Bijzondere ochtend
Vanmorgen mocht ik een tweeling trainen. Heel apart was dat, eentje aan mijn linkerzijde, eentje aan mijn rechterzijde..... (Doet me ergens aan denken....)
Bij binnenkomst vertelde de moeder van de tweeling dat de juffrouw van hun groep gevraagd had of ik met de hond even in hun klas wilde komen. Natuurlijk zei ik ja.... en voor ik het wist zat ik, op een troon (attribuut van een toneelstuk), met Preston aan mijn voeten liggend, midden in een kring met 9 jarigen. De leukste en intelligentste vragen werden gesteld.... "Voor wie is de hond?" "Hoe heet de hond?" "Hoe oud is hij?" "Hoe lang is hij naar school geweest?" "Hebt u hem zelf opgeleid?" "Moest u ook naar school om te leren hoe u met hem moest werken?" En zo waren er nog veel meer. Echt grappig om te merken hoe deze kinderen enorm diep over dingen kunnen nadenken.
Na een spervuur van vragen wilde de juffrouw het intermezzo afsluiten. Ik vroeg haar of ik nog een ding mocht vertellen. Gelukkig mocht het. Ik zei tegen de kinderen: "Jullie weten dat je de hond niet mag aaien als hij in tuig is." "Maar als ik nu het tuig afdoe en jullie toestemming geef hem een aai te geven.... dan mag dat." Eerst heel aarzelend maar al snel vol plezier kwamen ze naar voren om Preston zachtjes te aaien. Die stond te glunderen in hun midden. De staart maakte overuren!
Na dit bezoek nam ik de tweeling mee voor de training. De laptoppen werden uitgepakt en ze kwamen aan weerszijden van me zitten. Normaal gesproken vind ik het trainen van jonge kinderen al erg leuk en inspirerend maar twee tegelijk is natuurlijk nog net wat anders. Grappig genoeg haalden ze beiden dezelfde streken uit. En zo gebeurde het regelmatig dat ik bijna gelijktijdig links en rechts van me hetzelfde hoorde gebeuren.
Toen ik ze leerde hoe een tekst te laten voorlezen zei ik tegen de ene dat hij moest typen: "Ik ben A." De ander liet ik typen: "Ik ben A niet." Bij het daadwerkelijk voorlezen wilde ik beginnen met : "Ik ben A." "Dat is niet eerlijk zei zijn broer." "Ik ben groter." "Kan wel zijn" zei ik, "maar dat heb ik dan niet gezien...."Daarna lieten we de computers hun werk doen..... Ik ben A...... Ik ben A niet.....
Ik probeer kinderen altijd wat speels les te geven. Alles wat ze zo met plezier zelf ontdekken blijft veel makkelijker hangen. Tussendoor maak ik wat grapjes of vertel ik verhaaltjes om een en ander duidelijk te maken. Dit keer leerde ik ze hoe ze de juffrouw voor de gek konden houden door de kleur van hun Supernova heel raar in te stellen op bijv. psychedelisch. En later toonde ik ze ook hoe ze makkelijk strafwerkregels konden typen. De moeder zei glimlachend: "Ik ben ban dat de juffrouw straks niet zo blij met jouw training is....!" Maar ach.... soms moet je ook eens een voordeel hebben aan je beperking, toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten