Gedicht - Bernadette Souberous: hoe een klein mens groot(s) kan zijn...

Bernadette Souberous: hoe een klein mens groot(s) kan zijn...

Ze was een meisje klein... en zo fragiel.

dat voor niets... en niemand viel.

Zij bleef rechtop voor wat ze geloofde staan.

Ook al viel men haar er steeds weer op aan.

 

In 1844 werd zij op de wereld gezet.

Men noemde haar naar haar tante Bernarde, Bernadette.

François en Louise kregen zeven kinderen in het totaal.

Maar helaas overleefden hun kinderen niet allemaal.

Moeder Louise had haar borsten ernstig verbrand.

Daarom is Bernadette bij de voedster, Marie Lagües, beland.

Anderhalf jaar nam die het jonge kind onder haar hoede.

Tot mama Louise haar gelukkig zelf weer kon voeden.

De allerbeste jaren van de Souberous familie.

Waren aan de Lapaca, in de molen van Boly .

De tijden waren goed er werd veel meel gemalen.

De klanten kwamen graag hun produkten daar halen.

De familie was gul, soms veel te lief.

Ze deelden in alles, eigenlijk waren zij te naief.

Een steensplinter werd François echter fataal.

Hij verloor het zicht in één oog, helaas helemaal.

Er was weinig werk, hij verdiende erg slecht.

Zo kwamen zij, helaas, wonend in het cachot terecht.

De familie raakte zo steeds verder aan lager wal.

Toen werd François door de bakker ook nog beticht van diefstal.

Hij zat daardoor zomaar acht dagen vast

Maar dat bleek later abuis en geheel ongepast.

Hij had niets gedaan, er was geen bewijs.

Maar de toon was gezet, zij betaalden de prijs....

Bernadette werkte kort bij haar tante Bernarde als meid.

want alle monden voeden, dat was thuis een strijd.

Bij haar voedster heeft zij ook een tijd nog gewoond.

en daar heeft zij haar innerlijke kracht destijds al getoond.

Ijverig heeft zij in Bartrais de catechismus geleerd.

Maar om haar communie te doen is ze naar huis teruggekeerd.

Bij de zusters in het Hospice gingen haar lessen weer voort.

en heeft ze veel over haar latere roeping gehoord.

Voor een beetje warmte werd bij de beek naar hout en botten gezocht.

Vanwege Bernadettes gezondheid was het een heel barre tocht.

Haar zus Toinette en vriendin Jeanne liepen vooruit zij waren erg rap.

maar Bernadette volgde toch, voetje voor voetje, stap voor stap.

Terwijl ze haar kousen uittrok hoorde zij in de grot van Massabielle een gerucht.

Maar de takken bleven stil, het leek op een zucht.

Ze keek naar boven, een dame verscheen.

Ze was zo mooi, zo mooi was er niet één!.

Ze was gekleed in het wit met een blauwe ceintuur.

de minuten verstreken... het leek wel een uur.

Terwijl de kralen van een gele rozenkrans langs de vingers gleden

maakten ze beiden het kruisteken en hebben ze samen gebeden.

De tweede keer verbood Bernadettes moeder haar om te gaan.

Maar ze bleef standvastig en drong er op aan.

Ze sprenkelde wijwater over de dame om zeker te zijn.

Deze boog haar hoofd en glimlachte fijn.

De derde keer vroeg Bernadette hoe haar naam was.

"Dat is nu niet nodig. dat zal blijken alras."

"Kom alsjeblieft hier nog twee weken na vandaag."

"Dat is hetgeen dat ik nu van je vraag."

De weduwe Milhet nam Bernadette nu onder haar hoede.

Ze begon ermee haar eerst eens heel goed te voeden.

Antoinette Peyret was naaister en kleedde haar aan.

Zodat ze een volgende keer 'netjes' voor de dame kon staan.

Maar Bernadette bleef eenvoudig en toen ze hun huis na een poos weer verliet.

Nam ze niets mee en verloochende haar afkomst dus niet.

Nooit heeft zij zich beter of anders dan een ander voorgedaan.

Ze is altijd achter haar familie en komaf blijven staan.

De dame vertelde haar, dat ze hier niet gelukkig zou zijn.

"Pas in de andere wereld... dan wordt het fijn."

Ze hoorde de boodschap, hoe moeilijk ook, aan.

en wist toen waar ze vanaf nu voor zou komen te staan.

Weer ging Bernadette, nu met een kaars in de hand.

Bij de grot heeft ze die aangestoken en in aanbidding gebrand.

Dat was het begin van deze traditie al daar.

Ze branden nog steeds, iedere dag, heel het jaar.

Bij de vijfde verschijning leerde zij een persoonlijk gebed.

dat voor haar verdere leven alles op de kop heeft gezet.

Vervuld met droefheid hoorde zij het gebed stilletjes aan.

en zo is zij die keer bezwaard naar huis toe gegaan.

De zesde keer werd ze vergezeld door 100 personen.

