Reservetijd
Ineengedoken op een bank,
eenzaam en alleen,
zit een oude vrouw
met plastic tasjes om zich heen.
Alles wat haar in het leven rest
houdt ze angstvallig in de gaten,
een klein medaillon, een oude foto,
waartegen ze voortdurend lijkt te praten.
Ze zit daar zo te denken
aan haar moeilijke bestaan,
waarin ze écht veel te vroeg
haar 'grote' liefde heen zag gaan.
Ze denkt terug aan de kinderen,
toen, onbevangen in hun jeugd.
Dat het hen nu goed gaat
maakt haar gelukkig, doet haar deugd.
Toch voelt zij zich vaak eenzaam,
leeft in haar stil verdriet
want haar kinderen zijn te druk,
ze komen zelden, zien het niet.
Op een bankje verderop
zit een man naar haar te kijken.
Hij herkent in haar de wanhoop
van de jaren die gaan wijken.
Zo sta je midden in het leven
en dan veel te vroeg al aan de kant.
Écht, voordat je het weet
ben je in reservetijd beland.
Zo zal het ons allen eens vergaan,
wat we hadden zal verdwijnen
en we hebben elkaar dan nodig
zodat de zon kan blijven schijnen.
~ Maritha Roijakkers
Dagelijks op de hoogte blijven van mijn gedichten? Volg dan dit blog of onderstaande facebook
pagina:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten