In voor- en tegenspoed

In voor- en tegenspoed

 

Toen ik een paar jaar geleden in het traject zat om in aanmerking te komen voor een blindegeleidehond vroeg een mobiliteitstrainer me wat ik met de hond zou doen als het weekend was. Ik voelde me door die vraag toen een beetje gepiekeerd want ik zit niet zo in elkaar dat ik de hond enkel als hulpmiddel zie. Een collega stelde toen ook cynisch voor dat ik had kunnen zeggen dat ik de hond dan aan de kapstok zou hangen bij de andere hulpmiddelen.

 

Nee, voor mij is het zeker twee-richtingsverkeer. Preston is goed voor mij, en ik ben goed voor hem. Sterker nog, ik moet er soms voor waken dat ik mezelf niet voorbij loop in mijn behoefte goed voor hem te zijn.

 

Vannacht om half 3 stond Preston op uit zijn mand. Niet zo vreemd... meestal loopt hij een klein rondje om de mand, draait wat en ploft in de andere hoek van de mand weer neer. Maar nu dus niet. Hij trippelde naar de deur van de kamer, voor mij een duidelijke boodschap: "Vrouwtje, ik moet toch echt naar buiten!"
Ik schoot snel een spijkerbroek aan over mijn pyama, en stommelde met hem naar beneden. In zo'n geval kun je maar beter snel zijn want je weet niet hoe accuut het is.
Buiten gekomen trok Preston gelijk naar de overkant en begon wat rondjes te draaien. Er zat hem duidelijk iets dwars. Ik ben toen maar even een ronde met hem gelopen om hem alle kans te geven en zo kwam het dat we pas rond kwart over 3 weer ons respectievelijke bed en mand in schoven.