus mijn
thermoskannetje thee tevoorschijn gehaald en even lekker zitten genieten van een momentje rust.
Toen ik op wilde gaan staan was er voor mijn gevoel niemand in de buurt en besloot ik snel mijn
pakketje te droppen. Toch bleek er net iemand op het andere eind te zijn neergestreken maar of die
nou iets in de gaten heeft gehad.... In ieder geval kwam de muts dit keer niet retour. Toen ik
vanmiddag terug naar huis ging wilde ik nog even checken of het pakketje nu wel echt weg was....
Wat denk je....? Ik kon het hele bankje niet meer vinden. Ach.... ik neem maar aan dat hij ook nu
weer goed terecht is gekomen!
30 januari 2015
Nachtelijk avontuur van die blinde dropster. Vrijdagavond, genietend van het weekendgevoel, zit ik
alle fijne berichtjes hier te lezen. En tja dan gaat het toch weer kriebelen. Dus in mijn voorraadje
gedoken en weer een pakketje gemaakt. Snel mijn hond wakker gemaakt voor zijn laatste ronde van
de dag. Dit keer dus een iets grotere ronde met een stop bij een bushalte in de buurt. Dit is dan
gelijk ook goed voor mijn mobiliteit.... Ik ben geneigd om als het donker is me enkel te houden aan
vaste routes... LOL.... maar voor 'de anonieme sjaal' ga je natuurlijk ver en verleg je grenzen. De
hond vond het in ieder geval geweldig en liep al kwispelend verder, "Leuk baas, zo'n uitdaging laat
op de avond.Of dat nou werkelijk komt door de uitdaging of door het stukje appel dat hij ter beloning
van me kreeg...Hoe dan ook genieten we beiden van onze droppings. Nu maar hopen dat degene
die deze muts vindt daar net zo van mag genieten!
31 januari 2015
Blinde dropster wordt stiekum. Als dropster wordt je steeds iets brutaler. Ik bedacht me waar ik nu
weer eens een muts zou droppen. Het moest in ieder geval lekker in de buurt zijn van de route van
de hond. Misschien weer een bushokje of zou ik het aandurven ook eens een drop in het
winkelcentrum te wagen. Eerst maar naar het veldje voor de hond want dat zijn natuurlijk eerste
levensbehoeften. Toen de hond klaar was ging hij al met zijn neus richting de bushalte staan.
Geinspireerd door verschillende verhalen hier bedacht ik me dat bij de bushaltes ook fietsenrekken
zijn en dat ik misschien wel een fiets met tas of snelbinders kon vinden. Bij de eerste halte
aangekomen.... geen fiets te vinden. Normaliter val je er bij wijze van spreken overheen (kan ik uit
ervaarin vertellen) maar nu.... dus niet. Dan maar naar de volgende halte. En ja, daar stond een
fiets. Maar helaas, geen fietstas, geen snelbinders, alleen een zak over het zadel. Ik wilde daar net
eens aan gaan trekken toen ik in de gaten kreeg dat een meter van me af in het bushokje mensen
stonden te wachten op de bus. Tja dan toch maar niet, dacht ik en liep met de hond door naar het
volgende veldje. Enkele minuten later hoorde ik de bus langs zoeven. Ik bedacht me geen twee keer
en liep terug. Snel de zak van het zadel getild en mijn pakketje er ondergeschoven. Bij het weglopen
passeerde ik 2 mensen.... of ze iets gezien hebben weet ik niet. Maar mijn hart klopte in mijn keel.
LOL....
Ik zou het gezicht wel willen zien als iemand later vandaag op die fiets wil stappen...
1 februari 2015
zojuist werd ik geinspireerd door de jeugd uit de buurt.... "buutvrij". een goed idee, blinde dropster
neemt vandaag een dag 'dropvrij'.niet dat ik dan niets ga doen.... Ik maakte gisteren nog een leuke
rode kindermuts op de ronde loom en ben ondertussen bezig met een dubbel gebreide rode sjaal op
de langwerpige loom. Hopelijk maak ik daar binnenkort weer mensen blij mee.
Ik heb overigens nog een pakketje te 'her'droppen. Gistermorgen had ik er eentje verstopt op het
zadel van een fiets hier vlakbij een bushalte. Maar toen ik vannacht de hond uitliet bleek het er nog
te liggen. Na betasten van de fiets vermoed ik nu dat dit misschien een achtergelaten fiets is.... en
dus heb ik mijn pakketje weer meegenomen.
Voor iedereen die vandaag gaat droppen..... geniet!
2 februari 2015
Blinde dropster: 'To drop or not to drop....'
Vanmorgen reisde ik naar station Bijlmer Arena. Daar zou ik met de lift naar beneden gaan en ik had me voorgenomen om in die lift mijn pakketje achter te laten. De hond liep netjes naar de lift maar bleef net voor de toegang treuzelen. Een vriendelijke dame die me passeerde vertelde me dat de lift defect was. Tja dat droppen in de lift ging hem dus niet worden. OK eerste vereiste.... naar beneden komen. Ik vroeg de dame waar de trappen zich bevonden. Die wees ze me maar vertelde er wel gelijk bij dat ze geen optie waren omdat er hekken omheen staan. Tja en dan houdt het wel zo'n beetje op met mogelijkheden om naar beneden te komen want de hond mag niet op de roltrap. De dame was zo vriendelijk om beneden iemand van de NS te waarschuwen die een kwartier later polshoogte kwam nemen. Dit bleek een conductrice en ze had melding gemaakt van mijn situatie. "Iemand komt u helpen." Maar wanneer..... dat kon ze me niet zeggen. Ik had geen zin om daar te blijven staan en bedacht me wat nu. "Kan iemand die roltrap niet stilzetten?" Na wat zoeken kwam een schoonmaker met de sleutel op de proppen en konden wij naar beneden.
Gelukkig had ik wat extra tijd ingepland dus dit alles had geen gevolgen voor de rest van mijn reis. Ik moest nog even wachten op de taxi en luisterde ondertussen naar de omroepberichten. En wat denk je? Toen klapte Utrecht eruit en kwamen er helemaal geen treinen meer door. ?Al met al had ik mazzel dus.
Terug was het gedoe bij Utrecht nog niet opgelost. Ik besloot met de metro naar Amsterdam centraal te reizen en daar te kijken of ik met de intercity direct naar Breda kon. Dan maar een toeslag betalen.... In de metro vroeg ik om hulp naar het station. Ik zou slechts 7 minuten hebben en dat terwijl ik het metrostation bij centraal helemaal niet ken. Een jongedame bood aan me naar mijn perron te begeleiden. Het was een flinke tippel door het labyrinth van het metrostation, de verbouwingen en het station zelf. En tjonge wat moet je met veel trappen als de roltrap geen optie is. Maarrrrrr....... ik kwam precies op het goede moment op het perron om in de intercity direct te stappen en hoefde zelfs geen toeslag te betalen.
En mijn pakketje, zul je denken? Dat zat nog steeds in mijn tas bedacht ik me. Ik heb het er snel uitgehaald en het aan de jongedame gegeven. "Hardstikke bedankt!" "Deze is voor jou of.... je mag hem ergens neerleggen."
6 februari 2015
Naar Texel..... of toch niet?
Ai wat moet je vroeg op staan als je met het openbaar vervoer om 10 uur op Texel moet zijn.
Preston keek me al vragend aan wat ik zo vroeg toch al van hem verwachtte. Waarschijnlijk dacht hij dat ik de wekker verkeerd had gezet.
Maar goed we waren om 5:30 van huis. Eerst even lekker uit en dan bijtijds naar de bushalte.
Vooraf had ik me best zorgen gemaakt over de bus.... Stel je voor dat hij niet op komt dagen, dan wordt het wel heel moeilijk om bijtijds op Texel te geraken. Maar ik had me geen zorgen hoeven maken de bus kwam en mooi op tijd ook.
In de bus realiseerde ik me dat ik ondanks alle goede voorbereidingen toch iets was vergeten. Mijn thermoskan thee stond nog thuis. Tja dan zit er niets anders op dan nog even snel iets lekkers te scoren bij de broodjeswinkel, natuurlijk.
En toen maar snel naar het perron om rond 6:40 uur de trein te nemen.
In de lift ging mijn mobiel. Wie zou me nou zo vroeg bellen? Waarschijnlijk iemand die weet wat voor onderneming ik dit vindt en me een hart onder de riem wil steken. Natuurlijk was ik niet snel genoeg met opnemen en dus belde ik het nummer wat gelukkig op mijn mobiel was verschenen. De klant:... om zich ziek te melden.
