Gevleugelde vrienden
Wat was het genieten vanmorgen op ons dagelijks rondje. De vogels, de eenden, de andere honden, iedereen leek uitgelaten. De vogels waren druk aan het kwetteren, de eenden leken met elkaar in gesprek. En de zwanen, die waren volgens mij vooral bezig indruk op elkaar te maken. Een van de zwanen ging vlak over het water heen, klapperde daarbij krachtig met zijn vleugels op het wateroppervlak. Wow, wat een geweld is dat. Even leek het of de eenden hun adem inhielden en gespannen toekeken en daarna gingen ze luid verder met hun gesprekken. Je zou haast willen weten wat ze te melden hadden..... "Moet je die zwaan nou zien." "Wat een uitslover......"
Ik kan enorm genieten van al die "gevleugelde vrienden die me vaak de hele dag met hun aanwezigheid omringen.
Toch heb ik niet altijd van ze genoten. Een paar jaar geleden stonden juist zij symbool voor alles wat ik niet meer zag. Ik weet nog dat ik op een bepaald moment in de bus nietsziend naar buiten zat te staren en me realiseerde dat ik nooit meer een vogel echt zou kunnen spotten. Dat ik ze niet meer zou kunnen zien vliegen, hun prachtige uitdossing niet meer zou kunnen aanschouwen, nooit meer zomaar een veer van ze zou kunnen vinden... Al die dingen die ooit zo vanzelfsprekend leken waren er niet meer en zouden ook nooit meer terug komen.
Toch heb ik niet altijd van ze genoten. Een paar jaar geleden stonden juist zij symbool voor alles wat ik niet meer zag. Ik weet nog dat ik op een bepaald moment in de bus nietsziend naar buiten zat te staren en me realiseerde dat ik nooit meer een vogel echt zou kunnen spotten. Dat ik ze niet meer zou kunnen zien vliegen, hun prachtige uitdossing niet meer zou kunnen aanschouwen, nooit meer zomaar een veer van ze zou kunnen vinden... Al die dingen die ooit zo vanzelfsprekend leken waren er niet meer en zouden ook nooit meer terug komen.
Dit besef raakte me en maakte me een tijdlang best somber. Weer iets wat ik had moeten inleveren. Weer iets waar niets voor terug kwam...... dacht ik.....
Tot ik een hele poos later op een heel klein stil, landelijk stationnetje stond. Zo'n stationnetje dat voor je gevoel in 'the middle of nowhere' is. Ik stond er alleen en moest nog een poos wachten op de trein. En terwijl ik daar zo stond te wachten realiseerde ik me ineens hoeveel geluiden er om me heen waren in die 'stilte'. De vogels zongen werkelijk hun mooiste lideren. Ik zag ze dan wel niet maar toch waren ze er en dat maakten ze hardstikke duidelijk. Het leek wel een symfonie. Sindsdien realiseer ik me dat ze er altijd zijn en me op hun manier begeleiden. Het was een prachtig kado. Zij leerden me dat er nog zoveel meer is dan zien, als je het maar wilt....... zien.
Tot ik een hele poos later op een heel klein stil, landelijk stationnetje stond. Zo'n stationnetje dat voor je gevoel in 'the middle of nowhere' is. Ik stond er alleen en moest nog een poos wachten op de trein. En terwijl ik daar zo stond te wachten realiseerde ik me ineens hoeveel geluiden er om me heen waren in die 'stilte'. De vogels zongen werkelijk hun mooiste lideren. Ik zag ze dan wel niet maar toch waren ze er en dat maakten ze hardstikke duidelijk. Het leek wel een symfonie. Sindsdien realiseer ik me dat ze er altijd zijn en me op hun manier begeleiden. Het was een prachtig kado. Zij leerden me dat er nog zoveel meer is dan zien, als je het maar wilt....... zien.
ooit, lang geleden liep ik met je op straat. Het was donker. Je wees me op de eenden in een watertje. Ik wist wel dat daar eenden waren, maar ik had ze nooit zo bewust opgemerkt. Ik zag ze die avond niet, maar door jou hoorde ik ze wel en met een beetje fantasie kun je in je hoofd de mooiste vogels zien.
BeantwoordenVerwijderen