Allen wilden ze de verschijning die zij zag ook bij wonen.

Rijkhalzend keek men omhoog om de dame te zien.

Maar voor hen bleef het leeg.... of zag je daar iets, misschien?

Commissaris Jacomet liet Bernadette daarna halen.

Hij wilde bij haar fraude en oplichting bepalen.

Zo klein was het meisje dat daar voor hem stond.

Maar zij hield zich groot en snoerde zijn mond.

De officier van justitie, Dutour was zijn naam

had als ambtenaar van de wet toen al bijzonder veel faam.

Twee uur lang werd Bernadette door hem staande verhoord.

Maar geen klacht werd ooit van haar lippen gehoord.

Bij de zevende verschijning heeft Bernadette intens geluisterd

terwijl zij van 'Aquero' drie geheimen in kreeg gefluisterd.

Deze geheimen waren speciaal voor haar alleen bedoeld.

Dat heeft ze vast als een voorrecht gevoeld.

De achtste keer werd haar gevraagd om boete te doen.

"Denk aan de zondaars, van nu en van toen."

"Kus de grond en bid tot de heer."

"Bid voor de zondaars, doe dat keer op keer."

De negende verschijning, het leek wel een grap.

Bernadette bukte en nam van de aarde een hap.

De dame zei te gaan drinken, daar bij de bron in de hoek.

Maar ze zag slechts wat modder, een bron die was zoek...

800 mensen kwamen nu naar de grot.

Ook belangrijke mensen werden er al gespot.

In de hoek van de grot begon een stroompje te blinken.

Er was nu genoeg water zodat Bernadette er kon drinken.

Het werd steeds drukker bij de grot van Massabielle.

Ieder wilde 'haar' zien er ontstond bijna een rel.

Daarom werd Bernadette met haar ouders bij rechter Ribes gebracht.

Hij dreigde met straffen en echt niet zo zacht.

Dan is de eerste genezing van Lourdes een feit.

Catherine Latapie uit Loubajac, is van haar verlamming bevrijd.

Ruim 1500 mensen zijn getuige hiervan.

Zelfs een kapelaan is nu aanwezig en gelooft in Gods plan.

"Laat processies hier komen en bouw hier aan kerken."

"Dit is de plek die van nu af mensen zal sterken."

Dat was de boodschap die ze bracht aan pastoor Peyramale.

Hij geloofde maar niets, van heel het geval.

Hij eiste een wonder, de naam bovendien.

want volgens hem had zij gewoon spoken gezien.

Laat die dame daar... dan de rozen maar bloeien.

die ik onderaan de rots daar ooit heb zien groeien.

Twee keer gaat Bernadette die dag naar de grot.

Bij de tweede keer heeft ze de dame heel even gespot.

Ze vraagt weer haar naam maar krijgt enkel een lach.

Toch brengt ze Peyramale nogmaals de boodschap later die dag.

Twee weken lang is Bernadette nu gegaan.

8000 mensen zie je daar nu achter haar staan.

Men verwacht nu vast en zeker een groot wonder te zien.

Nog een genezing of... iets spectaculairders misschien?

Pas na 20 dagen keert Bernadette weer terug.

Ze voelde zich weer geroepen en dus ging ze vlug.

"De onbevlekte ontvangenis' dat is hoe ik heet."

"Zorg nu dat eenieder en Peyramale dat weet."

Weer staat Bernadette daar nu met een kaars in haar hand.

Niemand kan het geloven als ze haar hand niet verbrandt.

dokter Dozous is getuige en hij stelt het ter plekke stellig vast.

De vlam van de kaars heeft haar hand écht niet aangetast.

Bij de laatste ontmoeting wordt haar de toegang belet.

Voor de grot is een grote houten versperring gezet.

Toch ziet Bernadette de dame mooier dan voordien.

Al beseft ze dat het voor het laatst is dat zij haar zal zien.

Na de verschijningen is Bernadette bij de zusters van Saint-Gildars ingetreden.

Zij vertrok naar Nevers en heeft daar voor ons zondaars gebeden.

Ze heeft in haar leven zo ontzettend veel doorstaan.

Het is voor haar nooit over een pad van rozen gegaan.

Astma, een tumor en heimwee naar huis.

Vormden onder het zware regiem van Marie-Thérèse Vauzou. een deel van haar kruis.

Op haar sterfbed verzuchtte ze: "Ik ben als een graankorrel gemalen".

toen de heer haar in 1879 kwam halen.

 

 

Ze was een meisje klein... en zo fragiel.

dat voor niets... en niemand viel.

Zij bleef rechtop voor wat ze geloofde staan.

Ook al viel men haar er steeds weer op aan.

Dit is de les die ik van Bernadette wil leren.

In mezelf geloven en mijn lot accepteren.

Mijn eigen keuzes maken en die ook zeker nastreven.

En oprecht genieten van alle mooie dingen in het leven.

 

~ Maritha Roijakkers