En dus kon ik weer naar huis. Maar natuurlijk niet eerder dan dat ik mijn pakketje alsnog voor een gelukkige vinder heb neergelegd ergens op het station.
En nog voor de tijd waarop ik normaliter vaak de trein heb was ik al weer thuis en begon onverwacht vroeg mijn weekend met een paar lekkere boterhammen natuurlijk.
8 februari 2015
Blinde dropster maakt een ommetje. De hele week is de hond natuurlijk voor me in touw. Hij loodst me netjes langs alle obstakels; paaltjes, kuilen, plassen, stoepranden. Waar nodig zoekt hij naar bankjes,de trap of de lift. Door hem kan ik me zoveel rustiger voortbewegen en krijg ik ook de kans om eens lekker te genieten van wat er om me heen allemaal gebeurt. Maar het is natuurlijk geen eenrichtingsverkeer.... ook de hond heeft zijn vrije tijd nodig en die proberen we waar mogelijk te nemen. En zo kwam het dat we vanmorgen hier heerlijk de omgeving onveilig hebben gemaakt.
Afgelopen week had ik een leuke kindermuts en sjaal geloomd en die had ik in mijn rugzak gestopt. Dit keer niet in een doorzichtig zakje.... daar was het te groot voor. Dus er voor gekozen er een touwtje omheen te knopen met daaraan een kaartje van 'de anonieme sjaal'. Dat beperkte wel de mogelijke dropplekken.... Nu moest het een plek zijn waar het pakketje snel gevonden werd of... waar het droog zou liggen. Ik had 2 plekken op het oog. Een bankje op een uitrenveld waar dagelijks veel hondenbezitters komen of bij een school in de buurt waar het droog kon liggen tot het gevonden werd.
En zo gingen we dus op missie. Eerst een keer naar het veld.... maar tja dat hadden meer mensen bedacht. Normaliter ben je dan giga blij omdat de hond lekker even met anderen kan ravotten maar nu.... Na een speelkwartiertje zijn we verdergehobbeld. Wat was het heerlijk om lekker uit te waaien, te rennen. We kwamen verschillende honden en hondenbezitters tegen en hadden het super gezellig en zo waren we al gauw weer een uur verder. Toen nog maar eens een poging gedaan het pakketje te droppen. Even goed opgelet of er nog mensen onze richting opkwamen en op een (hopelijk) onbespied ogenblik snel de dropping alsnog gedaan op het bankje.
En toen..... lekker naar huis voor een warme kop koffie, een broodje en.... mijn dagelijkse dosis glimlach. Bedankt weer 'anonieme sjaal'!
8 februari 2015
Jongens hier is blinde dropster wel even helemaal ondersteboven van.
Ik keek vandaag zo nu en dan naar de nominatieberichtjes en voelde me enorm gevleid.
Het is heerlijk om te lezen dat zovelen van jullie mijn verhaaltjes tegemoet zien.
Ik vertel ze graag en hoop altijd dat ik er mensen mee vooruit kan helpen of inspireren of misschien
de weg kan effenen.
En daarnaast is het ook een hele goede uitlaatklep voor mezelf om spanning en frustratie van me af
te schrijven.
Zo las ik vandaag van verschillende mensen de opmerking dat ze het moeilijk vonden om het woord
'blind' te gebruiken., alsof het een lelijk woord zou zijn. Maar het is een gewoon Nederlands woord
dat in de 'van Dale' staat. Ik heb er daarom ook bewust voor gekozen om dat woord te gebruiken
juist om mensen aan het denken te zetten.
Het blind zijn zelf is niet de beperking maar juist hoeveel je het beperkend laat zijn.
Ik heb me voorgenomen om te zoeken naar wat ik wel kan en niet stil te staan bij wat niet meer
mogelijk is. En vooral heb ik gekozen om te genieten. En dat doe ik hier volop. Ben me alweer aan
het beramen op een volgende drop.... later deze week.
Namens Preston en mij...... hartelijk dank je wel!
Een blinde dropster uit Den Bosch,
Die dropt er aardig op los!
