Wandelen

Wandelen

 

Als ik terugdenk aan mijn jeugd dan is er een ding wat ik wel heel erg mis.... de vrijheid. Gewoon je biezen kunnen pakken en doen waar je zin in hebt. Door mijn handicap moet ik tegenwoordig alles plannen. Waar ga ik naar toe? Hoe kom ik daar? Ga ik met openbaar vervoer, een taxi of vraag ik of iemand me mee wil nemen? En kies ik voor openbaar vervoer of taxi dan betekent dat natuurlijk dat je aan tijd gebonden bent.
Op zo'n moment wil ik nog wel eens mijmeren over de tijd waarin ik nog zomaar op de fiets kon stappen. Zoals toen we op de camping stonden en ik besloot een rondje te maken langs de grafheuvels. Of toen ik in Eindhoven woonde en de fiets nam om te gaan winkelen. Of de keren dat ik in weer en wind naar Veldhoven reed om naar dwarsfluitles te gaan.
Door de beperkte mobiliteit gaat je leven zich heel plaatselijk afspelen. Je komt vooral daar waar je met de minste moeite kunt geraken.
Een van de dingen die er daardoor bij in schiet is de natuur. Waar we als kind bijna wekelijks in de bossen en velden te vinden waren ben ik er nu eigenlijk al jaren nauwelijks geweest. In mijn herinneringen geniet ik nog steeds van onze tochten over de Malpi of door de Leenderbossen. Vaak gingen we dan samen met een oom en tante. Het was super gezellig sportief en ook vaak heel leerzaam. We leerden over de natuur, deden spelletjes, klommen in bomen... en na afloop waren er vaak ook nog pannekoeken. Kortom genieten. Vooral even heerlijk om uit de dagelijkse sleur te geraken en je zinnen te verzetten.

 

Met dit in mijn achterhoofd besloot ik een poos geleden een oproepje te plaatsen voor een wandelmaatje. Het leek me leuk om zo nu en dan eens uit het dagelijks ritme te kunnen breken en eens wat anders te 'zien'. Daarbij zou het ook een leuke manier kunnen zijn om weer nieuwe mensen te ontmoeten.
Ik plaatste de oproep en vervolgens bleef het stil,,,, heel stil... Tot een paar weken geleden.

 

En vandaag was het zover. Om 11 uur hadden we afgesproken om samen te gaan wandelen. We besloten dat het een rondje om de 'Ijzeren man' in Vught zou worden. Een leuke uitdaging, deels verhard, deels bospaadjes met veel boomwortels en stronken en dat vaak redelijk dicht langs het water. Preston had ik de bel aangebonden en die rende genietend voor ons uit. Zo nu en dan kwam hij even melden dat het hardstikke gezellig was met alle passerende honden en dan stoof hij weer vooruit om zelfs zo nu en dan een kort bad te nemen. Zo dartel als hij rond sprong kwamen wij er stapje voor stapje achteraan... LOL... het is al weer een poos geleden dat ik met de stok echt mijn weg gezocht heb dus ik moest er weer inkomen. Toch moet ik zeggen dat het me redelijk afging. En met de prima instructies er bij van mijn nieuwe wandelmaatje was het echt genieten.

We zijn nu thuis... moe maar voldaan maar wat ons betreft... was het geweldig! Hopelijk mogen we zo nog vaak, net als vroeger, samen, gezellige, sportieve, leerzame wandelingen maken!