Gedicht - Opklaring

Opklaring

 

Wat kan een mens dualistisch zijn...
Zo gaat het goed en zo voelt hij zich klein.
Het ene moment lijkt hij alles zó aan te kunnen
en dan lijkt het lot hem niets meer te gunnen.

 

Wat is het toch dat die omslag bewerkt.
Waarom voelt hij zich door zijn 'ik' niet gesterkt?
Is het een gevolg, van iets uit het verleden?
Of ontstaat het door spanning, misschien uit het heden?

 

Moet hij kijken naar het ontstaan, naar de bron?
Of zoekt hij beter naar een lichtje, de zon?
Een beverig lachje, een glimlach nog klein
kan voor hem het begin van de opklaring zijn!

 

~ Maritha Roijakkers