En iedere keer doet ze verslag
Hoe ze dropt met een brede lach!
Samen met haar maatje, Preston
Tovert ze zo voor ieder de zon.
Zo mooi, zo ontroerend om alles te lezen,
Het raakt je tot in het diepst van je wezen.
Super! Ze heeft nu de 10.000 prijs gewonnen.
De Anonieme sjaal, 3 weken geleden begonnen!
Dank je Maritha Roijakkers voor jouw bijdragen.
Samen met Preston heb jij een uitzonderlijke gave.
Warmte en liefde te geven door middel van droppen.
en volgens mij zijn jullie niet te stoppen.
Een hele dikke kus voor jou en een knuffel voor Preston
11 februari 2015
Blinde dropster weer op missie.
Vanmorgen bedacht ik me dat ik wel weer eens een pakje kon droppen.... dus ik
sprong uit bed, verzorgde de beesten en ging toen snel met een pakketje aan de slag.
Wat een gepruts was dat. De hersluitbare zakjes die ik nu heb zijn veel kleiner en
onhandiger te sluiten. Het koste me bijna een kwartier om er een acceptabel pakje van
te maken. (Je zou bijna een sjaal kunnen breien....)
Om 8 uur moest ik bij de fysiotherapeut zijn. Eerst was natuurlijk de hond aan de
beurt. En vaak neemt hij er de tijd voor ook! Maar nu was hij snel. Ik vermoed dat hij
ook zin had in de dropping. Op weg naar de fysiotherapeut passeerde ik de bushalte
waar ik al eerder gedropt heb en wees de hond netjes de plaats aan maar ik besloot
het daar niet weer te doen. Toen bedacht ik me om bij de portieken van de flats te
voelen of er misschien fietsen stonden. Ik wam er een tegen maar..... die had
natuurlijk geen snelbinders. Dus dat was geen optie. Ondertussen was het tijd voor de
afspraak en moest ik de drop nog even uitstellen.
Na het bezoek aan de fysiotherapeut besloot ik nog even het winkelcentrum in te
schieten om te zien of ik daar kon droppen. De winkels waren langzaamaan bezig open
te gaan. Bij een restaurantje stonden tafels wel buiten maar was de zaak nog dicht.
Dat leek me een prima plek. Ik liep dus naar een tafeltje waarvan ik dacht dat het zo
min mogelijk in het oog stond, deed net of ik iets aan het tuig van de hond moest doen
tot de laatste passant aan het geluid te horen voorbij was en.... dropte mijn pakketje.
Maar mijn pakketje raakte nog maar nauwelijks de tafel of ik kreeg iets alarmerends in
de gaten.... LOL.... er zat iemand aan dat tafeltje blijkbaar te wachten op de opening
van de winkels. Nou jullie hadden eens moeten zien hoe snel een blinde kan worden. Ik
griste het pakketje weer van tafel en liep, met het hart in mijn keel, weer door. Ik
moest daarna wel lachen omdat ik me voorstelde wat die persoon aan dat tafeltje
moest denken van mijn vreemde actie...
Tja die drop zat dus niet mee, wat nu? Omdat ik snel naar huis moest voor een
volgende afspraak besloot ik het winkelcentrum te verlaten. Buiten struikelde ik over
een fiets maar ook deze weer niet geschikt. En toen...... bleek er nog een fiets achter
te staan met een kinderzitje.
Joepie! Uiteindelijk dus een plekje gevonden voor de sjaal.
Preston vond het nu ook prima om weer naar huis te gaan en om 9 uur zat ik dus thuis
met mijn voetjes omhoog voor de pedicure. Missie geslaagd!
12 februari 2015
Vandaag moesten we in Den Haag zijn. Bijtijds vertrokken we van huis om Preston de gelegenheid te geven zich aan de regels van de natuur te houden. Het duurde echter ietwat langer en ik hoorde de bus al stoppen bij de halte toen ik nog naar de oversteek moest lopen. Tja dan denk je:"Die heb ik gemist." Maar niets was minder waar, de chauffeur was zo vriendelijk om op me te wachten, zelfs toen ik nog een paar auto's bij het oversteken moest laten passeren.
