Blinde dropster spant samen
Vandaag moest ik voor mijn werk naar Steenbergen. Tja... had er wel eens van gehoord maar toch... waar ligt dat?
Al vroeg moest ik van huis om de trein van kwart voor 7 naar Roosendaal te halen. Want de bus naar Steenbergen die ik daar kon vinden reed helaas maar een keer per uur.
Zo'n 'nieuwe' reisrichting vind ik altijd wel spannend en dan zoek ik toch ook wat afleiding. Ik besloot dus weer eens te 'droppen'.
Het eerste pakketje kon ik op een bankje op station Roosendaal schuiven toen ik daar even mijn tas neer moest zetten om mijn veter te strikken die.... heel plotseling.... los was geraakt.
Pakketje nummer twee schoof ik op de bank toen ik in Steenbergen uit de bus schoof.
En na een ochtend lesgeven besloot ik ook mijn derde pakketje nog een plek te geven. Samen met de vrouw van mijn klant liep ik naar het busstation in Steenbergen. Ik had haar van mijn plan verteld en liet Preston het bankje van het bushokje aanwijzen. Omdat ik bijna drie kwartier te vroeg daar was, was er verder nog geen andere reiziger om me heen te bekennen en dus kon ik ongezien mijn ‘drop’ doen . Mijn 'partner in crime' vertrok om boodschappen te doen maar kwam daarna nog even terug. Net op dat moment zei een medereiziger: "Iemand is iets vergeten, iets wolligs." Gelukkig stonden we een beetje weggedraaid van hem en zag hij onze blikken niet toen we probeerden ons lachen in te houden. Toen ik na lang wachten de bus instapte lag het pakketje nog steeds op het bankje. Niemand had het op durven pakken. "Als ik vanavond de hond ga uitlaten dan zal ik kijken of het er nog ligt.", dat was het laatste wat mijn 'partner in crime' me nog influisterde toen ik de bus instapte.
Al vroeg moest ik van huis om de trein van kwart voor 7 naar Roosendaal te halen. Want de bus naar Steenbergen die ik daar kon vinden reed helaas maar een keer per uur.
Zo'n 'nieuwe' reisrichting vind ik altijd wel spannend en dan zoek ik toch ook wat afleiding. Ik besloot dus weer eens te 'droppen'.
Het eerste pakketje kon ik op een bankje op station Roosendaal schuiven toen ik daar even mijn tas neer moest zetten om mijn veter te strikken die.... heel plotseling.... los was geraakt.
Pakketje nummer twee schoof ik op de bank toen ik in Steenbergen uit de bus schoof.
En na een ochtend lesgeven besloot ik ook mijn derde pakketje nog een plek te geven. Samen met de vrouw van mijn klant liep ik naar het busstation in Steenbergen. Ik had haar van mijn plan verteld en liet Preston het bankje van het bushokje aanwijzen. Omdat ik bijna drie kwartier te vroeg daar was, was er verder nog geen andere reiziger om me heen te bekennen en dus kon ik ongezien mijn ‘drop’ doen . Mijn 'partner in crime' vertrok om boodschappen te doen maar kwam daarna nog even terug. Net op dat moment zei een medereiziger: "Iemand is iets vergeten, iets wolligs." Gelukkig stonden we een beetje weggedraaid van hem en zag hij onze blikken niet toen we probeerden ons lachen in te houden. Toen ik na lang wachten de bus instapte lag het pakketje nog steeds op het bankje. Niemand had het op durven pakken. "Als ik vanavond de hond ga uitlaten dan zal ik kijken of het er nog ligt.", dat was het laatste wat mijn 'partner in crime' me nog influisterde toen ik de bus instapte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten