Ongecompliceerd op pad

Ongecompliceerd op pad

 

Vanmorgen werd ik bijtijds wakker. ik luisterde nog even naar het nieuws op NPO1, Ik kleedde mezelf aan, deed een paar kleine klusjes rondom de was en was toen gereed om naar beneden te gaan.
Preston was ook gelijk zijn eigen vrolijke zelf en stommelde achter me aan de trap af. Hij had duidelijk trek in zijn brokken. Terwijl hij stond te eten snel mijn thermoskan thee gevuld en de boterhammen uit de koelkast gehaald. En zo waren we voor we het wisten al weer op weg, begeleid door een vrolijk kwetterend vogelkoor.

Het ging zo voorspoedig dat we bijna een half uur te vroeg op het station waren. Net te laat om een eerdere trein te halen maar toch..... zoals de buschauffeur zei, mooi op tijd om een kop koffie te gaan drinken.
Ik bedacht me dat hij daar gelijk in had en ben dus maar eens een kop cappucino met een muffin gaan gebruiken bij Starbucks.
Het moet gezegd worden, de cappucino was erg lekker en de bediening vriendelijk genoeg. Toch was er wel iets dat me even deed fronzen... LOL... Een poos geleden las ik namelijk een artikel over het gebruik van Starbucks om op de bekers namen te schrijven en.... dat ze dat vaak expres verkeerd doen. In het artikel werd gesteld dat veel klanten dan snel naar hun mobieltje grijpen om via social media te roepen dat de sufferds bij Starbucks hun naam niet goed kunnen schrijven. En een mooie bijkomstigheid voor Starbucks.... is dat negatieve reclame ook reclame is.
Ik geloof dat ik ondertussen een keer of 3’a4 bij de koffiezaak geweest ben, waarbij ik telkens mijn naam spel en...... waarbij hij bijna elke keer verkeerd word geschreven, zo ook nu.. LOL.... blijkbaar zit er toch een kern van waarheid in het verhaal.

Na mijn heerlijke bakje troost chekten we in en togen naar het laatste perron. Zonder commando bracht Preston me naar een prima bankje met uitzicht.... op ... het spoor. We raakten nog even aan de praat met een mede-reiziger in een knalroze outfit. Tjonge wat een knalkleur moet dat zijn geweest want ik zag hem! Toen de trein binnenreed zijn we natuurlijk snel ingestapt en kon ik aan mijn boterhammetje en thee beginnen. Al moet ik zeggen dat die na het eerdere niet zo lekker waren. LOL.

In Etten-Leur zocht Preston fijn de hellingbaan op. Dat deed me denken aan de eerste week dat ik met hem werkte want toen kwam ik daar ook met hem en verraste hij me met die hellingbaan. Ik had die in alle jaren dat ik reisde nog nooit ontdekt...

Bij de klant bleek het ook nog feest te zijn. We sloten de training dan ook af met een heerlijk gebakje en.... een kopje koffie met een scheutje (niet vertellen hoor) Amaretto. Volgens mij was dat de eerste druppel alcohol die ik in 14 jaar tijdens werktijd ooit heb gehad. LOL

Na een even voorspoedige terugrit zijn Preston en ik toen ook nog lekker uit gegaan. Heerlijk langs het water, naar het uitlaatterrein en verder door richting het honkbalveld. Het weer werkte natuurlijk helemaal mee om de feestvreugde te verhogen.

Preston en ik hebben genoten en..... Starbucks heeft weer mazzel...