Op het station aangekomen snel ingecheckt en naar voren gelopen op perron 4. Ik vraag me ondertussen nog steeds af waarom ze die treinen hier tegenwoordig zo ver aan de uiteinden van het perron laten stoppen. Als je toevallig vergeet in te checken en dat nog snel wilt oplossen of even snel een overstap moet halen heb je een probleem.
Al met al ging het voorspoedig. De overstap in Utrecht hadden we ook soepel gemaakt en we kwamen dus op tijd in Den Haag aan. Omdat ze daar (nog steeds) zo druk aan het verbouwen zijn had ik wat extra tijd ingepland. De situatie daar verandert elke keer als je er komt. Ik weet ondertussen wel globaal welke kant ik op moet maar het blijft lastig, ook al door de obstakels op de grond. Preston heeft daar flink te werken maar voor zover het kan in dat mierennest doet hij het met verve!
De deur die ik zocht vond ik niet maar via een andere deur en ons richtinggevoel kwam het toch in orde en kon ik Preston richting de trap sturen. Preston heeft echter een voorkeur voor de lift en als die nabij een trap is.... dan loodst hij me het liefst daar naartoe en staat me dan triomfantelijk aan te kijken alsof hij wil zeggen: "Heb ik dat niet mooi geregeld?" Ook nu haalde hij dat trucje uit maar dit keer moest ik hem toch vermanen omdat ik liever niet in dat betreffende bouwliftje stap.
Bij het busplatform boven weet ik wel waar ik naar toe wil maar ik voel me er meestal niet zo jofel omdat er een paar hele vervelende afstappen zijn. Ik moet er dus altijd even slikken. Het stamt nog uit de tijd dat ik er enkel met stok liep en me er helemaal stuk op liep. Met Preston erbij gaat dat nu eigenlijk geweldig, maar het blijft een spannend stukje. PReston vindt het wel geweldig want hij houdt van zijn werk.... en van het lekkers dat ik hem daar natuurlijk toestop als hij me er weer doorheengeloodst heeft.
Na even wachten kwam de taxi. Ik sprak de chauffeur aan en kreeg gelijk het gevoel dat er iets niet in de haak was. "Even wachten." "Ik moet even bellen." dat was het eerste wat ik te horen kreeg. Na een minuut of 5 kwam hij terug. Eerlijk gezegd had ik het gevoel dat hij niet zo blij was met mij en Preston. Maar tja, ik meld het allemaal vooraf, dus daar kunnen ze rekening mee houden.
Op de terugweg van de klant kreeg ik een lift aangeboden naar Den Haag centraal of eventueel Hollandsspoor. Ik besloot voor de eerste optie. Maar gelijk bij binnenlopen van het station bleek de keuze verkeerd. Er was iemand zo snugger om rondom Gouda op het spoor te gaan wandelen en dus lag het treinverkeer naar Utrecht stil. Even snel schakelen dus. De eerste beste persoon die langs kwam vroeg ik me de infobalie te wijzen. Ze bracht me er zelfs naar toe en ik had geluk dat er gelijk 2 medewerkers beschikbaar waren. Ik vertelde dat ik begrepen had dat reizen naar Utrecht even niet kon en dat ik nu overwoog via Tilburg te gaan. Gelukkig was die route wel mogelijk en was zelfs een van de medewerkers zo lief me even de trein en de incheckpaal te wijzen.
Overstappen in Tilburg ging natuurlijk met 2 vingers in de neus! En zo kwamen we met slechts een beetje vertraging weer in Den Bosch. Mooi op tijd las ik daarna want toen lag het traject Den Haag centraal, Hollandsspoor er uit....
Blinde dropster: steekje gedropt.....
Was ik gisteren lekker ijverig op de breiring bezig om een leuke nieuwe muts te maken bleek ik ergens onderweg een steekje te hebben gemist....
Ik had 3 bollen oud-roze samengenomen maar omdat het dan nog te dun was om te verwerken had ik er ook een blauwe draad bijgenomen. Dat levert dus een leuke blauw-roze gemalleerde muts op. Net na de omgeslagen boord bedacht ik me dat het leuk was er een paar strepen in te maken met het roze en blauw om het geheel wat te breken. Maar tja de draden roze op zich waren te dun en het blauw ook. Dus besloot ik een andere techniek toe te passen waarbij je 1 lus telkens over meerdere lussen haalt waardoor je dus met minder dik garen kunt werken. Daarbij moet je dus wel goed opletten dat je de juiste lussen neemt en.... daar is het dan blijkbaar misgegaan.
Ik kreeg het pas in de gaten toen de muts klaar was. Dus helaas geen dropping van de muts. Hij ligt nu te wachten tot iemand hem misschien kan reanimeren. Ondertussen ga ik natuurlijk gewoon door en staat de volgende muts al weer op de ring!
13 februari 2015
Blinde dropster: (on)geluksdag
Het leek me een mooi moment om op de grens van vrijdag de 13e en zaterdag 14 februari, Valentijnsdag een drop te
doen.
Ik had nog hard moeten werken om het voor elkaar te krijgen. De tweede muts leek heel voorspoedig te gaan tot ik
hem ging afhechten. Ik heb pas een nieuwe manier geleerd om op de breiring de mutsen mooi af te ronden waarbij een
heel mooie, gesloten bovenkant ontstaat. Ik heb de techniek ondertussen al verschillende keren toegepast en het werkt geweldig. tot vandaag dus. Want nu bleef de draad ergens steken en kreeg ik hem met geen mogelijkheid
doorgetrokken. Na een paar keer slikken dan maar een iets flinkere ruk gegeven zodat hij los kwam. En..... los kwam
hij.... 18 steken los, wel te verstaan. Je kan je voorstellen hoe ik baalde. Wat nu?
Ik had geluk dat er door de methode die ik gebruikte geen spanning op de steken stond. En na flink zweten lukte het
me alle steken met een haaknaald weer op te halen en af te werken. Weer wat geleerd dus, en een schouderklopje
voor mezelf.
Ondertussen was het bijna Valentijnsdag en wilde Preston ook nog wel even een rondje maken. Dus snel 2 pakketjes
samengesteld met elk een muts, een gedichtje en.... een lief klein door mijn moeder gehaakt hartje. En toen de stoute
schoenen nog maar aangetrokken en naar buiten.
Mijn hart klopte in mijn keel want ik vond het wel heel erg spannend omdat ik hiermee echt al mijn grenzen overging.
Overdag vind ik het al lastig om voordeuren te vinden, laat staan 's nachts en nu moest ik ook nog op zoek naar de
brievenbus. Op de route naar Preston zijn uitlaatstrook is een rijtje huizen dat met de voordeur practisch aan de straat
staat en dat leek me voor dit doel het handigst, maar onderweg bedacht ik me dat een ander huis misschien nog veel
handiger was omdat ik daar pal langs de voordeur liep terwijl de voorzijde om de hoek was, minder kans dus om van
binnenuit gesnapt te worden.
Het huis en zelfs de deur vond ik redelijk snel. Preston snapte er ondertussen niets van en probeerde door te
wandelen. Het koste even overredingskracht maar toen was ook hij het eens met de dropplaats en kon ik op zoek naar de brievenbus. Dat was een stuk lastiger. Waar ik hem verwachtte vond ik een raampje, waar ze nu mijn vingerafdrukken kunnen terugvinden, LOL. Maar gelukkig staan die niet geregistreerd en blijf ik wat dat aangaat anoniem.
Na even speuren kwam ik de brievenbus alsnog per ongeluk tegen en klepperde hij in de nacht. Ik schrok er van en veerde op. Natuurlijk kwam er ook net op dat moment een carnavalsvierder vroeg uit de stad. Gelukkig had deze belletjes aan haar tenue en hoorde ik haar aankomen. Ik stapte dus iets van de deur en begon aan mijn schoenveter te prutsen tot ze voorbij was.
Oef..... ik voelde me als een dief in de nacht.
Maar goed toen ze voorbij was hervatte ik mijn actie. Ik opende zo stil mogelijk de brievenbus en propte snel mijn pakketje naar binnen. Dat valt overigens nog niet zo mee. Maar uiteindelijk lukte het en kon ik snel daarna mijn weg vervolgen.
En dat was maar goed ook want blijkbaar was ik niet de enige die nog een rondje met de hond deed.
Het tweede pakketje heb ik nog maar even bij me gehouden. Dat krijgt binnenkort vast een goed plekje, ergens op een
station of in een bushalte, in ieder geval op een plaats waar ik me meer op mijn gemak voel..... glimlach.
